Ενα ποστ που ήταν όλο λάθος εκτός απ' τις δύο τελευταίες προτάσεις

Πέρυσι πληροφορήθηκα ότι ο Μίκα Π. Χίνσον έβγαλε λέει δίσκο, που δεν είναι δίσκος αλλά δισκάρα. Καλός είναι, όντως. Ορίστε ένα δείγμα.

Πορτογαλία. Ο άνθρωπος. Κι οι προγραμματικές δηλώσεις του ΠάνωςΚ.

Οι τρεις άνθρωποι που διαβάζουν αυτό το ιστολόγιο σίγουρα θα με έχουν ακούσει ή θα μ' έχουν διαβάσει να καταθέτω την πάγια πεποίθησή μου ότι κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό σχεδόν κάπου στον πλανήτη κάποιος γράφει ένα πολύ σπουδαίο τραγούδι (ναι, η μουσική είναι το μοναδικό πράγμα για το οποίο είμαι αισιόδοξος...). Ενώ λοιπόν η ίντι μουσική κοινότητα (sic) παραληρεί για το νέο αλμπουμ των Ανιμαλ Κολέκτιβ, το οποίο ακόμη δεν μπορώ να "καταλάβω", οπότε επιφυλάσσομαι, εγώ χαίρομαι γιατί σήμερα πρωτάκουσα τους Portugal the Man, κι αυτό το απίστευτης ομορφιάς τραγούδι...

Ω, Μεσσία της χροιάς ξυλείας!

Ίσως το πιο ωραίο τραγουδάκι που άκουσα σήμερα -ναι για τέτοια διαχρονικότητα μιλάμε...
Timber Timbre - Oh Messiah:

Εχω έναν κήπο μυστικό να μοιραστώ μαζί σας

-Λέγε ρε! Μίλα σκουλήκι: Ποια είναι αυτή και γιατί την έχεις βάλει στο ιστολόγιό σου...
-Τι να σας πω δεν ξέρω, απλώς είχα καιρό να βάλω μιαν ωραία φατσούλα που να είναι ταυτόχρονα και ταλαντούχα.
- Λιγούρηηη... Γλιτζιάρηηη... Χλεμπονιάρηηη... Μη δεις ξανθό κοριτσάκι απ' τη Δανία, με ωραία φωνή και ωραία μάτια, σου τρέχουνε τα σάλια, πτυελορρίπτη του πληκτρολογίου... Λέγε τώρα: Ονομα, διεύθυνση και τα σχετικά της λεγάμενης.
- Anna Bronsted τη λένε, συμμετέχει και στους Efterklang, και το προσωπικό μουσικό της όχημα το ΄χει βαφτίσει Our Broken Garden.
- Μάλιστα, μάλιστα, καλά τα λες φλοκοδότη του σύμπαντος κόσμου... Κάνα βιντεάκι βρε την έχεις τραβήξει, ή μόνο με τη φωτό θα τη βγάλουμε;
- Κάτι έχουμε και από βιντεάκι....

Α! Διάνα η Λέλα!

Μα καλά τι σόι τίτλος είναι αυτός; Και τι ξυσταρχιδικο με τη συνοδεία πτυοσκάπανου ιστολόγιο είναι τούτο; Οπως θα έλεγε κι ο μέγας δειλόσοφος Μαδεμάς Δεμασγαμείς, μόνος μου είμαι εδώ πέρα, ό,τι θέλω κάνω. Λέλα, για την ακρίβεια Αλέλα, είναι το μικρό της κυρίας ή δεσποινίδος, θα σας γελάσω, και δεν θα το ήθελα, διότι όταν γελώ αποκαλύπτεται η τερηδόνα μου, Ντάιαν... Στάσου, διότι ούτε εγώ ακριβώς κατάλαβα πώς είναι ακριβώς το όνομά της, να γράψω όνομα και επίθετο μαζί: "Ονομα και επίθετο μαζί". Το έγραψα (ηλίθιε!). Κυρίες και κύριοι, με τούτο το θριαμβικό τρόπο σας παρουσιάζω την Alela Diane!

(το τραγούδι είναι μια εχπληχτικιά φολκιά, και μην στρέφεται τα ώτα σας απ' τη μουσική της λόγω του αποτροπιαστικού τρόπου παρουσιάσής της...)

Ρε ετούτοι είναι πολύ καλοί!

