Ντεμπούτα (2)

Πλάκα που 'χουν τα... genres. Τα είδη και τα υποείδη, για την ακρίβεια. Ειδικά τα πλέον καλτ των υποειδών έρχονται και παρέρχονται, τα παρασύρει το πέρασμα του χρόνου, και αν κάποιος, χρόνια μετά, πέσει πάνω τους και διαβάσει -για παράδειγμα- τη λέξη sadcore τού φεύγει ο κώλος απ' τα γέλια... Ακούς εκεί sadcore... Ακραία λυπημένη μουσική;
Πάντως ήταν εξαιρετικό το ντεμπούτο των Montgolfier Brothers, 1999. Είχε και μια περιπέτεια ο δίσκος. Κυκλοφόρησε στην τάδε εταιρεία αλλά λες κι είχαν το άγγιγμα του επιτίμου οι Μονγκολφιέοι έκλεισε μεμιάς η εταιρεία και ευτυχώς να λες που βρέθηκε μιαν άλλη και τέλος πάντων ποιον νοιάζουν όλα αυτά;

Αλλοι χαρακτηρισμοί που μού 'ρχονται στο μυαλό: μινιμαλισμός, ακουστικό άμπιεντ, σιωπηλή ένταση και τρία πιτόγυρα χωρίς κρεμμύδι. Α και κάτι ακόμη, που μοιάζει με το sadcore: whispercore... Αν το βρείτε πουθενά αυτό το σιντάκι πάντως, με το πορτοκαλί εξωφυλλάκι, τσιμπήστε το. Δεν είναι για κάθε ώρα, αλλά υπάρχουν στιγμές που εγώ τουλάχιστον θέλω να ακούσω μόνο αυτό, και τίποτε αλλο. Σαν στραγγιχτήρι έντασης λειτουργεί. Αντε, πολλά είπα πάλι.