To σάουντρακ της σημερινής εργασιακής συνουσίας στη διαπασών

Τα τρία πίσω



γραφεία, με τρεις ευσυνείδητους υπαλλήλους,



κοπανιούνται στο άκουσμα αυτών των τριών.



Και τώρα, επιτέλους, σχόλασα.

What **** is like

Τραγούδι-κόλλημα-φλωριά-αλλά-με-αρέσει

Πότε ήταν η τελευταία φορά που άκουσα το ίδιο τραγούδι πέντε φορές συνεχόμενα; Δεν θυμάμαι. Το ρεκόρ συνεχόμενων ακροάσεων πάντως το έχει το "Δεν θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας". Κάποτε το άκουγα συνεχώς επί δύο ωρες! Και να φανταστείς, δεν κρατάει παραπάνω από 2,5 λεπτά.
Το συγκεκριμένο πάντως του Μαγιερ Χόθορν και των Κάουντι τώρα το βάζω για έκτη φορά συνεχόμενη...

Τι ωραίο βίντεο, τι ωραίο τραγούδι!

Εδώ το μαήσπεης της κυρίας Μαριάννας Δισάρδου, η οποία βγάζει δίσκο με τη βοήθεια ενός εκ των Καλέξικο.... (α, έτσι εξηγείται).

Μεγάάάλη ταινία, μεγάάάλο τραγούδι...

SόουL (και πάλι και πάλι)

Αχ, κι ένα ακόμη, γιατί μεράκλωσα...



Archie Bell & the Drells

Ιντι κιθάρες vs σόουλ

Πάει, μεγάλωσα κι εγώ. Ακουσα το τραγουδάκι που ακολουθεί, από μια πολύ ανερχόμενη μπάντα, τουλάχιστον έτσι τους παρουσιάζουν, και δεν εντυπωσιάστηκα καθόλου. Για την ακρίβεια, με έπιασε μια πελώρια επιθυμία να ακούσω λίγη σόουλ του '60... Τεσπά λέγονται Computerclub. Αυτοί στο ΝΜΕ αρεστήκανε απ' αυτό που ακούσανε και λένε Really f***ing cool indie pop. Και το γεγονός αυτό αποτελεί έναν ακόμη πολύ καλό λόγο να μην πολυγουστάρω αυτό που άκουσα...



Και τώρα, άσχετο παντελώς, η σόουλ που λέγαμε...



Πραγματική μουσική, λέμε ρε, όχι ίντι ποπ μαλακίτσες, σιχτίρι, τα βαρέθηκα αυτά...
A, ναι, ο καλλιτέχνης: Γουίλι Μίτσελ.

Είδα την Αννα κάποτε (ψέματα, σήμερα την είδα)

Την Αννα Τέρνχαϊμ, εννοώ. (καιρό είχα να βάλω μια όμορφη φατσούλα...)

Αντε λίγο ακόμη...

...μπας και μπορέσω να αντιμετωπίσω την πρόκληση του σούπερμάρκετ... (όχι ρε, δεν είναι το σουπερμάρκετ του Πουλίκα, αν και θα ταίριαζε...)



Mama Cass Elliot

Και για να πάρω τα πάνω μου...

... φυσικά θα ακούσω λίγη σόουλ.

Δεν ξέρω τι σκατά διαφορά έχει η northern soul απ' την υπόλοιπη (λες να είναι γεωγραφικό το ζήτημα;) πέρα απ' το γεγονός ότι με φαίνεται λιγάκι πιο χορευτική.



Αλ Γουίλσον, Δε Σνέηκ.

Πρωί πρωί

Πρωί πρωί, ξύπνησα και ψόφαγα να ακούσω αυτό το τραγούδι...



Happy thoughts, που λένε.

Και τώρα ακούω αυτό... (πλάκα στην πλάκα, τι ωραία χρονιά που ήταν για τη μουσική το 1994...)