Δανοί, δηλαδή Σκανδιναβοί, με αυτά τα ψηλά κορμιά και τις ξανθές τρίχες που γουστάρει ο συνιστολόγος GT. Χαριτωμένα ατμοσφαιρικοί, αρκούντως ίντι ποπ, με σουγκεηζικές νοσταλγικές πινελιές πάνω στα χίπικα ριχτάρια τους, τα οποία φορούν κάτω απ' τα λέητεστ και τρέντιεστ ολ δε γουέη φρομ Λάντον συνολάκια τους... Τζον Πανγκ, λέγονται. Οβερ εντ άουτ.

Bay Root!

Ποιοι είναι αυτοί οι Bay Root; Συχωρέστε μου τη μικρή ανορθογραφία. Για τους Μπεϊρούτ μιλάμε, τους γνωστούς Μπέιρουτ. Επανέρχονται με ένα διπλό ep. Τι πάει να πει "διπλό ep" δεν ξέρω. Αλλά χαίρομαι, χαίρομαι, πάρα πολύ. Δείτε περισσότερα εδώ κι εδώ. Ακολουθούν δύο βίντεα, γιατί δεν κρατιέμαι: Μια εκπληκτική λάιβ εκτέλεση του ποστκαρντζ φρομ ίταλι (προσωπικό αγαπημένο) κι ένα βιντεάκι με το τραγούδι

Να Σιον Αλ!

Χαράς Ευαγγέλια για κάθε φαν των Νασιοναλ! Ολοκαίνουργιο τραγουδι, το οποίο μπορείτε να το βρειτε με ένα απλό ψάξιμο στο γκουγκλ... Και μάλιστα ωραιότατο άσμα, με τίτλο So far around the bend. To τραγούδι επισήμως θα κυκλοφορήσει στις αρχές του Φλεβάρη, στη συλλογή της 4AD Dark Was The Night, όπου μεταξύ άλλων θα υπάρχουν και τραγούδια των Arcade Fire, Beirut, Blonde Redhead και λοιπών άξιων τέκνων της... ίντι μουσικής σκηνής.
Για να ξαναγυρίσουμε στους Νάσιοναλ, στους ώς συνήθως εξαιρετικούς στίχους του So Far Around the Bend, πετάνε ξαφνικά και το "You've been humming in a daze forever / Praying for Pavement to get back together".

Ελλείψει βιντέου του συγκεκριμένου τραγουδιού, ας θυμηθούμε τους Πέηβμεντ:

Get on your boots και κλώτσα τους στον κώλο!

Ναι, είναι το καινούργιο σίνγκλ των γιουτού και είναι τραγικά κακό. Αυτά. Κρίμα, γιατί απ' το Γουόρ μέχρι και το Ζουρόπα (με την εξαίρεση των μέτριων -για μένα- Τζοσουα Τρι και Ρατλ εντ Χαμ) ήταν -προσωπική εκτίμηση αυτή- η καλύτερη μπάντα στον κόσμο. Σήμερα η καλύτερη μπάντα στον κόσμο είναι οι Τι Πάρτι, κι ας διαλύθηκαν (για τον συνιστολόγο μου ΤζιΤί, το λέω αυτό, για να τον καλοπιάσω, διότι πολύ τον έχω κρεμάσειτελευταία...)

Άμα δεν γράψω εγώ...

...όλο παπαριές θα διαβάζουμε. Ιδού κύριοι οι αδερφοί Κατσάμπα της Φινλανδίας.
Von Hertzen Brothers λέγονται και είναι συμπαθείς. Για την ακρίβεια αρκέτα. Ωσάν παρτούζα των Queen, του glam David, των Mars Volta και των Kansas. Ο άλλος δεν θα γουστάρει, αλλά εσείς που έχετε καλό γούστο θα με ευγνωμονείτε (λέμε τώρα γιατί ο κόσμος γέμισε αχάριστους).

http://www.myspace.com/vonhertzenbrothers

Ίο Μπέβο

Παλαιότερο τραγούδι, συνεργασία του Αντονι Ρέηνολντς (απ' τους αγαπημένους μου Τζακ και τους επίσης αγαπημένους μου Ζακ) με κάτι ιταλούς Χολοουμπλού. Πρόσφατα ο Αντονι συνεργάστηκε με τη Βάστι Μπούνιαν ή κάπως έτσι και τη Σάρλοτ Γκρεγκ ή κάπως έτσι και κυκλοφορήσαν ένα ιπί ή κάπως έτσι με τίτλο Μπιζ Ντριμ Οβ Φλάουερζ Εντ Γιορ Σάντοουζ Μίντοου Μπρεθ ή κάπως έτσι, το οποίο αδημονώ να πάω σπίτι να τ' ακούσω.

