(λίγη) Χαρά (για λίγο)

The Legendary Jim Ruiz Group

Κι εδώ

Χτες έφκιαξα μια λέξη που μ' αρεσε και για να μην την ξεχάσω τη γράφω κι εδώ κι ας μην έχει σχέση: Ξεχνωδοχείο.

Κατά τ' άλλα, έχουμε ξαναπεί για τους Great Crusades. Και απλώς ξαναλέμε. Διότι επανάληψη μήτηρ πάσης παθήσεως και ουχί μαθήσεως, ακούς εκεί μαθήσεως, για τί με πέρασες, να δίνω μαθήματα; Για τον Χριστό;

Ντεμπούτα (2)

Πλάκα που 'χουν τα... genres. Τα είδη και τα υποείδη, για την ακρίβεια. Ειδικά τα πλέον καλτ των υποειδών έρχονται και παρέρχονται, τα παρασύρει το πέρασμα του χρόνου, και αν κάποιος, χρόνια μετά, πέσει πάνω τους και διαβάσει -για παράδειγμα- τη λέξη sadcore τού φεύγει ο κώλος απ' τα γέλια... Ακούς εκεί sadcore... Ακραία λυπημένη μουσική;
Πάντως ήταν εξαιρετικό το ντεμπούτο των Montgolfier Brothers, 1999. Είχε και μια περιπέτεια ο δίσκος. Κυκλοφόρησε στην τάδε εταιρεία αλλά λες κι είχαν το άγγιγμα του επιτίμου οι Μονγκολφιέοι έκλεισε μεμιάς η εταιρεία και ευτυχώς να λες που βρέθηκε μιαν άλλη και τέλος πάντων ποιον νοιάζουν όλα αυτά;

Αλλοι χαρακτηρισμοί που μού 'ρχονται στο μυαλό: μινιμαλισμός, ακουστικό άμπιεντ, σιωπηλή ένταση και τρία πιτόγυρα χωρίς κρεμμύδι. Α και κάτι ακόμη, που μοιάζει με το sadcore: whispercore... Αν το βρείτε πουθενά αυτό το σιντάκι πάντως, με το πορτοκαλί εξωφυλλάκι, τσιμπήστε το. Δεν είναι για κάθε ώρα, αλλά υπάρχουν στιγμές που εγώ τουλάχιστον θέλω να ακούσω μόνο αυτό, και τίποτε αλλο. Σαν στραγγιχτήρι έντασης λειτουργεί. Αντε, πολλά είπα πάλι.

επίκαιρα

Οι Κράφτβερκ, απ' τα πιο περίεργα, αλλόκοτα, απόκοσμα ίσως συγκροτήματα που ξέρω, και μια τρομερά αγχωτική, ζωντανή -τρόπον τινά ζωντανή- εκτέλεση του Radioactivity.



και πόρκιουπάιν τρη...




κι αυτό...

Βλαστ φρομ δε παστ

Κοιμάσαι σκατά, ξυπνάς αργά, δεν προλαβαίνεις να πας γαλλικά, πονοκέφαλος, να κάτσω να διαβάσω λίγο γαλλικά, ν' ακούσω τι; βάζω γκοντσπιντ γιου μπλακ εμπερορ, ο πονοκέφαλος δυναμώνει, το γυρίζω σε νέβιλ μπράδερζ, με πιάνει ανακατωσούρα, βαζω αυτό, νιώθω καλύτερα, ευχαριστώ.

Οταν επανέρχονται τα κολλήματα

Θυμάστε το κόλλημα με το ντάάάάάάουντάάάάουν των Μάιτι Στεφ; Ε, κι αν δεν το θυμάστε (το κόλλημα) δεν χάσατε τίποτε. Αντίθετα χάνετε πολλά αν δεν έχετε ήδη πάρει πρέφα αυτό το θαυμάσιο συγκρότημα απ' την Ιρλανδία. Κυκλοφορούν όπου να 'ναι ή ήδη κυκλοφόρησαν ολόφρεσκο άλμπουμ τα παλουκάρια και πολύ χαίρομαι, μιλάμε.
Πάρε τραγουδιάρικο δείγμα άλφα άλφα...

