So fuckin' many people

I was a teenage brit popper

Εχει ξυπνήσει μέσα μου ο οπαδός

Μαστουρόφατσακωλοκατάσταση

Στόουν Φεης, φίλε, φίλη, αναγνώστη, αναγνώστρια, ναι σε σένανε μιλάω, ναι η φλόγα πάει να σβήσει, κι η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει (Καρβέλας - Βίσση; Θυμάμαι καλά;).

Θυμάσαι που πίναμε μπάφους
κι όλοι μας φωνάζαν κάφρους;
Λιώναμε στου Ντούγκλα την κολώνα,
τραγουδώντας επιτυχίες της Μαντόνα.

(απ' την δεύτερη, εξαντλημένη στο εμπόριο ποιητική μου συλλογή "Ποιος μας ψείρισε το σταφ, να τον κάνω μακαρόνια με κιμά;")

Back with a stagedive

Ολοι μαζί ξανά, at last.

Εισαί ειδωλό - Ζεμαπέλ Πανώς

Στα 15 μου ήθελα να ακούω για πάντα χαρντ ροκ και πανκ. Στα 22 μου ήθελα να ακούω για πάντα ίντι/εναλλαχτικά. Στα 25 μου αρχισα να πιστεύω ότι σταδιακά θα περάσω στην τζαζ. Στα 31 μου, πλέον, θέλω να ακούω το Γαλλικό Εφηβικό Είδωλο.

Σκληρά εργαζόμενος το Σάββατο, ένα διάλειμμα

Εϊ Beaster όμορφε...

You can make whatever you want out of it, that's what music is supposed to be about. Sometimes the experience of making music, or listening to music, shouldn't be overanalyzed and dissected. To me, that's what this piece of work is about." - Bob Mould on Beaster.



Χαίρομαι που το βλέπεις έτσι, Μπομπ. Διότι για μένα, χωρίς πολλά-πολλά, το Beaster είναι απλώς(;!;) ο πιο αριστουργηματικός δυστυχισμένος δίσκος που έχω ακούσει ποτέ.

Μου τη δίνουνε τα τίζερ!

Φευ!
Στην περίπτωσή μας όμως
δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

RQTN - Monolithes En Mouvement (Teaser) from Mathieu Artu on Vimeo.

50 υπέροχα δευτερόλεπτα από κάτι μυστήριους Γαλλάκους (όχι Μάικ) με όνομα ΑρΚιουΤιΕν. Εδώ το μάησπεής τους. Το εννέα κομματιών άλμπουμ τους το προσφέρουν οι ίδιοι δωρεάν για κατέβασμα. Επισκεφτείτε τους, ακούστε τους, κατεβάστε τους.

ΥΓ. Σε σας τους δυο-τρεις που περνάτε απεδώ: Ξέρω, ότι ενδεχομένως είναι ενοχλητικός ο κατά περιόδους ρυθμός πολυβόλου στις αναρτήσεις. Ωστόσο, πώς να το πω; Πολύ το γουστάρω αυτό το ιστολόγιο, περισσότερο απ' το άλλο στο οποίο επίσης έχω την τιμή να συμμετέχω. Στην αδυναμία που τρέφω λοιπόν σε τούτον εδώ τον χώρο αποδίδεται η ευθύνη για το αρχιδοζαλιστικές αναρτήσεις...

Call me trendy, call me what you will, πάταξον με ακουσον δε

Που λες, τούτο εδω είναι το νέο σινγκλ των Στελασταρρ. Χεστηκατε εσείς. Εγώ χάρηκα με το που άκουσα ότι πέρα απ' το σινγκλ θα βγάλουν οσονούπω και νέο άλμπουμ. Ωστόσο... αν είναι τέτοιος χυλός σαν κι αυτό το Graffiti Eyes, το οποίο μάλιστα, λέει το δωσαν και σε αποκλειστικότητα να πρωτοπαιχτεί στην ρηξικέλευθη τηλεοπτική σειρά Γκόσιπ Γκερλ, τότε ευχαριστώ αλλά δεν θα πάρω... Θα παραμείνω με τις αναμνησεις τις παλιές...

Και πάνω απ' όλα θα δηλώσω τη συμφωνία μου με το σχόλιο εξίσου λιγούρη με μένα χρήστη στο γιουτιούμπ: The bassist...she...she completes me.

