ή, όπως λέμε εμείς οι παλαιοί μεταλλάδες, σαντ μπατ τρου... Τους Σταρσέηλορ που λες πάντα τους γούσταρα, με άρεζαν βρε αδερφέ, τους ντίγκαρα, με πιάν'ς; Ειδικά ο πρώτος αλμπούμης ήτο τελείως τέλειος. Τώρα βγάλανε λέει ένα ηπί που τ' ακουσα και ζουμιαπάρθηκα, όχι απ' τη συγκίνηση αλλά απ' τα χασμουρητά... Αυτό είναι το καλύτερο απ' τα πέντε τραγούδια. Ας ελπίσουμε ότι ο επερχόμενος δίσκος τους θα είναι καλυτερότερος απ' αυτό το φερεμψιθυμικό φληνάφλημα γουργουριζόντων γατσουλιών...
2 σχόλια:
αα,τέλειωσε κιόλας? πρέφα δεν πήρα πότε άρχισε και πότε τέλειωσε (βρε μπας και παίζει ακόμα?...μπα...μια μύγα πέρασε). Μάιστα!
Να σταματήσω να χασμουριέμαι τότε μπρε, μην με μπει η μύγα εις στο στόμα!
Δημοσίευση σχολίου