ο τύπος την κουρτίνα μπάνιου την έκανε μπουφάν;

πολύ την πάω

Αναξιόπιστη, πρόχειρη, ερασιτεχνικιά ανασκολόπιση στη μουσική του 2016

To 2016 ήταν η χρονιά που οριστικά σταμάτησα να ψάχνομαι με τη μουσική. Μου αρκεί πια να διαβάζω επιλεγμένους ανθρώπους που ψάχνουν τη μουσική αντ' εμού (έλληνες μπλόγκερ, τουιτεράδες, μουσικοδημοσιογράφους, φεησμπούκηδες), που κάποιοι το ξέρουν και κάποιοι άλλοι όχι, αλλά τέλος πάντων τούς είμαι τρομερά ευγνώμων για τις μουσικές που μοιράζονται.
Ξέρετε δεν ξέρετε ποιοι είστε, σας ευχαριστώ για τις μουσικές.
Οπως ευχαριστώ τους 13 ανθρώπους που για κάποιον ανεξήγητο λόγο μπαίνουν εδώ μέσα καθημερινά.
Φέτος διάβασα λιγότερα ονλάιν μουσικά περιοδικά, αλλά άκουσα πολύ περισσότερο ραδιόφωνο, κυρίως bbc6, κυρίως τη σαββατοκυριακάτικη πρωινή εκπομπή της Μαριάν Χομπς (τι φωνή!), με ολίγη από KEXP, radio paradise και CDNX.
Παράτησα το mixcloud (με είχα βαρεθεί).
Κατέβασα (παράνομα) σχεδόν όλα τα φετινά τεύχη του κάποτε αγαπημένου μου ανκάτ και διαπίστωσα ότι πλέον με ελκύει λιγότερο η ανάγνωσή του.
Χάρηκα που φέτος στο φεησμπουκ βρήκα (χωρίς να τους κάνω φίλους) διάφορους της παλιάς συνακτικής ομάδας του ποπ+ροκ, καθώς και διάφορους άλλους που διάβαζα σε φανζίν, και πού και πού μπαίνω στα ντουβάρια τους να δω τι προτείνουν αυτοί που κάποτε διαμόρφωσαν το μουσικό μου γούστο. Ο υπολογιστής μου και τα φιντζ μου είναι γεμάτος με διάφορες λίστες με τραγούδια, δίσκους και καλλιτέχνες “προς αναζήτηση ή μελέτη” που πολύ φοβάμαι ότι δεν θα ακούσω ποτέ.

Να πω επίσης, ειρήσθω εν παρόδω, ότι η τραγωδία που τυχόν συνοδεύει κάποια μουσική κυκλοφορία δεν αποτελεί εγγύηση για την ποιότητα ενός δίσκου – και, δυστυχώς, τόσο ο φετινός δίσκος του Μπάουι όσο και του Κέηβ αποτελούν, για μένα, παραδείγματα γι' αυτό. Μέτριοι προς αδιάφοροι, ηχητικά, αμφότεροι.

Το τραγουδάκι που με άρεσε περισσότερο φέτος ήταν το fuck the government, I love you των πανέξυπνων Burning Hell, το ντουέτο που με άρεσε περισσότερο ήταν αυτό του Χάμιλτον Λαϊτχάουζερ με μια τύπισσα που δεν θυμάμαι το όνομά της και τίτλο 1959 που κλείνει τον πολύ ωραίο φετινό δίσκο του, ενώ το πιο φρέσκο ηχητικά δισκάκι που άκουσα ήταν αυτό των the paranoid style, που η αμεσότητα/απλότητά του μού θυμίζει το it's a shame about ray των lemonheads, αν και ηχητικά με θυμίζουν πολύ μπλόντι χωρίς το σεξαπίλ.
Γενικά φέτος παρατήρησα ότι άκουσα πολύ περισσότερο ποπ-πανκ κυρίως με γυναίκεία φωνητικά.
Επίσης παραλίγο να με αρέσει ένας δίσκος της πιτζέη χάρβι (πράγμα πρωτοφανές) αλλά τελικά με το ζόρι έπιασε τη βάση.
Η πιο βαρετή και ανούσια είδηση καθώς φεύγει η χρονιά είναι ότι ετοιμάζει δίσκο ένα από τα πιο βαρετά συγκροτήματα του πλανήτη, οι 9 ιντς νέηλζ. To 2016 ήταν ακόμη μια χρονιά χωρίς καινούργιους (πολυαγαπημένους) Νάσιοναλ, αλλά ίσως καλύτερα, γιατί τρέμω πως όταν κυκλοφορήσουν τον καινούργιο θα είναι μια μαλακία και μισή.