Πορτογαλία. Ο άνθρωπος. Vol 2. Και οι προγραμματικές δηλώσεις του συγκροτήματος

Ενα απ' τα ομορφότερα πράγματα που άκουσα πέρυσι ήταν ο δίσκος των PortugalTheMan. Σήμερα το πρωί τα feeds μου με ενημέρωσαν ότι διερρευσε ο καινούργιος τους δίσκος, με τον εχπληχτικό τίτλο The Satanic Satanist. Στο γιουτιούμπ ήδη υπάρχουν ανεβασμένα δυο τρία ερασιτεχνικά βίντεο με τραγούδια απ' το δίσκο, όπως το ομώνυμο που ακολουθεί πιο κάτω. Στην ιστοσελίδα της μπάντας, υπάρχει ένα μακροσκελές κείμενο με τις σκέψεις τους σχετικά με τη διαρροή του δίσκου, πριν από την επίσημη κυκλοφορία του στην αγορά. Ξεκινάνε εκφράζοντας την υποστήριξή τους στο downloading, αλλά μετά έχουν αρκετά να πουν, τα οποία είναι στην κρίση του καθενός να τα αποδεχτεί ή όχι. Σίγουρα πάντως, η αναφορά τους στο παρελθόν, σε εκείνη την εποχή που την προλάβαμε οι σημερινοί 25-30αρηδες, τότε που τρέχαμε στο δισκάδικο να πάρουμε εναν δίσκο, να τον βάλουμε στο πικάπ, και να τον ξανακούσουμε ξανά και ξανά, μόνοι μας, με παρέα, διαβάζοντας τους στίχους, χαζεύοντας με τις ώρες το εξώφυλλο, αυτή η αναφορά λοιπόν εμένα με "έπιασε". Ισως θα ήταν καλύτερα αν δεν υπήρχε το διαδίχτυο, το mp3 και το downloading, σκέφτηκα. Απ' την άλλη όμως αν δεν υπήρχαν όλα αυτά, συγκροτήματα σαν τους PortugalTheMan δεν θα τα γνώριζα ποτέ, και θα συνέχιζα να ακούω φανατικά, εν έτει 2009, U2 και Dire Straights. (για να καταλάβετε, οι πρώτοι μου πέντε δίσκοι ήταν των Tom Petty, U2, Dire Straights, INXS και Cure. Θελω να κολακεύω τον εαυτό μου ότι I've come a long way since then baby...).

Κάποιος με πρότεινε Σεμπάάάστιαααν

Σεμπαστιάν Σουλέρ. Ο Τιέρσεν συναντά τους Ρέντιοχεντ που έχουν για φρόντμαν τον Κρις Μάρτιν των Κολντπλέη (λίγο γκροτέσκο μου βγήκε...)

Ξανά άντερ δε μίλκυ γουέη, λέμε

Στο περίπου δηλαδή, καθώς δεν πρόκειται για τη νέα δουλειά των Τσερτς. Περισσότερα εδώ.

Steve Kilbey & Martin Kennedy Present - Maybe Soon from Martin Kennedy on Vimeo.

Αργόσχολος την Κυριακή

Αφιέρωση

Στον GT, υποθέτω πως του κόβει αρκετά για να καταλάβει το γιατί.
Δόκτωρ Τζον, ο καλλιτέχνης.

Because we are (not) young

Δικαιούμαι να συγκινούμαι ακόμη απ' αυτό το τραγούδι;

«Τα καλά» που λέγαμε

(συνέχεια εκ του προηγουμένου): Που λες, Φίλιππε Πλιάτσικα, υπάρχουν κάποιοι χτυπημένοι, προφανώς τίποτε παιδάκια των αντίστοιχων βορείων προαστίων των ΗΠΑ, βολεμένα, που κάνουν διαδιχτυακή επανάσταση με τα λεφτά του μπαμπά, που έχουν δισκογραφική εταιρεία και ωστόσο επιτρέπουν τη διάδοση της μουσικής δωρεάν μέσα απ' το διαδίχτυο, διότι όπως οι ίδιοι λένε, αφενός μας αγαπάνε, αφετέρου πιστεύουν στην απόλυτη ελευθερία της καλλιτεχνικής έκφρασης και της τέχνης αυτής καθαυτής, η οποία, για αυτά τα βαρεμένα αστόπαιδα, που προφανώς δεν γνωρίζουν τι πάει να πει να έχεις χρήματα για να αγοράσεις μόνο ένα δίσκο, είναι ανεκτίμητη, υπεράνω χρημάτων. Αυτά είναι τα καλά, αγαπητέ Φίλιππε Οχι άλλο Πλιάτσικα.