Βρε μπας και είμαι emo;

Ω Θάνατε! ή Θάνατος αλά Ιρλανδέζικα ή O'Death

O'Death το όνομα του συγκροτήματος.




Καμία σχέση πάντως με τους θρυλικούς ντεθμεταλάδες Death, του αδικοχαμένου Chuck.

Πόση σόουλ άκουσες σήμερα;

Tommie Young, λέγεται.

Μεγαλα λόγια

Εντάξει, αυτοί οι τύποι είναι η μεγαλύτερη, πιο παραγνωρισμένη μπάντα έβερ.







Α, ναι, είναι οι Tea Party.

Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα...

... απ' το να μην έχεις -ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ- τρεχάματα και να πίνεις το καφεδάκι σου, σκαλίζοντας μουσικά μπλογκ για να ακούσεις κάνα καινούργιο γκρουπάκι. Λίγο τσεκάρεις το μάη σπέης, λίγο το γιουτιούμπ, ακούς κάτι που σε αρέσει, έχεις κι ένα δικό σου κωλομπλογκάκι, σε αρέσει το τραγούδι που ακούς, δεν χρειάζεται να το σκεφτείς πολύ, κάνεις ένα κόπι πέηστ δυο-τρία λινκ, και τσουπ! άλλη μία ανάρτηση... (για όποιον δεν το κατάλαβε, αυτό το ιστολόγιο έτσι ακριβώς λειτουργεί: δεν "προτείνει γαμάτα συγκροτήματα", απλώς αποτυπώνει μια στιγμή της ημέρας που τυχαίνει την προσοχή μου να τραβήξει κάποιο συγκρότημα...)



Pen Expers, Σουηδοί...

Βρες τις διαφορές

Το πρώτο είναι το γνωστό, κλασικό, καταπληκτικό, σουπερφανταστρουμφικό εξώφυλλο του Γκου των Σονικ Γιουθ (λες και δεν το βλέπεις από μόνος σου, τελος πάντων)

Ντέρτι Μπουτς...

Το δεύτερο είναι το εξώφυλλο μιας καινούργιας κυκλοφορίας των Twilight Sad με τίτλο Killed My Parents and Hit the Road (λες και δεν το βλέπεις κι αυτό από μόνος σου...).
Μια ζωντανή εκτέλεση του κομματιού που ακολουθεί συμπεριλαμβάνεται σε αυτό το δίσκο....

Oneida, Ονειδά, οΝειΔα, ΝΔ (ο Τατού παραιτήθηκε κι εμένα δεν με νοιάζει, ακούω Ονιντά, νταριντιρλάνταντα)

Αν στην αρχή δεν σε αρέσει, κάνε υπομονή μέχρι να ακούσεις το τρομπόνι στο 1'50''

Λοιπόν, ειλικρινά, αυτό είναι απ' τα πιο περίεργα πράγματα που έχω ακούσει ποτέ μου. Στην αρχή μου φάνηκε άθλιο, μετά εθιστικά άθλιo, και τώρα απλώς(;) εθιστικό... Α, ναι λέγονται AU.

I see colors and disco balls

Esther Philips.

Mama Africa

Miriam Makeba RIP

Το πιο πετυχημένο σχόλιο που διάβασα για αυτή την μπάντα: They sound like Tetris!

Εκεί που νόμιζα πως έχω ξεπεράσει για τα καλά τις αγγλικούρες new wave of new new wave of the fucking bloody newest soding wave, έπεσα πάνω στους Burningpilot. Και νομίζω ότι μπορεί και να ξαναμανακολλήσω...

Αληθινή μουσική και μάλιστα ιδιαιτέρως χορευτική...

Μιλι Τζάκσον.

Ενα τραγούδι για έναν πράχτορα

Αη λάικ μπάντες σαν τους Brasstronaut. Αη λάικ επίσης Τουίν Πιξ και Εϊτζεντ Κούπερ, και θέλω να μπιλιβάρω πως το τραγούδι στο βίδεο είναι για αυτόν...

Τότε που παπαγάλιζα τους στίχους