To βινυλένιο σου το σκρίνιο που το ζηλεύει κι ο Μουρίνιο

Αμ, όσο κι αν προσπαθώ, δεν μπορώ να ξεμπερδέψω εύκολα με την ηλεκτρονική μουσική, ειδικά όταν είναι τόσο υπέροχα νοθευμένη με ψυχεδελο-σουγκέηζ θορυβώδεις ροκ παρεκτροπες. Να δεις πώς λέγονται αυτοί... Screen Vinyl Image.

Κορίτσια για γκαράζ, όχι για σπίτι (και ηλίθιος και κρυφοσεξιστής...)

Τι κι αν ο ήχος δεν είναι ο καλύτερος; Shrag και ξερό ψωμί λέμε!

Βασίλειον της Σκουριάς

Καινούργο τραγούδι και βίντεο, κι οσονούπω νέο άλμπουμ από τους Doves, που, εντάξει, δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Αλλά τους πεθύμησα τους μπαγάσηδες. Οπως πεθύμησα την παλιά μου γειτονιά, στην πλατεία Περιστεριών, όπως πεθύμησα κι άλλες πλατείες σε ένα νησί στη βορειοδυτική άκρη της Ελλάδας.

Ροβοτανιστές

Στάσου, στάσου ένα λεπτό: Θυμήθηκα να πω "Γαμιέται το κράτος" σήμερα; Οχι; Ε, λοιπόν γαμιέται το κράτος (και το παρακράτος). Κι αυτοί είναι οι Robotanists. (ναι, σήμερα είμαι περισσότερο messed up απ' ό,τι συνήθως και γράφω ό,τι μου κατέβει, τουτέστιν ό,τι πραγματικά αισθάνομαι, ούτως ή άλλως ποιος περνάει πλέον απεδώ;).



Να πνιγείτε στα σκατά σας κρατικοί λακέδες...
(κρίμα κι άδικο για τους Robotanists, να τους παρουσιάζω με αυτόν τον τρόπο... Ελα όμως που την πολύ ωραία μουσική τους έκατσε να την πρωτακούσω ειδικά σήμερα που είναι η πιο κωλομέρα απ' τις κωλομέρες;)

Ό.π.

Τι όμικρον τονισμένο τελεία πι τελεία, ρε παπάρα; Ό.π., δηλαδή, όπως προαναφέρθηκε. Για το συγκεκριμένο ποστ ισχύει ό,τι γράφτηκε στο προηγούμενο ποστ και αυτό που ακούγεται είναι Peasant.

Ατακς

Δύο παντελώς σκατά ημέρες, η μία πίσω απ' την άλλη, έρχονται να προστεθούν στον τελευταίο ούτως ή αλλως σκατένιο χρόνο. Το κορμί μου με πονάει λες και με δέρνανε συνεχώς τις τελευταίες 48ωρες. Πάω στη δουλειά με την κρυφή ελπίδα να ξεκουραστώ. Ατυχία: Τις τρεις πρώτες ώρες, δεν προλαβαίνω να σηκώσω κεφάλι. Την ώρα που ο ήλιος κάνει να πέσει προς τα Σφαγεία, πίσω απ' τους γερανούς, ανοίγω τα φιντζ μου και φτάνω μέχρι το myspace μιας κάποιας κυρίας Σαρας Λαβ (Sara Lov). Βάλσαμο...

Ξετσίπωτα εμπορικό...

...αλλά έτσι με αρέσει: πρόστυχα κι εμπορικά... Mando Diao, απ' τη Σουηδία.

H χαβαλετζίδικη βλακεία του 2009...

... μάλλον θα αποδειχθεί το I Think We’re Gonna Need A Bigger Boat των BPA, δηλαδή κατά βάση του Αδύνατου Χοντρού Αγοριού, του Φατμπόη Σλιμ ντε, δηλαδή του Νόρμαν Κουκ... Ο δίσκος λέει θα είναι πολύ σκα, φανκ, ντανς, ροκστέντι και θα έχει πολλούς καλεσμένους, guests που λέμε στα ελληνικά...
Απογοήτευση πρώτη: η παρουσία της Εμμυς της (τελικά όχι και τόσο) Σπουδαίας...



Απογοήτευση δεύτερη αλλά αναμενόμενη: η παρουσία του όσο γερνάω τόσο πιο γελοίος γίνομαι Ιγκι Ποπ.