Περιμένοντας νέα σου,
ο φίλος σου Πάνως.

Αγαπητέ περαστικέ απ' αυτό το ταπεινό ιστολόγιο, μην παραλείψεις να περάσεις κι απ' την Wise Owl Records. Το ρεπερτόριό της ενδεχομένως να είναι κομματάκι απαιτητικό και δύστροπο, ωστόσο το μόνο που ζητάνε ως αντάλλαγμα είναι να το κατεβάσεις. Δωρεάν. Και να τ' ακούσεις. Κι αυτό δωρεάν είναι.

Συνέβη πριν λίγο

Περπατούσα κάτω απ' τον καυτό ήλιο ασθμαίνοντας, σκεπτόμενος την Πόπη Τσαπανίδου, έχοντας τέρμα στα ακουστικά το Μπαζαάρ των Τι Πάρτυ, όταν ένας σχιστομάτης μπέμπης, που τον κρατούσε αγκαλιά η σχιστομάτα μάνα του, μού χαμογέλασε. Και χάρηκα κι εγώ λιγάκι.

all I know...

All I know
is the light of lanterns hanging from the trees
and the sound of the heart
that beats to keep me here

...από το ομώνυμο τραγούδι των Madder Mortem. Όποιος θέλει ας το ψάξει και ας το ακούσει. Τα πολλά λόγια είναι φτώχια (αλλά κι εγώ που δεν τα λέω δεν είμαι πλούσιος).

Γ

ΥΓ. Αναρωτιέμαι αν τους άκουγε ο Παπαδόπουλος και ο Παπακωνσταντίνου τι συνεργασία μπορεί να φαντάζονταν;

Αναζητώντας την έγκριση του GT

Λοιπόν, τόσα χρόνια που γνωρίζω τον συνιστολόγο μου τον GT περισσότερες φορές κατάφερε αυτός να μπει στο δικό μου το πετσί και να βρει καλλιτέχνες, που εντέλει με αρεσαν, απ' το είδος μουσικής που αυτός ακούει, παρά το αντίθετο. Κάνω άλλη μια προσπάθεια, φοβούμενος βέβαια ότι για πολλοστή φορά θα αποτύχω να πάρω την εγκρισή του, αλλά δεν βαριέσαι. Εγώ χαίρομαι, διότι σήμερα πρωτάκουσα τους Poison Arrows.

Και φυσικά, αν θέλουμε να κάνουμε έναν παραλληλισμό του συγκροτήματος Poison Arrows με την ιστορία της ροκ μουσικής, θα καταφύγουμε στο τραγούδι Poison Arrows του Mike Oldfield, τον οποίον, ντρέπομαι που το ομολογώ, πολύ τον γουστάρω, παρότι όλη μου τη ζωή το παίζω πάνκης (ντεμέκ).

Με ρωτάω, με απαντάω

Πού ήσουν;
Έξω, στην πόλη.
Και τι έκανες;
Περπάτησα απ' την Αριστοτέλους στην Τσιμισκή, ανέβηκα στην Αγία Σοφία, περπάτησα στη Σβώλου μέχρι την Εθνικής Αμύνης, ανέβηκα στη Μελενίκου, απ' την Καμάρα βγήκα στην Αρμενοπούλου, απεκεί στην Ολύμπου, την περπάτησα μέχρι τη Διοικητηρίου και μετά κατέβηκα και μέχρι το Βαρδάρη.
Πω πω! Μεγάλη βόλτα. Και τι είδες;
Σκουπίδια, αυτοκίνητα, μπάτσους, κάγκουρες, μπάτσους, ζητιάνους, μπάτσους, σκουπίδια, μπάτσους κι αυτοκίνητα. Α, και τουλάχιστον πέντε κλούβες της αστυνομίας με μπάτσους μέσα σε πέντα διαφορετικά σημεία της πόλης.
Και τώρα τι θες;
Τίποτε. Να ποστάρω αυτό το βίντεο μόνο. Ετσι, λίγη ομορφιά, για αλλαγή.

Untitled from Jakob Passion on Vimeo.

