Περπατούσα κάτω απ' τον καυτό ήλιο ασθμαίνοντας, σκεπτόμενος την Πόπη Τσαπανίδου, έχοντας τέρμα στα ακουστικά το Μπαζαάρ των Τι Πάρτυ, όταν ένας σχιστομάτης μπέμπης, που τον κρατούσε αγκαλιά η σχιστομάτα μάνα του, μού χαμογέλασε. Και χάρηκα κι εγώ λιγάκι.
2 σχόλια:
Είδες γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος με αυτή τη μπάντα...
Γ
ΥΓ: το άσμα που με εισήγαγε στον μαγικό τους κόσμο...
Καλύτερος άνθρωπος γίνομαι, με την Ποπάρα δεν γίνεται τίποτε όμως...
Δημοσίευση σχολίου