Βαριέμαι τις εισαγωγές. Τα καλύτερα για πολλούς και διάφορους λόγους, όλοι προσωπικοί. Ένα να βρει κάποιος που να του αρέσει, θα έχει πιάσει τόπο το γράψιμο.
----
Barrows - Red Giant: Instrumental post metal. Πάτησαν στο Imprecari Island (το οποίο το ’12 το είχα λιώσει) και έβγαλαν το Red Giant που περιγράφουν τη ζωή και τον θάνατο ενός άστρου. Ποιός είπε ότι χρειάζονται λόγια για να το καταφέρεις; Χαρισματικοί.
Intervals - A Voice Within: Djent; Όχι ρε παιδιά. Progressive metal είναι. Τεχνική υψηλού επιπέδου, με πάθος και όραμα. Πολύ καλές ιδέες, εξαιρετικές ενορχηστρώσεις, όλα στη θέση τους, δίχως να κουράζουν ή να τρομάζουν.
IQ - The Road of Bones: Ρωτάνε τέτοια πράγματα; Οι IQ πάντα είναι στα καλύτερα κάθε έτους. Αν ρωτήσει κανείς αν το The Road of Bones είναι καλό, τότε απλά απαντάς “τράβα στη γωνία να δεις αν έρχομαι”. Neo (δε νομίζω ότι χρειάζεται, αλλά τέλος πάντων) Prog Rock, που -όσο να πεις- μετά από 30 χρόνια, το ξέρουν σαν το πίσω μέρος της παλάμης τους.
Messenger - Illusory Blues: Νύχτα. Βροχή έξω. Κρασί. Illusory Blues. Όταν η γλυκειά θλίψη συναντά την ποίηση και όλα μαζί γίνονται τέχνη.
Pallbearer - Foundations of Burden: Μπορεί στο live να με άφησαν ανικανοποίητο (έχω και κάποια standard πανάθεμα με), αλλά “είδα το μέλλον του doom, και ήταν οι Pallbearer”.
Rishloo - Living as Ghosts With Buildings as Teeth: Ένας δίσκος που μου έδωσε το δράμα που ήθελα καιρό στη μουσική, το ανεξήγητο και το δυσνόητο, την πρόκληση. Ένας δίσκος που μου έθεσε το ερώτημα: “μπορεί ένα τραγούδι να σου φέρει τη μυρωδιά ενός προσώπου”; Μπορεί! Πάντως με βάση το κόλλημα που έχω φάει μαζί τους (που τους θυμήθηκα από το 2009;) παίζει να είναι η απάντηση μου στο -πάντα άχρηστο- ερώτημα “πες έναν δίσκο για το 2014”.
The Tea Party - The Ocean at the End of the Road: Γιατί είναι οι The Tea Party. Η καλύτερη μπάντα στον κόσμο (και πέρα από αυτόν). Γιατί χωρίς αυτούς ο Γιάννης, είναι κάποιος άλλος. Η αλήθεια να λέγεται όμως. Είναι άνισος δίσκος, ασταθής, με ορισμένα όμως τραγούδια που μόνο αυτοί μπορούν να σκαρώσουν. Αλλά είπαμε. Είναι οι The Tea Party και δεν έχω διάθεση για αντικειμενικότητες και λοιπά περιτά πράγματα.
The Wounded Kings - Consolamentum: Βρετανία. Ομίχλη. Doom Metal. Ο έρπων τρόμος. Δέος. Αυτά. Και κλείσαμε.
Villagers of Ioannina City - Riza: Παράδοση και rock/metal. Οι Γιαννιώτες πήγαν στα βαθιά με τη μια, αφήνοντας πίσω τα ρηχά νερά των swing/jazz/balkan πειραματισμών και συνδύασαν το σκληρό rock, την stoner ψυχεδέλεια και τα παραδοσιακά πνευστά. Ζωντανοί είναι μια ολόκληρη εμπειρία. Δείτε τους.
Yob - Clearing the Path to Ascend. Κάθε χρόνο διορθώνω (προσπαθώ τουλάχιστον, αλήθεια) τις αμαρτίες μου. Φέτος, διορθώνω την αμαρτία να μην προσέχω τους Yob (“Σιγά την αμαρτία, ρε Τσακ” λέτε από μέσα σας. Το δέχομαι). Καλά είναι τα studio αλμπουμς, αλλά ο καλλιτέχνης φαίνεται στη σκηνή. Κι εγώ όταν είδα τους Yob ζωντανά, είδα το φως το αληθινό. Αυτό που έδειχνε τις αμαρτίες μου.