Thlivero ma alithino...

ή, όπως λέμε εμείς οι παλαιοί μεταλλάδες, σαντ μπατ τρου... Τους Σταρσέηλορ που λες πάντα τους γούσταρα, με άρεζαν βρε αδερφέ, τους ντίγκαρα, με πιάν'ς; Ειδικά ο πρώτος αλμπούμης ήτο τελείως τέλειος. Τώρα βγάλανε λέει ένα ηπί που τ' ακουσα και ζουμιαπάρθηκα, όχι απ' τη συγκίνηση αλλά απ' τα χασμουρητά... Αυτό είναι το καλύτερο απ' τα πέντε τραγούδια. Ας ελπίσουμε ότι ο επερχόμενος δίσκος τους θα είναι καλυτερότερος απ' αυτό το φερεμψιθυμικό φληνάφλημα γουργουριζόντων γατσουλιών...

Λωτοφάγοι

Στο χωριό μου, κάπου στον κάμπο των Γιαννιτσών, στο μέσον της αυλής του σπιτιού της θείας μου, υπάρχει ένα δέντρο που βγάζει λωτούς. Βγάζει-βγάζει το τσαμένο το δεντράκι τους καρπούς του αλλά κανείς μας δεν τους τρώει (μπλιαχ -αλήθεια γιατί δεν υπαρχουν φρούτα με γεύση μπριζόλας;). Ισως θα έπρεπε να φωνάξουμε το συγκρότημα Lotus Eaters, μην πάνε τζάμπα οι λωτοί, αλλά απ' την άλλη είναι τέτοια απερίγραπτη εητίλα το τραγούδι που μπορεί να βγαίνανε οι χωριανοί και να τους... λωτοβολούσανε (εμένα, παρά την ξεφτιλέ φάση του, το τραγούδι με αρέσει... Μη σου πω δηλαδή ότι δεν απέχει και πολύ απ' τσι Σμιθζ).

Οταν πεινάω με κυριεύει ένας ακαταμάχητος εκνευρισμός...

Μέσα σε έναν γενικότερο εργασιακό εκνευρισμό, και καθώς πεινάω τρομερα αλλά δυστυχώς η μόνη προσβάσιμη αυτή τη στιγμή τροφή είναι κάτι μουστουκούλουρα, και ενώ έχω ήδη ακούσει 1.250 παντελώς αδιάφορα συγκροτήματα, μου προκύπτουν οι Awkward Stage, που ξεκινάνε συμπαθητικά, και μετά... ε, δείτε μόνοι σας! Ασε που είναι ωραίο και το βιντεοκλίπ....

Spirits of the dead

η μπάντα είναι σούπερ και η παραγγελία μου στο σιντιμπειμπυ είναι τόσο δεδομένη, όσο το δακτυλό μου στο αριστερό μου ρουθούνι. Θα μπορούσα να κάνω πνεύμα με το όνομα του συγκροτήματος και να πω για τα οινοπνευματώδη των νεκρών, αλλά δεν το κάνω (ίσως πάλι να το έκανα, αλλά ποιος νοιάζεται;). Εν πάσει περιπτώσει, σε όποιον δεν αρέσει, τότε είναι... αχαρακτήριστος.

http://www.myspace.com/spiritsofthedeadmusic

H αλήθεια είναι ότι έχω αδυναμία σε αυτόν τον ήχο

Oπου να 'ναι κυκλοφορεί ο νέος δίσκος των Αsobi Seksu... (μιλάμε για συνταραχτικές εξελίξεις). Το τραγουδάκι π' ακολουθεί θα περιλαμβάνεται στο επερχόμενό τους άλμπουμ που θα φέρει τον τίτλο Hush.

Γεια σου Μαρία! (άιντε, άιντε, το 'χασε ο Πανως)

Τυχαία βρέθηκα στο μάησπεης των/της(;) Ida Maria. Εντάξει, στην αρχή δεν ενθουσιάστηκα με τη μουσική τους. Περισσότερο με άρεσε η φατσούλα της νορβηγίδας τραγουδίστριας, που κάτι μου θύμιζε απ' την Μπγιορκ σε νεαρότερη ηλικία. Είδα και κανα δυο βίντεο στο γιουτιούμπ, θα το σκεφτώ αν θα επενδύσω ή όχι σε αυτούς, αλλά το τραγούδι αυτό, το Better when you 're naked, μου έχει ήδη κολλήσει.

