Χαμένοι!

Αυτή η μαγική στιγμή που είσαι σκασμένος - μπουχτισμένος - αγανακτισμένος - σε πνίγει ένα μένος και βρίσκεις ακριβώς το δίσκο που έχεις απόλυτη ανάγκη να ακούσεις. Αυτόν της φωτογραφίας: σαν να πίνεις αμέτρητους μπάφους όταν έξω είναι σούρουπο και ρίχνει ασταμάτητη σιγανή βροχή. Τι να τις κάνεις τις ουσίες μωρέ όταν έχεις κάτι τέτοιο;

Μια μικρή ιστορία χωρίς τίποτε το ιδιαίτερο

Ενας έγχρωμος χίπστερ με πολύχρωμα ρούχα και ένας κάποιος κακομοίρης λευκός καθιστός δίπλα σε κάτι νερά, σε κάτι πράσινα λιβάδια παίζουν ένα τραγούδι που μοιάζει πολύ με Byrds και σε μια φάση περνάνε κατι πουλιά και μάλλον κουτσουλάνε τον καθιστο λευκό κακοιμοίρη.
Η συνέχεια στην οθόνη σας. Λοιπαί πλεροφορίαι εδώ.

Invisible Girl - The King Khan and BBQ show from David Leclerc on Vimeo.

ατυχές blast from the past

Λίγα είναι τα σιντί/βινύλια που έχω αγοράσει και το 'χω μετανιώσει. Δεν θυμάμαι πώς ακριβώς περιήλθε στην κατοχή μου ένα σιντί - μπεστ οβ των china crisis. Θυμάμαι ότι ήταν πολύ άθλιο. Δεν θυμάμαι τι απέγινε αυτό το σιντί, διότι κάπου κάπως κάποτε το ξεφορτώθηκα. Σήμερα πάντως θυμήθηκα ότι αυτό το τραγούδι ήταν το μοναδικό που μ' είχε αρέσει.