A Perfect Circle goes female....

http://www.myspace.com/karroband

Είμαι κατανοητός;

Αυτό είναι, απ' τα καλά, το καλύτερο

O temporarily gone, hopefully back soon καλός ιστολόγος Αρσέν Λουμπέν σε προηγούμενο σχόλιό του μάς γνωστοποίησε πως ο Κιάλλα Πλιάτσικας είπε, μεταξύ άλλων, αυτό: είχα λεφτά όμως μόνο για ένα δίσκο και έμαθα να επιλέγω αυτό που είχε να μου πει περισσότερα.
Επειδή, όπως και να το κάνουμε, ο Φίλιππας είναι εμπνευστικός, αν έπρεπε τα τελευταία πέντε χρόνια να έχω μόνο έναν δίσκο, τότε θα επέλεγα αυτόν:

Είναι food for thought πάντως τα λόγια του Φίλιππα. Για αυτό, στο επόμενο ποστ, σήμερα-αύριο (you can't wait, I know) θα ασχοληθούμε ξανά με αυτά. Μέχρι τότε, λίγη σπουδαία μουσική.

Αυτά είναι τα καλα... vol 2

Παίρνω τη σκυτάλη απ' τον παλιοκαλόφιλο συνιστολόγο GT, για να προχωρήσω στην παρουσίαση μιας ακόμη περίπτωσης κυκλοφορίας δίσκου κατόπιν δωρεάς των ακροατών του καλλιτέχνη. Η Τζιλ Σομπούλ συγκέντρωσε απ' τον Γενάρη του 2008 μέχρι τον Μάρτη του 2008 το ποσό-στόχο για τη δημιουργία του άλμπουμ της (75.000 δολ.) χάρη στις δωρέες των ακροατών της και όχι μονο: υπήρξε κάποιος μάλιστα ο οποίος συνεισέφερε ένα ποσό με την υποσημείωση ότι δεν του αρεσει η μουσική της Σομπούλ, αλλά επικροτεί το εγχείρημά της.
Νομίζω, ακούγοντας την κυρία Σομπούλ στο παρακάτω βιντεάκι, ότι θα συμφωνήσω με την άποψη αυτή.



Αμα θέτε και περισσότερα, ορίστε και κάτι σχετικό στον Νιουγιόρκερ.

ΥΓ. Το ποστ αυτό ήταν μια ευγενική χορηγία του προσωρινά gone but not forgotten ιστολόγου Αρσέν Λουμπέν.

Αυτά είναι τα καλα...

... η μουσική είναι υπό κρίση. Η νοοτροπία όμως είναι αξιοθαύμαστη.

To "Part The Second" των maudlin of the Well είναι εδώ χάμω:
http://www.maudlinofthewell.net/downloads.html

Ρετρό - γελώ

Stories for boyz indeed...

Πάμε βόλτα; Εμπρός μαρς! (γελοίος τίτλος, το ξέρω...)

Απ' όσο μπορώ να γνωρίζω, αμφότεροι οι γράφοντες σε αυτό το ιστολόγιο κατά το παρελθόν έχουμε σταθεί αμήχανοι μπροστά στο φαινόμενο Mars Volta. Στο γιουτιούμπι ήδη υπάρχουν ερασιτεχνικά βίντεο με τραγούδια απ' το επερχόμενο άλμπουμ τους, με -πιο πομπώδης γίνεται;- τίτλο Octahedron. Εντυπώσεις δύσκολα με τις πρώτες ακροάσεις. Παραμένουν ωστόσο απ' τις πιο ιδιαίτερες μπαντες, αυτό είναι σίγουρο.

O!^3*%%$%(&(%&^(&)__985

Μαλακισμένα κωλόπαιδα, όλο τουπέ και στιλ, με μαλλάκι κομμωτηρίου, τα παιδιά του Νηλ με αρέσανε ωστόσο.

Επιτέλους

Κι έλεγα πόσο ακόμη να κρατήσει αυτή η ξηρασία; Θα μου πεις, καλό μου έκανε γιατί έκατσα κι άκουσα παλιότερα σιντί, που δεν τα είχα καλακούσει, έδωσα και βάση σε όσα πρότεινε ο καλοπαλιόφιλος συνιστολόγος GT, αλλα ρε γαμώτο χρειαζόμουν και κάτι φρέσκο. Δεν είναι και η μουσική αποκάλυψη που θα αλλαξει το ρου της ιστορίας, αλλά μέσα στην μουντότητά του, μουντότητα αποπνικτικά ζεστού μεσημεριού, αυτό που λέμε συννεφόκαμα ντε, αυτό το τραγούδι των Loxsly, μ' άρεσε.