Κάτι μη αναμενόμενα πολυαναμενόμενο

Ενας απ' τους ομορφότερους δίσκους που ο γράφων και υπογράφων και κακογραφων άκουσε μέσα στο 2007 ήταν αυτός των Κριπλντ Μπλακ Φίνιξ, Ε λαβ οβ σέαρντ ντιζάστερζ... Εκτοτε αδημονούσα για την επόμενη δουλειά τους, σε σημείο τέτοιο που η δουλειά ήταν έτοιμη, αλλά ο αξιότιμος βλάκων υπογράφων ούτε που το είχε πάρει χαμπάρι... Ευτυχώς που υπάρχει ο γκουγκλ ρίντερ ωστόσο, τον οποίο ο σκατογράφων ενίοτε συμβουλεύεται. Ακολουθούν δύο τραγούδια, ένα από τον καθένα απ' τους δύο δίσκους που θα βγάλουν φέτος οι Crippled Black Phoenix.

Powered by eSnips.com

Μιλάμε πρόκειται για τις πλέον τραγικές γραμμές που έχω γράψει ποτέ μου, που σφόδρα αδικούν το συγκρότημα που τόσο ωραία μουσική παίζει... Ας όψονται δύο πράγματα, πρώτον κατουριέμαι και δεύτερον είμαι στη δουλειά, οπότε γράφω γρήγορα και πρόχειρα. Μεχρι να πάω προς νερού μου, ακούστε τα τραγούδια και τραβάτε στo myspace του συγκροτήματος.

Κορυδαλλίζειν ή Σιταρηθράνειν

Skylark είναι ο κορυδαλλός, η σιταρήθρα, στρουθιόμορφο πουλί της οικογένειας των κορυδαλλιδών. Η επιστημονική ονομασία της είναι Alauda arvensis, και στη χωρά μας απαντάται με μια σειρά από ονόματα όπως Σκορδαλός, Κατσουλιέρης κ.ά.

Skylarking ήταν ο τίτλος ενός άλμπουμ των XTC, του 1986. Το εν λόγω συγκρότημα, ούτε κρύο ούτε ζέστη, παντελώς αδιάφοροι μου είναι. Τους θυμήθηκα ωστόσο σήμερα που άκουσα με χαρά για πρώτη μου φορά ένα βρετανικό συγκρότημα με όνομα Sky Larkin και με φετινή κυκλοφορία το άλμπουμ the Golden Spike... Αναμένοντας να ακούσω ολόκληρο το δίσκο, ελπίζω να μοιάζουν ελάχιστα με τους XTC και περισσότερο με τις Those Dancing Days, των οποίων τον ήχο μου ψιλοθύμισαν στο τραγούδι τους Beeline...
Μπερδεύτηκε κανείς;
Ας τα πάρουμε με τη σειρά.

XTC


Those Dancing Days (απ' τα μεγάλα κολλήματά μου το 2008)


Sky Larkin

Ενα απωθημένο

Noise Promotion Company: Καταπληκτικό όνομα, καταπληκτική μπάντα, δύο -αν δεν κάνω λάθος- καταπληκτικοί δίσκοι, στη δεκαετία του '80, τότε που ήταν δύσκολο να παίζεις ροκ, και μάλιστα τέτοιο ροκ, στην Ελλάδα... Απλώς τους θυμήθηκα και πεθύμησα να ακούσω κάτι δικό τους.

10 - Noise Promoti...

Ρε τι ωραία που ήταν τα 80s!

Μεγάλο πρόβλημα: η μουσική δεν τελειώνει ποτέ. Ακόμη και σε μια δεκαετία σαν του 80 -για κάποιους μουσικά αισχρή, για μένα από τις πλέον συναρπαστικές μουσικά- την οποία νόμιζα ο αφελής πως την είχα εξαντλήσει υπάρχουν άγνωστα σε μένα διαμαντάκια... Όπως οι Shelleyan Orphan, οι οποίοι μαθαίνω στο μάησπεής τους ότι επανακάμπτουν το 2009, με νέο δίσκο, στον οποίον αναπόφευκτα όταν με το καλό βγει, θα ρίξω ένα αυτάκι... Μέχρι τότε, ενα τραγούδι απ' το 1986.