Απογοήτευση τρίτη αλλά χωρίς συνοδευτικό βίντεο: η παρουσία του Ντέηβιντ Μπερν. Γιατί ρε Ντέηβιντ;

Αμα αυτά τα πράγματα κάνουν επιτυχία και παιχθούν στα μπαρζ, δεν θα τ' αντέξω!

Εκτός εποχής

Τόσο παρωχημένος ήχος, ωστόσο αγαπημένος. Νεοφόλκ γκόθ, ας το πούμε. Το συγκρότημα, ας το πούμε Ostara.

Εμμυ, η Σπουδαία

Βαριέμαι και χιονίζει και άκουσα αυτό και λίγο μου έφτιαξε τη διάθεση... Emmy the Great η αρτίστα, First love το άσμα.

Στα γούστα

Και κάτι παλιό, έτσι για να γουστάρω, οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι, At the Drive In.

Ακαρδα καθάρματα!

Mountain είναι ο τίτλος του καινούργιου δίσκου των Heartless Bastards. Με τέτοια τραγούδια μάλλον θα μου κάνει αρκετή παρέα φέτος...

Σπούκι ξεσπούκι, καγκουριά ξεκαγκουριά, τέτοια μουσική δεν βγάζουν οι Μογκβάι...

Αλήθεια, πώς να νιώθει άραγε ο Ακίρα Γιαμαόκα, όταν μπαίνει στη σελίδα της γουίκιπίντια που αναφέρεται στον ίδιον και βλέπει να τον περιγράφει ως μουσικό μεν, γνωστό κυρίως για τη μουσική ενός βιντεοπαιχνιδιού δε; Για να είμαστε ειλικρινείς, πρόκειται για μία απ' τις καλλιτεχνικά αρτιότερες σειρές βιντεοπαιχνιδιών που έχουν κυκλοφορήσει. Οσο για τη μουσική; Ε, αυτή διαφέρει αρκετά απ' το πλάγκα-πλάγκα, μπλιπ-μπλιπ, των arcade βιντεοπαιχνιδιών που παίζαμε με ένα ταλιράκι στο φλιπεράδικο "Λόρα" στην Κάτω Ηλιούπολη Θεσσαλονίκης...



Το Silent Hill 1, για το οποίο τόση ώρα γίνεται λόγος, το πρωτοπαίξαμε προ δεκαετίας, σε ενα δωμάτιο μιας εστίας, τρώγωντας διπλά πιτόγυρα, χεσμένοι απ' το φόβο, με ένα τζόιπαντ (έτσι τα λένε;) το οποίο είχε δόνηση και όποτε δονούταν μας έκανε να χεζόμαστε ακόμη περισσότερο...

Ηλεχτρονικοπόπ ντί άη γουάη (γιατί το τραγούδι αυτό πάντα να λέει δεν μπορώ που λέγανε κι οι Πυξ Λαξ)

Ως γνωστόν ο υπογράφων είναι λιγούρης, τρελαίνεται να ακούει ωραία ποπ τραγουδάκια που τα τραγουδάνε ωραίες φατσούλες όπως της δεσποινίδος Λουίζ Κουίν, η οποία τραγουδάει στους A Band Called Quinn, και είναι κάπου απ' τη Σκωτία, και παίζουν μιαν γλυκύτατη ηλεκτρονική ποπ, εντούτοις διαθέτουν περίσσιο θράσος να διατρανώνουν την ανάγκη για αυτοοργάνωση, κάντο μόνο σου, λένε ωσάν παλαιοί πάνκηδες, και να! χιλιάδες αυνάνες παρερμηνεύουν τα λόγια της ομορφούλας Λουίζας και τον παίζουν, ενώ την ίδια στιγμή αόρατοι πολιτικοί ηγέτες και think tank μας εμπαίζουν καταστρώνοντας σχέδια για εμάς χωρίς εμάς, και αν φοβάσαι όλα αυτά που θα γίνουν για σένα χωρίς εσένα, τράβα μια μαλακία, αυτοοργανώσου ντε, DIY που λέει και το παρακάτω βίντεο.... (ειλικρινά, δεν είμαι τόσο μαλάκας όσο φαίνομαι...)

