Στις 8 Απριλίου κυκλοφορεί ο νέος δίσκος των indie poppers από την Μινεάπολη των ΗΠΑ Tapes 'n Tapes με τίτλο Walk it off από την εταιρεία XL (στον κατάλογό της ανήκει και το συγκρότημα-hype των ημερών Vampire Weekend).
Είναι πομπώδεις μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο... Κι η επερχόμενη κυκλοφορία, στις 17 Μαρτίου, (σε cd και dvd) με τις εμφανίσεις τους πέρυσι το καλοκαίρι στο Γουέμπλεϊ, υπό τον τίτλο Haarp, είναι άλλη μια ένδειξη της επιδειξιομανίας τους.
Ολα αυτά όμως δεν τους κάνουν λιγότερο απολαυστικούς. Εχουντας αφήσει εδώ και αιώνες πίσω τους την στάμπα των κακέκτυπων Radiohead, οι Muse γράφουν σπουδαία μουσική που όμοιά της δεν υπάρχει στις μέρες μας. Κατ' εμέ είναι η πιο σπουδαία υπερφίαλη μπάντα του πλανήτη. Μπορεί να μην τους παίρνω στα σοβαρά, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν με πωρώνουν λες και είμαι κάνας έφηβος.
Από τις μέρες των AfghanWhigsκαι των TwilightSingersείχε φανεί τι καρπούς μπορούσε να αποδώσει η συνεργασία τους. Το συγκεκριμένο δίσκο τον «μαγειρεύουνε» από το 2003. Πέντε χρόνια μετά είναι έτοιμος να κυκλοφορήσει, στις 4 Μαρτίου, από την Subpop. OGregDulliκι ο MarkLaneganείναι οι GutterTwinsκι η δισκάρα τους λέγεται Saturnalia.
Ηχητικό δείγμα: Idle Hands (δεν πρόκειται για επίσημο βίντεο αλλά για μια σπιτική δημιουργία κάποιου. Εχω ανεβάσει τρεις φορές στο ισνίπζ το συγκεκριμένο τραγούδι αλλά και τις τρεις αρνείται να το παίξει οπότε πάρτε μια γεύση απ' αυτήν την κομματάρα από αυτο το ψευτοβίντεο).
Το Σέφιλντ της Αγγλίας μπορεί να παινεύεται όχι μόνο για τους Pulp, τους Longpigs, τον Richard Hawley, τους Moloko, τους ArcticMonkeys, τις LongBlondesτους LittleManTate (ποιους;) ή ακόμη και για την εταιρεία Wrap αλλά –τουλάχιστον θα έπρεπε- και για τους 65daysofstatic (οι οποίοι ωστόσο αναρωτιούνται στο myspaceτους «πώς σκατά θα φύγουμε από αυτή την ψόφια πόλη;»).
Μακριά από την indiepop, ίσως πιο κοντά στην σύγχρονη ηλεκτρονική πειραματική σκηνή, παρότι οι κιθάρες τους μπιμπ και δέρνουν, οι 65daysofstatic από το 2004 και μετά έχουν κυκλοφορήσει τρεις δίσκους, τον έναν καλύτερο από τον άλλον. Οι ειδικοί αποκαλούν τη μουσική τους mathrock (ξαδερφάκι του postrock). Κιθάρες, λούμπες, samples, εκκωφαντικά ντραμς (ηλεκτρονικά και μη). Δεν είναι να τους ακούς και κάθε μέρα, όμως όταν τους ακούς, αντιλαμβάνεσαι ότι ανεβάζουν τη μουσική σε άλλο επίπεδο.
Στις 17 Μαρτίου κυκλοφορεί ο νέος δίσκος των βρετανών Elbow, "The seldom seen kid". Κάτι μου λέει ότι το «Τhe Fix» δεν είναι το μοναδικό καταπληκτικό τραγούδι απ’ αυτόν τον δίσκο.
Είναι πομπώδεις μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο... Κι η επερχόμενη κυκλοφορία, στις 17 Μαρτίου, (σε cd και dvd) με τις εμφανίσεις τους πέρυσι το καλοκαίρι στο Γουέμπλεϊ, υπό τον τίτλο Haarp, είναι άλλη μια ένδειξη της επιδειξιομανίας τους.
Το Σέφιλντ της Αγγλίας μπορεί να παινεύεται όχι μόνο για τους Pulp, τους Longpigs, τον Richard Hawley, τους Moloko, τους Arctic Monkeys, τις Long Blondes τους Little Man Tate (ποιους;) ή ακόμη και για την εταιρεία Wrap αλλά –τουλάχιστον θα έπρεπε- και για τους 65daysofstatic (οι οποίοι ωστόσο αναρωτιούνται στο myspace τους «πώς σκατά θα φύγουμε από αυτή την ψόφια πόλη;»). 
