All the way from the Γαληνοτάτη Δημοκρατία

Οι The Most Serene Republic είναι Καναδοί, αν και απ’ ό,τι υπονοεί το όνομά τους, θα ήθελαν να ζουν στη Γαληνοτάτη Δημοκρατία, την εποχή της Βενετοκρατίας. Από τη μια είναι τυχεροί, γιατί είναι πολύ της μοδός τα καναδέζικα συγκροτήματα, ελέω Arcade fire, από την άλλη διατηρούν μια αρτίστικη εμμονή και μια ελαφρώς ακαδημαϊκή προσέγγιση στη μουσική τους που δύσκολα θα φέρουν την παγκόσμια αναγνώριση της οποίας έχουν τύχει οι συμπατριώτες τους.

Δίνοντας την εντύπωση πως όταν δεν παίζουν μουσική, βλέπουν κουλτουριάρικες ταινίες, πάνε σε γκαλερί και ασχολούνται με τις λοιπές πειραματικές μορφές τέχνης, μακριά από το απλοϊκό, μα τόσο ουσιαστικό, τρίπτυχο sex drugs and rock n roll, οι The Most Serene Republic ανακατεύουν στο μπλέντερ αντίθετες τάσεις και επιρροές: indie, progressive, baroque pop (προσωπικά συχνά μου θυμίζουν λιγότερο μονότονους Stereolab). Πειραματικούς, θα μπορούσε να τους χαρακτηρίσει κανείς. Εντούτοις οι μελωδίες τους είναι εύληπτες, πιασάρικες, ενίοτε μαγικές, και κάθε φορά εύκολα προσβάσιμες.

Ανήκουν στο δυναμικό της εταιρείας Arts and Crafts, η οποία ασχολείται με την κυκλοφορία κυρίως δίσκων των καναδών Νταλάρων Broken Social Scene –και των λοιπών συμπαρομαρτούντων-, ωστόσο, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, κανένα από τα μέλη των The Most Serene Republic δεν έχει συνεργαστεί με τους προαναφερθέντες δεμασχέζετερενταλάρες.

Από τις δύο επίσημες κυκλοφορίες τους, τα Underwate Cinematographer και Population, ας σταθούμε στην…. τρίτη, το ep που διένειμαν στις συναυλίες τους, το 2006, με τον τίτλο Phages.

• Σχετική ανάρτηση στην μπλογκόσφαιρα εδώ
• Το βίντεο που ακολουθεί δεν είναι επίσημο βιντεοκλίπ του συγκροτήματος, αλλά μια δημιουργία κάποιου οπαδού τους, που βρήκα στο youtube. Το τραγούδι είναι το εναρκτήριο του ep Phages, Emergency Perfomance Art Piece.
  

This is... Carta!

Μην σε ξεγελά το εξώφυλλο, που παραπέμπει σε doom και epic metal ακούσματα –παρότι η γκρίζα μελαγχολία του σίγουρα μπορεί να αγγίξει και κάποιους οπαδούς του doom. Οι ίδιοι οι Carta, από το Σαν Φρανσίσκο, ορίζουν τη μουσική τους ως indie/experimental/ambient -ποστ ροκ που λέμε στα ελληνικά- και την περιγράφουν σαν "τον ήχο ενός κοριτσιού που κλαίει δίπλα στις ράγες του τρένου, ή σαν να κοιμάσαι κάτω από το νερό".

Λίγο τάχαμου και δήθεν ποιητικά όλα αυτά ίσως. Η μουσική των Carta όμως δεν είναι δήθεν. Κυλάει αργόσυρτα, ονειρικά, χωρίς να διακατέχεται από κανένα άγχος να αποκαλύψει την ομορφιά της με την πρώτη ακρόαση. Οι συνθέσεις, ορχηστρικές, δεν χρειάζεται να υπακούσουν σε καμία από τις νόρμες και τις επιταγές της ανθρώπινης γλώσσας για να πουν αυτά που ούτως ή άλλως οι λέξεις δεν επαρκούν για να εκφράσουν.

Ο πρώτος τους δίσκος, που κυκλοφόρησε πέρυσι από την εταιρεία Resonant (η οποία έχει κυκλοφορήσει μεταξύ άλλων δίσκους των Do Make Say Think και των Library Tapes), τιτλοφορείται «The glass bottom boat».

• Σχετικό link στην μπλογκόσφαιρα εδώ
• Κι ένα ηχητικό δείγμα

09 - Legomenon.mp3