Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2008

Τότε που παπαγάλιζα τους στίχους





2 σχόλια:

kostasK είπε...

Ρε συ αξά -προσοχή ακολουθεί κοινότυπο συγκινητικό μήνυμα!- δε νιώθεις τυχερός που τα ζήσαμε αυτά μεγαλώνοντας και μάλιστα τη στιγμή που συνέβαιναν? Δε θέλω να το παίξω κανας κωλόγερος που λέει ότι οι σημερινοί νέοι πάνε κατά διαόλου, αλλά αυτοί με τι σκατά μεγαλώνουν, μπορείς να μου πεις? Τί θα έχουν να θυμούνται? Τώρα που ξανάκουσα τα τραγούδια που ανέβασες μου ήρθαν άπειρες ιστορίες στο μυαλό με παρέες, γκόμενες, σχολείο, καλοκαίρια, παραλίες, φωτιές, χαμουρέματα, χουφτώματα, συναυλίες, ξύλο, πυρσούς, πρώτα μεθύσια, τσιγάρα...
Αυτοί τί τα χουν να θυμούνται? αι με ποια τραγούδια/συγκροτήματα θα τα συνδυάζουν?

Άι στο διάολο....συγκινήθηκα λέμε!

ΠανωςΚ είπε...

Τυχερός; Ναι, και τα νοσταλγώ πολύ εκείνα τα χρόνια, που μαζευόμασταν στα -παιδικά ακόμη τότε- δωμάτιά μας και βάζαμε κασέτες με "ελληνικό ροκ" και πίναμε τις πρώτες μπίρες.
Τώρα, βέβαια, λέω ότι θα ήθελα να προλάβω να ζήσω και την πενταετία 85-90, με Λαστ Ντράιβ, Μασρουμζ, Νοίηζ προμόσιον Κόμπανι... Αλλά, φευ, γεννήθηκα το 78, όχι το 73...

Οσο για τα σημερινά παιδιά, που είναι "κανονικά παιδιά", έχουν τα δικά τους ακούσματα, ποιος είμαι εγώ να τους κρίνω; Απλώς οι Ονιράμα, πχ, ή ο Χατζηγιάννης δεν μου λένε τίποτε...