Εvery generation throws a hero up the pop charts

Καθόμασταν στους υπολογιστές μας με τη Κ. και δουλεύαμε, μέχρι πριν από λίγο, κι ως συνήθως είχα βάλει ένα πλέηλιστ να παίζει... Σε μια φάση, ένας θεός ξέρεις πώς, έπαιξε και το sounds of silence, το οποίο ασυναίσθητα αρχίσαμε να τραγουδάμε κι οι δυο μαζί. Ο Πολ Σάιμον, σήμερα, θεωρείται τρε μπανάλ και πολύ πασέ, κάτι σαν τους... Πυξ Λαξ. Ωστόσο, θυμήθηκα, ότι στο πρώτο -και για μένα σημαδιακό!- Ποπ+Ροκ (είχα γράψει παλιότερα σε κάποιο άλλο μπλογκ κάτι σχετικό) που διάβασα ποτέ μου, αυτό με την ανασκόπηση της δεκαετίας του '80 (τέλειο τεύχος, το οποίο σούφρωσα επιδέξια από τον Μπιγκ Μπράδερ) το Γκρεησλαντ του Πολ Σάιμον ήταν ένας δίσκος που σχεδόν όλοι οι συντάκτες του περιοδικού είχαν επιλέξει ως έναν από τους καλύτερους της δεκαετίας... Και όχι άδικα. Το Γκρέησλαντ ξεκινά με αυτό το τραγούδι, τους στίχους του οποίου, παρότι σήμερα το ξανάκουσα μετά από πολλά χρόνια, θυμάμαι ακόμη απέξω, νεράκι λέμε! (δεν ξέρω αν είναι παιχνίδι της μνήμης μου, αλλά νομίζω πως το Boy in the Bubble ήταν και το εναρκτήριο τραγούδι της πρώτης κασέτας που έγραψα ποτέ μου. Και σίγουρα το Νο γούμαν νο κράη του Μάρλεη ήταν δεύτερο, μιλάμε για πολύ χάλι φάση!)

It was a slow day,
And the sun was beating
On the soldiers by the side of the road,
There was a bright light,
A shattering of shop windows
The bomb in the baby carriage
Was wired to the radio,
These are the days of miracle and wonder,
This is the long distance call,
The way the camera follows us in slo-mo
The way we look to us all,
The way we look to a distant constellation
That's dying in a corner of the sky,
These are the days of miracle and wonder
And don't cry baby don't cry

Ο Αντώνης και τα σαμπουάν

Μετά το περσινό ιπί, έρχεται με την καινούργια χρονιά ο νέος δίσκος του Αντωνάκη με τα σαμπουάν, με τίτλο "Το φως που κλαίει", οπότε μπορεί να καταλάβει κανείς τι τον περιμένει ακούγοντάς τον, χρονιάρες μέρες. Αν τη βρίσκετε, όπως κι εγώ, να μιζεριάζετε αγκαλιά με τα ζεβασόφτ και με το ρίμελ να 'χει γίνει χάλια, ακούστε το ασματάκι που ακολουθεί. Είναι ωραιοτατίξ.

04 - Kiss my name....

The end's not near. It's here. Hallelujah. Spread the cheer.

Τρελό κέφι λέμε.

So this is the new year. And i don't feel any different.

Κι εγώ, μία απ' τα ίδια.

I know that it’s true, it’s gonna be a good year

Ναι, καλά, μας το είπαν κι άλλοι. Σιγά μην είναι.

Αλλαγή στο 90+

Ενας παλιόφιλος είχε πει κάποτε: "Εμείς οι αριστεροί (sic) είμαστε κατά βάθος πολύ συντηρητικοί άνθρωποι και οι αλλαγές δεν μας αρέσουν, συχνάζουμε στα ίδια στέκια, λέγοντας τις ίδιες κουβέντες, πίνοντας τα ίδια ποτά με τους ίδιους ανθρώπους (εντέλει sick, και ουχί sic)".
Κάτι με έπιασε λοιπόν κι άλλαξα την εμφάνιση αυτού του βλογ. Και βάζω και το κατάλληλο άσμα, λίγο πριν επανέλθω σε κανονικούς ρυθμούς, όχι το αναμενόμενο Changes του Bowie αλλά κάτι πιο ξεφτιλέ, έτσι για πλάκα...