Δυο λόγια για το Heaven των Walkmen

Πόσο καιρό έχει να γραφτεί ένα άκτσουαλ κείμενο σε αυτό το μπλογκ, ένας θεός ξέρει.  Ολο βίντεο βίντεο, μπούχτισα πια. Όμως για τους Walkmen ήθελα να γράψω κάτιτις. Ότι βρε παιδί μου, τόσα χρόνια και εδώ και έξι(;) δίσκους μού έχουν προσφέρει μια χούφτα υπέροχα τραγούδια, κάποιους καλούς δίσκους, αλλά ούτε έναν συγκλονιστικό, ολοκληρωτικά καλό, από την αρχή έως το τέλος δίσκο. Ισως ο δίσκος αυτός να είναι ο έβδομός τους, το Heaven.

Οι Walkmen είναι το κατεξοχήν συγκρότημα που η ηλικιακή του ωρίμανση αποτυπώνεται απόλυτα στη δισκογραφία του. Οι Walkmen του τσιτωμένου, οργισμένου, γκαζωμένου the rat δεν υπάρχουν πια - οριστικά. Δεν υπάρχουν καν οι rat-ίσιες αναλαμπές τύπου Angela surf city, που υπήρχαν στον προηγούμενό τους δίσκο. Πλέον βυθίζονται όλο και περισσότερο στην αμερικανική μουσική παράδοση θυμίζοντας ένα εκατομμύριο διαφορετικά πράγματα αλλά ταυτόχρονα τίποτε συγκεκριμένα. Και πάνω απ’ όλα, τη θέση της οργής, της ανησυχίας, έχει πάρει ένα συναίσθημα που σε πολλά μοιάζει με ευτυχία (ούτε επίτηδες να το κάνουν, ακολουθούν ακριβώς την αντίθετη συναισθηματική πορεία από τον γράφοντα, τολμάν τα κωλόπαιδα να ευτυχούν αυτήν την κωλοπερίοδο). Ναι ρε φίλε, είναι ένας πολύ ευτυχισμένος ηχητικά δίσκος το χέβεν, εορταστικός θαρρείς, ηλιόλουστος, χαλαρός, σαν αυτά τα γλυκά μεσημέρια του καλοκαιριού που φυσά κι ένα αεράκι και το κεφάλι σου είναι λίγο θολό από τις μπίρες και μοιάζει ο χρόνος να έχει ακινητοποιηθεί και νομίζεις πως αυτή η στιγμή θα κρατήσει για πάντα.

Οσο το σκέφτομαι ο δίσκος αυτός έχει όλα τα χαρακτηριστικά για να μη με αρέσει. Ειδικά το πρώτο σίνγκλ, το ομώνυμο του δίσκου, με την απλοϊκή (αλλά τόσο κολλητική!) μελωδία,  που θυμίζει ένα κάρο πράγματα: Μπράιαν Ανταμς, Ράιαν Ανταμς, μέχρι και το Μπόηζ οφ σάμερ του Ντον Χένλεη μού θυμίζει. Και γενικά, παρότι επιλέχθηκε ως πρώτο σίνγκλ του δίσκου, σε καμία περίπτωση δεν εντυπωσιάζει. Ωστόσο, κολλάει. Είναι ένα τραγούδι που κολλάει απάνω σου και απρόσμενα το τραγουδάς, το μουρμουράς, όπου σταθείς κι όπου βρεθείς.

Θα μού πεις, ρε Πάνο, ακόμη δεν κυκλοφόρησε ο δίσκος, πού σκατά τον άκουσες; Ομολογώ, μού τον ρίξανε παράνομα κατεβασμένο στο ποτό μου μέσα σ’ ένα στικάκι σε ένα μπαρ. Και την άκουσα. Κι η επίδραση κρατάει ακόμη. Συνεχίζω να την ακούω τη δισκάρα. 

Αγαπημένα τραγούδια για την ώρα: the witch, the love you love, line by line, heaven, we can’t be beat.   

Μένει να δούμε αν η επίδρασή του θα διαρκέσει μέχρι το τέλος της χρονιάς και κυρίως για πολύ μετά.