Ευφυΐας ανάγνωσμα...

...ή μάλλον άκουσμα.



Η πλέον ευφυής μπάντα στον χώρο του metal επιστρέφει. Τα λίγα δείγματα που έχω ακούσει είναι αρκετά καλά, ισάξια του παρελθόντος (χμ, Deadlands μάλλον δεν είναι, αλλά δεν έχουμε πολλούς Παρθενώνες, έτσι δεν είναι;). H Agnete M. Kirkevaag παραμένει το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι η τεχνική αρτιότητα συνδέεται ελάχιστα με το συναίσθημα. Πειράζει;

Fuckελάκια

Μέχρι και προ μηνός, με το πού θα μάθαινα για την κυκλοφορία του νέου δίσκου των Πλασίμπο, θα έτρεχα να τον ακούσω, να τον προμηθευτώ. Στην παρούσα φάση, του απόλυτου κορεσμού, του "τιναπρωτακουσωισμού", του "φακελακισμού" σε σκληρούς δίσκους, εξωτερικούς και εσωτερικούς, αντιμετωπίζω το νέο με απάθεια... Battle For The Sun είναι ο τίτλος του άλμπουμ κι αυτό είναι το ομώνυμο κομμάτι, ωραίο νομίζω, αν εξαιρέσουμε το πρώτο ενάμισι λεπτό περίπου, που είναι σχετικά βαρετό.

Και μιλώντας για ήλιο, μια παλιότερη ζωντανή τους εμφάνιση, με έναν υπέροχο ήλιο να δύει...

(στα πρώτα δέκα δευτερόλεπτα του βιντέου, ντοντ γουόρι, βλέπεις μόνο μαύρο)

Κυριακή

Δεν με βλέπω να ποστάρω σύντομα κάτι σχετικό με πρόσφατη κυκλοφορία. Μου είναι αδύνατο να προσεγγίσω μια καινούργια μουσική κυκλοφορία. Για αυτό, παλιά κι αγαπημένα, δοκιμασμένα στο χρόνο. Θυμάμαι πάντως πως παλιά κάποιοι κατηγορούσαν τους Μπλερ ότι παίζουν χαζοπόπ μουσική. Χα! Για ακου...

Βραβείο καλύτερου εναρκτήριου στίχου

Και για να τελειώνουμε με την ατέρμονη σημερινή εις τριπλούν πρωινή μουρμούρα, απονέμω το βραβείο καλύτερου εναρκτήριου στίχου στο "time takes a cigarette, puts it in your mouth", του Ροκ Εν Ρολ Σουίσάιντ, απ' το άλμπουμ Ζίγκι Στάρνταστ και τα λοιπά του Ντέηβιντ Μπάουη. (Οχι ότι ενδιαφέρει κανέναν απ' τους τρεις επισκέπτες αυτού του ιστολογίου, αλλά παρότι δεν πολυσυμπαθώ τον Μπάουη, το Ζίγκι Στάρνταστ είναι μάλλον ο πιο αγαπημένος μου και πολυακουσμένος μου δίσκος όλων των εποχών...)

...ένα, ένα, ένα-δύο, τεστ, τεστ, προτέστ...

Τα τραγούδια διαμαρτυρίας ήταν πάντα χαμηλόφωνα (βλέπε φολκ). Στην πορεία, καθώς το ροκ ανέβαζε ντεσιμπέλ, δημιουργήθηκε μια παρεξήγηση, ότι για να διαμαρτυρηθείς, πρέπει να φωνάξεις, να τα σπάσεις κτλ. Ισως το καλύτερο τραγούδι διαμαρτυρίας, που έχω ακούσει ποτέ, να είναι αυτό, απ' τους Αστρονατς, το Πρότεστ Σονγκ. (στο μοναδικό βίντεο που το βρήκα στο γιουτιούμπ, ο uploader θεώρησε σκόπιμο να αφαιρέσει, περίπου απ' το μέσον του τραγουδιού ένα κορυφαίο, ο,τιναναιικό ξέσπασμα θορύβου με βιολιά και πιάνα -κακό του κεφαλιού του...)