Λοιπόν, οι 20 δίσκοι που νομίζω ότι με άρεσαν περισσότερο φέτος είναι οι εξής (βαριέμαι να ψάχνω τους τίτλους στις περισσότερες των περιπτώσεων, οπότε αφήνω μόνο τον καλλιτέχνη και άμα ξεβαρεθώ στην επόμενη γραμμή ίσως βάλω αντί τίτλου του δίσκου κάνα χαζό σχόλιο, θα δούμε). εντιτ: σε μια φάση σκέφτηκα να βάλω κάνα βίντεο, κάνα μπαντκάμπ, ως ηχητικό δείγμα κάθε δίσκου, αλλά βαρέθηκα, ειλικρινά

1. Johann Johannson – αυτό με τον ορφέα. Ο φίλος μου ο Γιάννης δεν το βρήκε και πολύ σκοτεινό όσο θα ήθελε. Αντιθέτως άρεσε πολύ στην Κ.
2. 2l8 εντάξει, δεν είμαι αντικειμενικός, τους γουστάρω τρελά.
3. no clear mind, παρομοίως, τούς γουστάρω τρελά, κι αν είχε κυκλοφορήσει νωρίτερα, κι όχι πριν από κάνα μήνα, ίσως και να ήταν στην κορυφή της λίστας
4. pill – μέντισιν νομίζω λέγεται ο δίσκος. Γυναικεία φωνητικά, τσαμπουκάς, σαξόφωνα. Σούπερ. Απορώ που δεν το είδα σε λίστες.
5. the paranoid style – φρεσκάδα, τα 'παμε και πιο πάνω, περίμενα ότι θα κάνανε σουξέ, τζίφος...
6. nothing – Σαν σουγκέηζ με σμάσιν πάμπκινς μαζί, τι καλύτερο;
7. Radiohead νο σαρπράηζιζ εδώ
8. hamilton leithouser επιτέλους ο τύπος με το ρολογάκι, που τον αποκαλεί η Κ., έβγαλε ένα φανταστικό δίσκο, χωρίς τους γουόκμεν (κλαψ) αλλά με έναν άλλον που δεν τον θυμάμαι αλλά νομίζω πως έπαιζε σε κάτι μαλάκες που δεν με αρέζανε, κάτι με βαμπίρ νομίζω λεγόσαντε
9. Matt Elliott
10. savages απορώ με την κριτική που δεχτήκανε, αλλά δεν βαριέσαι, εμένα με αρέσουν όσο με αρέζανε απ' όταν τις ανακάλυψα μέσω αυτών που τις πρωτανακαλύψανε και που τώρα δεν τις γουστάρουν πια. Η (θεά) μπασίστριά τους κάτι ετοιμάζει με ένα σχήμα που λέγεται Κάιτ Μπέηζ ή κάπως έτσι.
11. King Creosote + Michael Johnston - The Bound Of The Red Deer (χα, αυτό το έκανα κόπυ πεηστ από το φακελάκι – πολύ ωραίος δίσκος, όπως και ο σόλο του Κινγκ Κρεοσότε φέτος, ειδικά άμα τη βρίσκεις με σκωτσέζικια προφορά)
12. small hours society το άκουσα πολύ, μου άρεσε πάρα πολύ
13. burning hell, τα είπαμε: το τραγούδι που με άρεσε περισσότερο, πανέξυπνοι στίχοι, ούλτρα χιψτερισμός
14. Andrew Weatherall κάτι νταμποχορευτικωραίο
15. and also the trees  κλασικό μαυροντυμένο δαντελέ
16. mogwai atomic μπορούν και καλύτερα και το ξέρουν – το ντοκιμαντέρ που ντύσαν ηχητικά επίσης πολύ καλό
17. the slow show σαν πιο φλώροι νάσιοναλ – κι όμως γίνεται, κι όμως υπάρχουν
18. the clang group παπουδονιουγουέηβ
19. nonkeen, όχι το πρώτο που βγάλανε φέτο, αλλά το δεύτερο, που ήταν πιο καμενοχαμενιά φάση
20. susanne vega με λογοτεχνικές αναφορές, κάτι για τη σπουδαία συγγραφέα Κάρσον Μακάλερς

Εν τάχει τι άλλο άκουσα φέτο: primitive parts, wave pictures, coral, muncie girls, mechanimal, lucid dreaμ, michael kiwanuka, suede, pity sex, Phoebe Killdeer, manequion pussy, Vijay Iyer & Wadada Leo Smith, hey lover, tacocat, iggy pop, τindersticks, douglas dare, traitrs, still corners, king creosote (το σόλο), crescendo, kvb, motorama, duncan c, fresh snow one (αυτή τη στιγμή δεν θυμάμαι τι είναι αυτό, αλλά το είχα σημειώσει, άρα κάτι καλό θα είναι, μιλάμε ο λόγος μου είναι εγγύηση, αξιοπιστία πάνω απ' όλα), the early years, pixies (Κιμ Ντιλ γύρνα πίσω, ή βγάλε κάτι με τις Μπρίντερζ, νομίζω πως θα βγάλουν κάτι το 2017), beyond the wizard's sleeve, polica, floating points, hugo race, thalia zedek, steve mason.

Εφτασες μέχρι δω χάμω; Αντε και του χρόνου (να φτάκεις μέχρι δω χάμαι)

κάποιοι θα κάνουν πάρτυ

Καλά, ευχαριστώ

καλχαρίες

κι η Μαίρη Αλυσίδα

ο καιρός περνάει

έχει και μελόντικα

τόσο οικείο, τόσο καλό