Not the end

Δεν είν' απ' τα θέματα που θες ν' ασχοληθείς, παρόλα αυτά σε εξαναγκάζουν να το κάνεις τα τραγούδια που ακούς, με το αναπόφευκτο τέλος, ακριβώς αυτή η ποπ-ροκ μουσική που πρωτογράφτηκε για να κάνει τα αγόρια και τα κορίτσια να χορεύουν, αποθεώνοντας τη χαρά της ζωής, ωστόσο δεν γινόταν να μην ασχοληθεί αναπόφευκτα και με το αναπόφευκτο, με την αντίθετη πλευρά του νομίσματος, αυτήν την λέξη που τόση ώρα αποφεύγω να γράψω και να προφέρω, να προφέρω με τη μανία, την απόγνωση και την παραίτηση που την πρόφερε ίσως ο Robert Smith στο 100 years «It doesn't matter if we all die», κι αυτή ήταν η πρώτη φορά που με τσάκωσα να επαναλαμβάνω μηχανικά κάτι, τη σημασία του οποίου δεν την αντιλαμβανόμουν, διότι αν την αντιλαμβανόμουν πλήρως και σε βάθος θα έλεγα «χριστέ μου τι μαλακίες λέω, φυσικά και πειράζει», και θα το γύρναγα στιχουργικά σε κάτι του τύπου I wanna live από Ramones, μη σου πω και σε τίποτε ακόμη πιο χαζοχαρούμενο του τύπου Life is life, αντ' αυτού, μετά τους Cure, αναπόφευκτο το μπλέξιμο με την κεηβική εκδοχή του αναπόφευκτου, το ελαφρώς σαρκαστικό death is not the end, που άλλο να τ' ακούς μόνο από τη σπηλαιώδη φωνή του Κέηβ κι άλλο από τη φωνή-ζαχαρωτό της Κάιλι, που το σιγατραγουδούσε μαζί του, και κάπως έτσι -προσπερνώ χιλιάδες άλλα ποπ και ροκ θανατερά τραγούδια- φτάνουμε στα φετινά καμώματα του Σούφγιαν Στίβενς, στον ύψιστης ομορφιάς καινούργιο του δίσκο, όπου με τον απολύτως καταπραϋντικό ψίθυρό του σε πείθει να επαναλαμβάνεις  μαζί του στο fourth of July «we're all gonna die», εν είδει κάποιου ξορκιού, ακριβώς απ' αυτά που, παρά τη θεματική τους και χάρη στην ομορφιά τους, ξορκίζουν τον θάνατο και διώχνουν τη σκέψη του, την ιδέα του, όχι τον θάνατο καθ' αυτόν, μακριά.