To έκανε με το γιατρό στο ελικόπτερο

Νομίζω πως όλα ξεκίνησαν τότε που εκείνοι οι κρετίνοι οι Oasis τραγούδησαν όχι την Γκλεντόρα αλλά το "she's done with the doctor on a helicopter". Ηταν η αποθέωση της τιποτολογίας σε ό,τι αφορά τη στιχουργική στην ποπ μουσική έτσι όπως εγώ την αντιλαμβανόμουν.
Μέχρι τότε -ίσως και λόγω ηλικίας- ρουφούσα σαν σφουγγάρι κατεβατά ολόκληρα από στίχους: ελληνικό χαντκόρ πανκ, Αγγελάκας, Παυλίδης, Κωνσταντίνος Β. (πραγματικά αδιανόητο μου φαίνεται ότι κάποτε θυμόμουν ολόκληρο το ταξίδι της φάλαινας απ΄έξω, νεράκι λέμε, όπως τα ποιηματάκια που λέγαμε στις εθνικές εορτές στο σχολείο). Να φανταστείς, ακόμη θυμάμαι λέξη προς λέξη τους στίχους απ' το (πρώτο μου) LP του Τομ Πέτι "into the great wide open", που εντάξει, καλό άλμπουμ, αλλά δεν είναι και ποιητής δα ο Τομ Πέτι!
Το "definitely maybe" των Οasis ήταν το τελευταίο αγαπημένο μου άλμπουμ στο οποίο έδωσα προσοχή στους στίχους. Υπέρτατοι βλακισμοί όπως "Ι need to be myself, I can't be noone else" κολλούσαν απάνω μου όπως η τσιχλα στο παπούτσι, ωστόσο μου 'κοβε αρκετά ώστε να καταλάβω πως αυτές οι βλακείες είναι άνευ σημασίας, και το μόνο σημαντικό είναι η μουσική, η αδρεναλίνη, που ξεχείλιζε απ' τον συγκεκριμένο δίσκο. Από τότε ανάθεμά με κι αν έδωσα σημασία στους στίχους οποιουδήποτε δίσκου. Ακόμη και στις περιπτώσεις που επρόκειτο για δίσκους-ορόσημα, όπως το Ok Computer. Ειλικρινά, ζήτημα να θυμάμαι κανά δυο στιχάκια - συνήθως απ' το ρεφρέν. Και μιλάμε ότι πρόκειται για ένα άλμπουμ στο οποίο -υποθέτω ότι- οι στίχοι αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του καλλιτεχνικου οράματος, αφού, απ' ό,τι τουλάχιστον εχω διαβάσει στα περιοδικά- πρόκειται για μια μελέτη της αστικής αποξένωσης, της απόγνωσης και μπλαμπλαμπλα. Εγώ όμως τίποτε. Ναδα. Μόνο το Ι hope that you choke θυμάμαι...
Μετα, στη δική μου ζωή, όχι απαραίτητα ταυτόχρονα, αλλά για λόγους οικονομίας χώρου και... λέξεων, μπήκαν στη ζωή μου το post rock και η ορχηστρική μουσική, δηλαδή το απόλυτο φτύσιμο στη στιχουργική τέχνη. Η μουσική ήταν το μήνυμα και η απουσία στίχων επίσης ήταν μήνυμα. Θεωρούμε, ας πούμε, επαναστατικούς τους Mogwai και ακόμη περισσότερο τους Godspeed you black emperor αλλά γιατί; Επειδή οι τελευταίοι ας πούμε λειουργούν (ή λειτουργούσαν;) κοινοβιακά; Επειδή αγνοούν ηθελημένα, ανατρέπουν, παίζουν και εμπαίζουν και εντέλει κινούνται μίλια μακριά απ' τις δομές της ποπ μουσικής; Λόγω του τρόπου προώθησης και διανομής των έργων τους; Διότι κάποιος φίλος μου αναρχικός, όσον αφορά την επαναστατικότητα, θα εθετε ως βασικό κριτήριο τον αντιεμπορευματικό χαρακτήρα του έργου, τον τρόπο διανομής, την ύπαρξη ή μη αντιτίμου, το DIY που λέγανε παλιά.
Χέστο αυτό όμως. Δεν είναι το θέμα μας πολιτικό, αλλά αισθητικό. Θα μου πεις, η αισθητική δεν είναι πολιτική; και η πολιτική δεν έχει αισθητική; Ε, δεν ξέρω. Εγώ θέλω να σου πω για τους National (κατά βάση) και ίσως και για την Υδρα των Πουλιών, αλλά ήδη έχω γράψει πολλά και σε αυτό το μπλογκ δεν χρησιμοποιούμε πολλά λόγια, μόνο μουσική (όπα, το 'πιασες το υπονοούμενο;).
Λένε πολλά για τους National. Υπάρχει κάπου στην ελληνική μπλογκόσφαιρα μια φανταστική, τεκμηριωμένη κριτική που τους θάβει ασύστολα ακριβώς για τους λόγους εγώ τουλάχιστον τούς γουστάρω: οι National στερούν απ' το ροκ την αδρεναλίνη, την επικινδυνότητα της νιότης και θέτουν στο επίκεντρο τους στοχασμούς και την κούραση που κυριεύει τον 35χρονο αστό με τα προβλήματα στις διαπροσωπικές σχέσεις και τις αναμνήσεις μιας πιο ξεγνοιαστης ζωής: οι National παίζουν ενήλικο ροκ και ανάλογο θα είναι το ακροατήριό τους. Τους νιώθω φίλους μου, κι ας ξέρω ότι είναι ψευδαίσθηση αυτό. Κι επειδή ετσι πρέπει να κάνουμε με τους φίλους μας, ακούω πολύ προσεχτικά τα λόγια τους, τα στιχάκια τους. Ηδη απ' το Boxer ακούσια μάθαινα τους στίχους απέξω, γιατί μιλάνε για μένα και λένε πράγματα που θα ήθελα να πω εγώ. Για θυμήσου μόνο το εκπληκτικό "another uninnocent, elegant fall into the unmagnificent lives of adults"... ή το "We'll stay inside til somebody finds us. Do whatever the TV tells us" ή το "i had a hole in the middle where the lightning went through" ή "I still owe money to the money to the money I owe" και φυσικά το αξεπέραστο -παρότι γραμμένο για τον Ομπάμα μάλλον, εγώ θέλω να το θέτω σ' ενα πιο προσωπικό επίπεδο- "I won't fuck us over" και τέλος το "I'm perfect piece of ass, I'm a festival, I'm a parade..."
Και κάπως έτσι ανακάλυψα εκ νέου τη μαγεία της στιχουργικής τέχνης.