Τζέι Τζέι Μπλέικ

Το 1996, πρωτοετής φοιτητής, σε μια πόλη-όνειρο, αρχισα σταδιακά αποβάλλω τον ροκ εαυτό μου. Ενα απ' τα τραγούδια που μ' εστρεψαν σε άλλες κατευθυνσεις ήταν αυτό:



Κι ένας άλλος πολύ πολύ σπουδαίος καλλιτέχνης, της ίδιας περιόδου, ήταν ο Πέρι Μπλέηκ, τι στον μπούτσο κάνει αυτό το παιδί σήμερα; Ω! Τι σύμπτωσις! Στη βικηπαιδεία λέει ότι κάποια στιγμή μέσα στο 2010 θα βγάλει νέο άλπουμ. Αντε με το καλό, μπας και ξεκολλήσω απ' τους Νάσιοναλ.

Κρίμα

Αθλιο ντύσιμο, άθλιο στησιμο. Κρίμα το ωραίο τραγούδι.

Δανδικα πράγματα

Παρότι δεν θα γίνω ποτέ δανδής, παραμένω μεγάλος θαυμαστής των Ντιβάιν Κόμεντι.

Τρεις μήνες χωρίς

Φλεβάρης-Μάρτης.
Μάρτης-Απρίλης.
Απρίλης-Μάης.
Τρεις μήνες.
Απ' τα πιο δύσκολα πράγματα που 'χω κάνει ποτέ. Στους τρεις μήνες αυτούς δεν άκουσα ούτε μία φορά αυτό το τραγούδι των Χέφνερ, που τυχαίνει να είναι απ' τα αγαπημένα μου. Σήμερα θα τ' ακούσω. Αλλά... με χωρίς. Κι ελπίζω μετά από τρία χρόνια, αν υπάρχει αυτό το μπλογκ, να ποστάρω πάλι αυτό το άσμα και να τ' ακούσω πάλι με χωρίς γαρότσι.

Σήκω χόρεψε κουκλί μου, να σε δω να σε χαρώ, τσιφτετέλι τούρκικο

Στην πρώτη από τις όχι πάνω από πέντε συναυλίες στις οποίες έχω παραβρεθεί στη ζωή μου ως θέαμα κι όχι ως θεατής, χεσμένος από το φόβο μου, είχα υιοθετήσει μια πλαγια οπίσθια προς το κοινό στάση, τάχα μου δήθεν ότι κοιτώ τον ντράμερ στην ουσία κοιτώντας τον τοίχο πίσω απ' τη σκηνή και προσευχόμενος να μην αναβοσβήνουν πολύ τα φώτα διότι έχανα την μπάλα και τη συγχορδία... Ετσι σκυφτός έβγαλα το μικρό σετάκι, μέχρι που καποια στιγμή, στο επιμελώς σκηνοθετημένα χαοτικό μουσικό μας φινάλε σηκώνω το κεφάλι και βλέπω τον κιθαρίστα-τραγουδιστή μας κάτω απ' τη σκηνή να κοπανιέται μέσα στο πολυπληθές κοινό των τριάντα περίπου ατόμων, που οι μισοί κουβεντιάζαν μεταξύ τους κι οι άλλοι μισοί στέλνανε μηνύματα με το κινητό τους τηλέφωνο. Πού τα θυμήθηκα όλα αυτά; Ε, αυτό το caption από ένα πρόσφατο ειδικό, μόνο για λίγους, τυχερούς, λάιβ των Νάσιοναλ (ναι, για φέτος η μουσική σταμάτησε στους Νάσιοναλ όπως ίσως έχετε καταλάβει) μού τα θύμισε.

Johnny B Σαμέλ

Οταν θα γίνω μεγάλος και τρανός, θα κάτσω να γράψω την ιστορία του Γιάννη Μπεσαμέλ και των Τορτίγιας του, έτσι όπως ήρθε και μου τη διηγήθηκε χτες βράδυ στον ύπνο μου. Το μόνο που μπορώ για την ώρα να σας αποκαλύψω είναι ότι ο Γιάννης Μπεσαμέλ και οι Τορτίγιες του θεωρούν τους Ziggy Was τη μεγαλύτερη ελληνική μπαντα όλων των εποχών.

ΥΓ. Χίλια μπράβο στο χρήστη eiou82 που ανέβασε το σπάνιο υλικό στο γιουτιούμπ.

Eyes that cry

Με απλά λόγια ήταν ο μεγάλος κοντός στην ιστορία του metal. Ανάμεσα σε πολλούς καλούς τραγουδιστές, όπως o Ozzy, ο Halford, o Dickinson και άλλους, ήταν ο πρώτος. Αν και ένα κολοσσιαίο Holy Diver ή ένα ανυπέρβλητο Heaven & Hell θα ταίριαζαν στον ένδοξο αποχαιρετισμό του, προτιμώ το Rainbow Eyes των Rainbow, γιατί οι χαμηλόφωνες αποδόσεις του, όπως αυτή ή εκείνη του Sitting in a Dream στο Butterfly Ball του Roger Glover, είναι ισχυρότερες από τις στεντόρειες ερμηνείες του. Υπηρέτης του hard rock και του heavy metal. Ταπεινός και αξιοπρεπής. Η μεγαλύτερη μας απώλεια και η μεγαλύτερη φωνή της μπάντας του παραδείσου.

