Σημειώσεις για το μουσικό 2015

Μια χαρά χρονιά ήταν (δυστυχώς μόνο μουσικά, τουλάχιστον για μένα) το 2015, καλή μουσική συνεχίζει πάντα να βγαίνει, απλώς ηλικιακά η γενιά του ΄78 έχει μπει στη φάση που νοσταλγεί τα 90ς (ψιλοέλεος δηλαδή, αν το δεις ψύχραιμα) γιατί τότε ήταν η χρυσή της νιότη, με το αυτί παρθένο, με συνέπεια κάθε παπαριά που ακούγαμε τότε να μας φαίνεται καλύτερη απ' ό,τι (μπορεί να) ήταν στην πραγματικότητα.
Υπάρχουν πολλοί που έχουν ακούσει τόση μουσική στα σχεδόν σαράντα χρόνια του βίου τους που έχουν γκώσει και δεν βρίσκουν τίποτε καινούργιο να ακούσουν κι όλα τούς μοιάζουν ίδια. Σεβαστό. Αλλά δεν έχω άποψη επ' αυτού, μουσικά είμαι ικανοποιημένος, βρίσκω ωραία πράγματα να ακούω κάθε χρόνο, η μόνη διαφορά με το παρελθόν είναι ότι δεν θυμάμαι στίχους, ονόματα συγκροτημάτων και τραγουδιών τόσο εύκολα όσο παλιά. Και έχει λείψει, λόγω του ντάουνλόντιγκ, εδώ και χρόνια, η λαχτάρα του "αγοράζω ένα βινύλιο και σπεύδω σπίτι να τον ακούσω πολύ προσεχτικά". Τώρα, τα φακελάκια συσσωρεύονται στον σκληρό δίσκο και η συνηθισμένη απάντηση που δίνω, όταν με ρωτάνε σχετικά, είναι "ναι, το κατέβασα, αλλά δεν πρόλαβα να τ' ακούσω ακόμη".

Μέσα στο 2015 πρόλαβα ν' ακούσω πολλή και πολύ καλή μουσική, ενίοτε δε και συγκλονιστική. Κι αυτές είναι, εν είδει πολύ πρόχειρων σημειώσεων, οι εντυπώσεις μου.

Οι δύο δίσκοι που άκουσα περισσότερο φέτος (άρα, καταπώς συνηθίζεται, θα έπρεπε να τους βαφτίσω «οι καλύτεροι του 2015», αλλά ας προσπαθήσω ν' αποφύγω τέτοιους χαρακτηρισμούς): το Carrie and Lowell του Sufjan Stevens και το Agent Intellect των Protomartyr. 

Δίσκοι που μ' ενθουσίασαν, δηλαδή αν έκανα λίστα θα ήταν πολύ-πολύ ψηλά: το πόνημα των Bill Wells/Aidan Moffat καθώς κι αυτά των The You and What Army Faction, της Shilpa Ray. 

Αλλοι καλλιτέχνες που οι δίσκοι τους επίσης μ' ενθουσίασαν αλλά για κάποιον ηλίθιο λόγο δεν ήθελα να τους βάλω στην παραπάνω αράδα: thee holy strangers, adolph plays the jazz, teeth of the sea, girls names, blml

Δίσκοι που με άρεσαν πάρα πολύ, ή και κάπως λιγότερο, από λίγο-πολύ σταθερά καλούς ή τεσπά καταξιωμένους στη συνείδηση του μουσικού κοινού καλλιτέχνες: Low, Calexico, Belle and Sebastian, Marc Almond, Jay Jay Yohansson, Blur, Charlatans, New Order, Noel Gallagher, Wire, the Mighty Stef, Mercury Rev . 

Λίγη τζαζ: Verneri Pohjola, Kamasi Washington.

Λίγο πανκ: Downtown boys, sonny vincent and rocket from the crypt

Πιανάκια, πειραματισμοί και εύθραυστη μελαγχολία: Ludovico Einaudi, Arnalds/Frahm, chopin project,  Tania Giannouli Ensemble

Περίμενα περισσότερα αλλά δεν πειράζει και πάλι με αρέσατε: Ναντίν Σα, Πτι Νουάρ, Τζον Γκραντ, Sleatter Kinney.

Αλλοι  πολύ καλοί δίσκοι από καινούργιες (για μένα) γνωριμίες ή και παλιότερες που τις είχα ξεχάσει: Ought, Ghostpoet, trembling bells, algiers, mystic braves, surf city, revolutionary army of the baby jesus, gunman and the holy ghost, drenge, autobahn, drenge, benjamin clementine, duncan c, desperate journalist.

Βλακεία της χρονιάς που δεν μπορεί να αναπληρώσει το νασιοναλικό (μου υπαρξιακό) κενό: EL VY.

Βλακεία της χρονιάς που ίσως δεν πρέπει πλέον να λογίζεται ως μουσικός/τραγουδίστρια, αλλά ως ένα γενικότερο art project/installation, αφού έτσι πλέον δείχνει να αντιλαμβάνεται η ίδια τον εαυτό της συνολικά ως παρουσία: Bjork.

Κατά τ' άλλα μες στο 2015, αναθεώρησα και επανεκτίμησα τη ρέγκε ως είδος μουσικής αλλά και το βάθος της δισκογραφίας των Rolling Stones (χεστηκατε).

Βαριέμαι να βάλω λινκ στα ονόματα των καλλιτεχνών ή να τσεκάρω αν τα έγραψα σωστά. 

Όλο και κάτι θα έχω ξεχάσει, δεν βαριέσαι.