Λίγα λόγια όχι για τον καινούργιο δίσκο του Νικ Κέιβ αλλά για τα πέριξ αυτού

Με πήρε τηλέφωνο τις προάλλες ο φίλος μου ο Δαντέλας. Έξαλλος. Με την πολιτική κατάσταση, με την κοινωνία, με τον νέο δίσκο του Νικ Κέηβ. Τι χαζομάρες είν' αυτές ρε; Πού είναι τα τραγούδια; ΤΡΑ-ΓΟΥ-ΔΙΑ! Τι να τις κάνω τις ατμόσφαιρες; Θα έβγαζε δίσκο με ατμόσφαιρες ο Κέηβ πριν από χρόνια και θα το δεχόμασταν; Και τώρα να το δεχτώ γιατί; Επειδή πενθεί; Και πού είναι η οργή του; Πού είναι τα γαμημένα τραγούδια;
Εγώ γελούσα και δεν έλεγα τίποτα.
Ο φίλος μου ο Δαντέλας τώρα τελευταία φαίνεται να υιοθετεί παλιότερες δικές μου απόψεις. Μόνο που, χαμένος στον ωκεανό της γνώμης και της πληροφορίας στο διαδίκτυο, έχω πάψει να έχω γνώμη. Δεν ξέρω πια τι πιστεύω. Γενικά, πχ για τα πολιτικά, αλλά και ειδικά για τον καινούργιο δίσκο του Κέηβ.

Νιώθω όμως μιαν ενόχληση, σαν πετραδάκι που μπαίνει στο παπούτσι, όταν βλέπω συλλογισμούς «ο Κέηβ πενθεί για το θάνατο του γιου του, άρα ο δίσκος είναι αριστουργηματικός».
Εχουν γραφτεί αριστουργηματικοί δίσκοι που μιλάνε για το απολύτως τίποτα, και έχουν γραφτεί παντελώς αδιάφορα τραγούδια για συγκλονιστικά συμβάντα (βλέπε tears in heaven, Ερικ Κλάπτον).

Βλέπω μάλιστα γραφιάδες, που παραδέχονται πως είχαν σταματήσει να ασχολούνται με τον Νικ Κέηβ τα τελευταία αρκετά χρόνια (γιατί ήταν πολύ απασχολημένοι ανακαλύπτοντας το μπλακ μέταλ), τώρα, μετά την τραγωδία που τον βρήκε, να ξαναενδιαφέρονται για τη μουσική του γράφοντας διθυράμβους.

Θέλω να πω, με λίγα λόγια, δεν είναι κάπως κιτρινισμός αυτό;
Τέλος πάντων, δεν έχω βγάλει συμπέρασμα ακόμη με τον καινούργιο του δίσκο. Τον αγαπώ τον Κέηβ ό,τι κι αν κάνει, ό,τι δίσκους κι αν βγάλει. Κι επίσης νομίζω πως η περίοδος Tender Prey – Murder Ballads είναι ανεπανάληπτη, κυριολεκτικά και μεταφορικά.