Τσονταπόστ

Με αρέσει να τρώω κορνφλέηκζ βλέποντας τσόντες στο κανάλι τέσσερα, με κάνει να νιώθω και πολύ ήρωας να 'ούμε... Δεν το λέω εγώ, οι Cornflake Heroes το λένε, όχι για μένα, αλλά για την πάρτη τους... Καλά, νταξει, ετούτοι δεν λένε τίποτε, εγώ λέω μαλακίες. Παραληρώ; Οχι απλά θέλω να γράψω τρεις γραμμές ντεμέκ παρουσίασης πριν απ' το βίδεο (τι καιρό κάνει άραγε στο Μοντεβιδέο;).

Πόσο μας κάνει μισός φόνος; Φον ή Νος;

Βρε μήπως μας κάνει Misophone; Και ποιος διάλο εφονεύθη; Και πώς τα καταφέρνει να κοιμάται ωσάν να είναι νεκρός, και ουχί όντας νεκρός; Πόσο μπορεί ακόμη να ακριβύνει ένα παριζάκι μέσα σε μία εβδομάδα; Απαντήσεις στο βίντεο π' ακολουθεί: Μisophone - I sleep like the dead.

Με άρεζες περισσότερο τότε που κοιμόσουν ενας φτωχός κι αθώος Ιαξονας, απ' ό,τι τώρα που μου ΄γινες αυτοκράτορας του ήλιου

Επειδή μόλις είχα την ατυχία να έχω την ατυχή έμπνευση να ακούσω το άλμπουμ μιας μπάντας με το όνομα Empire of the Sun, την οποία απαρτίζουν δύο άτομα, το ένα εκ των οποίων το γράφουμε στα αρχίδια μας και καθόλου δεν μας νοιάζει, τ' άλλο ωστόσο άτομο είναι ο Λιουκ Στιλ των Sleepy Jackson, οι οποίοι το λιγότερο μία φορά κατά το παρελθόν είχαν αγγίξει την ποπ τελειότητα, αποφάσισα να ποστάρω εκείνη τη μία στιγμή των Σλίπι Τζάκσον και να απευθύνω έκκληση να αγνοήσετε το χυλό από πολτοποιημένες μελωδίες που σερβίρουν ως άλμπουμ "φρεσκαδούρα" οι Εμπάιαρ οβ δε Σαν...

Οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο και η Ανίκε στα ηχεία μου

Εντάξει, για την εικονιζόμενη ο συνιστολόγος GT θα μπορούσε να γράψει πολλά περισσότερα. Αλλά δεν νομίζω πως πολυεγκρίνει τη μουσική της στροφή, μακριά απ' τους αγαπημένους του Gathering πλέον. Και ντάξει, μεγάλη μπάντα οι Gathering, δεν λέω, αλλά μέσα στο μεταλλικό πλαισιο στο οποίο κινούνταν, δεν είχα προσέξει πόσο όμορφη είναι η Ανίκε, εκτός από φωνάρα, που εντάξει αυτό είναι αδιαμφισβήτητο.

Μεγάλα μεγαλεία...

... οι φίλτατοι Deadbeat Escapement στο Mad TV.

Ενα παρακλιραζίλ για την παρακμή γιατί δεν βγάζουνε;

Παρακμή είναι τα σκόρπια χειροκροτήματα, λίγο πριν ανέβεις στη σκηνή, σε κάποιο μπάρ στο Ντόρτμουντ της Γερμανίας, ενώπιον ενός κοινού που δεν σε γνωρίζει, καθώς η πόρτα του μπαρ ανοίγει και κλείνει, και κόσμος μπαίνει και βγαίνει, κι η μπαργούμαν γεμίζει ποτήρια, σερβίρει ποτήρια, και πάνω στη σκηνή κάποιος να καταθέτει την ψυχούλα του... Παρακμή επίσης είναι να ξυπνάς στις πέντε τ' απόγευμα μετά από έναν ταραγμένο τετράωρο μεσημεριανό ύπνο, όντας αδειούχος, και να βάζεις να ακούσεις το ίδιο τραγούδι που άκουγες πριν κοιμηθείς και το τραγούδι να είναι αυτό. (Ονομα καλλιτέχνη: Rivulets)

Σαν Γκοντσπίντ Γιορ Μπλακ Εμπερορ

Aς είναι καλά ο Kapetank που με "ανάγκασε" να ψάξω στα πρόσφατα κατεβασμένα αρχεία μου με την απορία "πού διάλο έχω λίγο ποστ ροκ;". Yndi Halda. Η ηχητική ποιότητα δεν είναι η καλύτερη αλλά με άρεσε πολύ το βίντεο και ο ποζεράδικος τρόπος με τον οποίο χτυπιούνται τα παλικάρια, οπότε...