45 μοίρες

Από καιρό σε καιρό, και ο τελευταίος μήνας είναι ένα τέτοιος καιρός, με πιάνει μια απόλυτη αρνηση να ψάξω να δω τι καινούργιο κυκλοφορεί. Μπουκώνω, πώς το λένε; Τότε όμως είναι ουσιαστικά η καλύτερη περίοδος. Γιατί γυρνάω προς τα πίσω και θυμάμαι όσα άκουγα ξανά και ξανά και δεν τα χόρτανα. Οπως αυτό, απ' τον Τζούλιαν Κόουπ, απ' τ' άλμπουμ Τζεχόβακιλ.

- Που μένετε; - Εγώ; Σύμπαντος 217...

Universe 217



Να χέσω τον ήλιο και τις αμμουδιές. Αν αυτή η χώρα αξίζει κάτι είναι για αυτή τη χούφτα προικισμένων ατόμων που πάνε κόντρα στο ρεύμα. Με φόβο και δέος ανακάλυψα αυτή την μπάντα, οι οποίοι αν ήταν Νορβηγοί θα μας είχαν ζαλίσει τα... άστρα όλοι τους. Τα σέβη μου για τιν ιδιοφυή μουσική τους από έναν άναυδο θαυμαστή τους.

Σαββατιάτικο αργοπορημένο ξύπνημα

Καλό είναι να μην ξεχνάμε τίποτε, σε αυτήν την τρελή εποχή.

Μη με ξεχνάς μέσα στο σάουντρακ!

Και συνεχίζοντας στη λογική των άτυπων και παντελώς βάσει υποκειμενικών κριτηρίων -άλλωστε δεν υπάρχουν κι άλλου είδους κριτήρια- βραβεύσεων, απονέμω το βραβείο "Καλύτερου τραγουδιού που έχει συμπεριληφθεί σε σάουντρακ" σε αυτό:

Υπέροχο

Ε, αφού ασχοληθήκαμε με τη χειρότερη, να μην ασχοληθούμε και με την -κατά την όχι και πολύ ταπεινή αλλά πολύ προσωπική μου γνώμη- καλύτερη διασκευή όλων των εποχών;

Αμάν πια με την Ουκρανία...

...η Λευκορωσία δηλαδή τι το κακό έχει; Για να μην σας παιδεύω με τις ασυνάρτητες βλακείες μου, οι τύποι δεν έχουν σχέση με Λευκορωσίδες καλλονές. Η μόνη καλλονή στην περιπτωσή τους είναι η μουσική τους. Σε ένα είδος (post metal) που είναι πλέον έρμαιο κάθε παπάρα άτεχνου που την είδε προοδευτικός καλλιτέχνης. Οι περισσότεροι δεν είναι ούτε μια τρίχα από τα... αχαμνά των Minsk, αλλά δεν βαριέσαι. Η αδικία επικρατεί σε αυτόν τον κόσμο. Ρωτήστε και τον Σάκη.

Minsk - With Echoes In The Movement Of Stone

αφιερωμένο εξαιρετικά... (με echo)

Φρίκη

Η χειρότερη διασκευή που έγινε ποτέ. (translation for non Greek speaking visitors: worst cover ever!)

Αχ, Ανν(εκ)ούλα του χιονιά...

...τόσα χρόνια μαζί περάσαμε, τι στο καλο; Θα την ξεχάσουμε; Ποτέ, το δικό μας το κορίτσι...!

Βαριέμαι

Η τελευταία μου νουβέλα.

Γκαραντί

Σκοτσέζοι. Ωραίοι. Τίποτε που δεν έχεις ξανακούσει βέβαια. Αλλά αν τ' ακουσες μια φορά και σε άρεσε, τότε θα σε αρέσουν κι οι Γουί Γουέρ Προμισντ Τζετπαξ.

Φακαντόρο, φομπιζού, φοριέται και στο δεξί σαν κόσμημα

Ευτυχώς, ευτυχώς λέγω πολυάριθμο αναγνωστικό κοινό μου, ευτυχώς ετουτη η κοπελίτσα, η οποία κοσμεί τοιούτον το ποστ, το μόνο κοινό που έχει με κείνη την νερόβραστη προς πολυετίας Τζιουελ είναι το επίθετο: Ετούτη όμως η Αϊλέν Τζιούελ είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο...

Aμάν-αμάν!

Καιρό είχα να ακούσει κάτι και να αρχίσω να χτυπιέμαι σαν το χταπόδι στα βράχια. Το συγκρότημα είναι από την Αστραλία, λέγεται Stabs, και το τραγούδι The Woods/The Rain απ' το άλμπουμ τους του 2005 με τίτλο Dirt. Και είναι εξαιρετικό.