RJD, σε ευχαριστούμε.

All I wanna do is old

Ολντ ροκ; Ναι, μπορεί. Αλλά γαμεί.
(είμαι κρυφοπαλιοροκάς, πώς να το κάνουμε;)

πηγή

Με λένε Πάνο κι έχω ένα μπλογκ με μεγάλη ποικιλία

Μήπως να αλλάξω το όνομά μου λοιπόν σε Παναγιώτης Ποικιλίδης; (χοχοχοχοχο)

They should change their name to The Inter-National

Τέλεια, τέλεια, τέλεια, μάη χαρτ ιζ μπίτιγκ, τέλεια τέλεια τέλεια... Το θυμάται κανείς αυτό το σπουδαίο χιτ της Βικτόριας Χαλκίτη, που το τραγουδάγαμε σε πορείες και ασκήσεις πηδώντας απ' τα ελικόπτερα και καταλαμβάνοντας λόφους και πηδώντας με τα αλεξίπτωτα όλες εμείς που υπηρετήσαμε στις ειδικές δυνάμεις;
Οχι;
Δεν πειράζει.
Τελεια λοιπόν. Πολύ γκαβλά. Επισημη κυκλοφορία του δίσκου και επίσημο βιντεοκλίπ. Ναι ντε για τους Νασιοναλ ομιλώ. Θέλω, όταν μεγαλώσω, να γίνω σαν τον Ματ: να ψηλώσω, να ξανθύνω, να αδυνατίσω και να φοράω δάνδηκα κουστούμια. Τη χορευτική κίνηση και τα μούσια τα 'χω ήδη. Τα μυαλά μου τα 'χω χαμένα, καιρό τώρα.
Πάμε όλοι μαζί: Τελεια, τελεια, τέλεια...

The National - "Bloodbuzz Ohio" (official video) from The National on Vimeo.

Διαφημίσεις

Θα ήθελα...

...να πω κάτι έξυπνο γι' αυτό, αλλά αδυνατώ. Είναι η πλέον αμφιλεγόμενη μπάντα στο progressive, αλλά αξίζουν κάθε δευτερόλεπτο που αφιερώνει κάποιος στη μουσική τους. Λακωνικά...

Pain of Salvation - Sisters

χαντ ε χολ ιν δε μιντλ - τολντ μάη φρεντζ νοτ του γουόρι

Εδώ. Δες. Συνολικά τρία. Διάλεξα αυτό.

αυτα

Χτες κάποια στιγμή με παίρνει τηλέφωνο ο φίλος μου και συνιστολόγος στ' αλλο μπλογκ Νικολάκης Διάσελος. Τι γίνεται ρε, και πώς τα πας, σοκαρισμένοι κι οι δυο απ' τα συμβάντα της Αθήνας, δειλά-δειλά παραθέσαμε ο ένας στον άλλο το πώς βλέπουμε τα πράγματα, κάτι το οποίο εννοείται πως δεν είναι το θέμα αυτής της ανάρτησης. Αφού αλληλοψυχαναλυθήκαμε, λίγο πριν κλείσουμε, με ρωτά ο Διάσελος "ρε μαλάκα, τους ξες τους Μάμερζ;". "Ασχετε", του λέω, "Μάμλερζ λέγονται, όχι Μάμερζ". "Είσαι ασπόνδυλο μαλάκιο", επέμεινε αυτός. "Αλλο Μάμερζ, άλλο Μάμλερζ".
Εψαξα λοιπόν κι άκουσα τους Μάμερζ. Εξαιρετικά συμπαθητικοί. Ακολουθεί βίντεο από τηλεοπτική τους εμφάνιση, προτού τους βρει κι αυτούς μια τραγωδία. Εκτοτε, η μπάντα αποφάσισε να συνεχίσει.

Misery falls down

Νομίζω πως σε κάποια κριτική του Μποζινάκη, στο Ποπ+Ροκ, το... 1821 περίπου, ή και λίγο παλιότερα, είχα διαβάσει να γίνεται λόγος για τους Auters, και μέσω αυτών γνώρισα και τους Μπλακ Μποξ Ρικόρντερ, που απ' ό,τι πληροφορήθηκα σήμερα το διαλάνε το μαγαζί, ύστερα από περίπου 15 χρόνια ανεπανάληπτων επιτυχιών στο μουσικό στερέωμα. Αν τυχον, λέω, αν τυχόν, γαμώ την τρέλα μου, δεν τους είχες πάρει πρέφα, πάρτους τώρα. Και ωραία στιχάκια έχουν, ωραία φωνητικά και πάνω απ' όλα μια φανταστική, υπέροχη, εορταστικη, πανηγυρική μιζέρια.

Απ' τα πιο αδικημένα μουσικά σχήματα που ξεπήδησαν απ' τις στάχτες της μπριτ ποπ (και απ' τα πλέον αντι-Μπριτ ποπ γκρουπ) οι Μπλακ Μποξ Ρικόρντερ την ήξεραν τη μοίρα τους ευθύς εξαρχής: Life is unfair, kill yourself or get over it, απ' τον πρώτο τους εξαιρετικό δίσκο, με τίτλο England Made Me, νουμερο 1 για 3.456 συναπτές ημέρες στα τσαρτ και στα βουνά του Τζατζικιστάν, του Αυγατηγανιστάν, της Μπουρδολίας και των Ηνωμένων Περδών στον Ανεμο.