Και θα κάνω τώρα μια μικρή όσο και αποτυχημένη (διότι βρίσκομαι στη δουλειά κι όσο ακούω Μάιτι Στεφ, η μία τηλεόραση παίζει ΠΑΟΚ - ΑΕΚ και η δεύτερη Τσαμπιονσλί. προσπάθεια να το γυρίσω στο πολιτικό το θέμα: θυμαστε το ιρλανδικό οικονομικό θαύμα; τον τίγρη της Ευρώπης; Και διάφορες άλλες νεοφιλελεύθερες (παρλα)πίπες; Ε, όλοι ξέρετε την κατάληξη του ιρλανδέζικου τάχαμουδήθεν οικονομικού θαύματος. Οι Μαητι Στεφ έχουν κάτι να πουν επ' αυτού με εικόνες απ' τις πρόσφατες ταραχώδεις μέρες που έζησε η χώρα τους. Ο τίτλος του άζματος τα λέει όλα: we want blood.

Πλαστικομμυριούχοι

The Fat Lady of Limbourg from Plastic Billionaires on Vimeo.

thanx to Pakiboy

λεπτομέρειες εδώ

Νάσιοναλ! Νάσιοναλ! (νέο)

thanx to BloodByTheJukebox

λεπτομέρειες εδώ

Σμάιλ, γιουορον χίντεν ορκεστρα

Ακουσα τις προάλλες το σιντί στο σπίτι του φίλου μου του Μήτσου και it blew my mind που λέγαμε και στο εξωτικό Σαν Σίτυ. Ισως το συγκεκριμένο βίντεο να μην αποδίδει πιστά την μαγεία που αναδίδει το σιντί των Χίντεν Ορκεστρα, αλλά ψάξτους λίγο. Αξίζουν, λέμε.

Αλλάζω; Αλλάζει;

Τα 'χουμε ξαναπεί, δεν το 'χω το χιπχοπ, ούτε το λοουμπάμπ ή όπως αλλιώς το λένε αυτό που παίζουν οι Ακτιβ Μέμπερ. Αλλά ρε φίλε τους συμπαθώ, τους εκτιμώ, πώς το λένε, χωρίς να ξέρω πολλά απ' αυτόν τον χώρο, όπου πολλά λέγονται παρασκηνιακά και κουτσομπολίστικα, τα οποία στην τελική ποιον ενδιαφέρουν; Επιπλέον οι Ακτιβ Μέμπερ πάντα αρέσαν πολύ στην Κατ. και μέσω αυτής τους άκουγα κι εγώ. Σήμερα διάβασα αυτό, και άκουσα το άνωθι τραγούδι. Τολμώ να πω ότι με αρεσε. Εγώ αλλάζω. Η δουλειά του Μιχάλη είναι διαφορετική; Τι σημασία έχει;

Μα καλά, κοντεύει να περάσει χρόνος, ακόμη με αυτούς ασχολείσαι;

The National - Music - More Music Videos

Τέλειο το βίντεο. Για το τραγούδι τι να ξαναλέμε; Λεπτομέρειες εδώ.

140

Είναι λίγο ηλίθιο ν' ακολουθείς διάσημους στο τουίτερ, τ' ομολογώ. Ακόμη κι αν είναι τ' αγαπημένα σου συγκροτήματα, καλλιτέχνες. Πολλές φορές αυτά που γράφουν στους 140 χαρακτήρες είναι τόσο μα τόσο ανούσια, αδιάφορα, άλλες φορές είναι απλώς διαφημιστικά του έργου τους, ενίοτε χαριτωμενιές και αστειάκια με άλλες διασημότητες κτλ. Υπάρχουν ωστόσο και κάποιοι, όπως οι Walkmen, που στα τουίτς τους βγάζουν όλη τους την αγάπη για τη μουσική κι αξίζει πραγματικά να διαβάζεις αυτά που γράφουν. Να, σήμερα γράψανε αυτό, και άκουσα πρώτη φορά αυτό το κομμάτι.

Θα πάρω τα βουνά...

Τι να κάνω που δεν μπορώ να σας περάσω το Smartan. Τι να σας κάνω...

Paatos - Gone (Breathing, Glassville Records 2011) from Peter Nylander on Vimeo.

Και γαμώ τα ντεμπούτα (1)

Sebastian met Isabelle outside the Hillhead Underground Station, in Glasgow. Belle harrassed Sebastian, but it was lucky for him that she did. She was very nice and funny, and sang very sweetly. Sebastian was not to know this, however. Sebastian was melancholy... (κλικ για τη συνέχεια)

Κάπως έτσι ξεκινά η ιστορία. Σήμερα τ' ακουγα ξανά και ξανά. Απ' αυτά τα ντεμπούτα που μοιάζουν απολαυστικότερα όσο περνάνε τα χρόνια.