Με τους Mogwai στο χωροχρόνο

Την πρώτη φορά που έφαγα χάσιμο με δαύτους ήταν σε μια κασέτα που ήρθε ταχυδρομικώς από το Μάντσεστερ, σταλμένη από την Κ. 1999, νομίζω. Αντιγραμμένη κασέτα. Χειροποίητο εξώφυλλο. Εγραφε με γκρι ανεξίτηλο μαρκαδόρο σε σκούρο κόκκινο φόντο Mogwai - Young Team. Στο νησί του Ιονίου, στο γουόκμαν, φθινόπωρο. Μουντάδα και πολλή βροχή. Χάσιμο πρώτο.

Η δεύτερη φορά ήταν κάπως αργότερα. 2006, άνοιξη, στην επαρχιακή πόλη όπου υπηρετούσα τη θητεία. Μια από τις τελευταίες εξόδους, ίσως η τελευταία, προτού απολυθώ. Σε ίντερνετ καφέ. Κατεβάζω δίσκους. Το Mr Beast. Στα ακουστικά. Μιλάμε για τρομερό χάσιμο. Τριγύρω μου, άλλες σειρές και ντόπιοι κάγκουρες βλέπανε τσόντες και παίζουν παιχνίδια με μπιστολίδια.

Κρήτη, τρίτη φορά. Χαρντκορ we'll never die, but you will. Χριστούγεννα 2010 ή 2011. Στο χωριό. Πολύ φαγητό, πολλή ρακή. Αράζω ντεμέκ για αργοαπογευματινό υπνάκο με μια κουβέρτα και τ' ακουστικά.Χάσιμο αριθμός τρία.

2017, σχεδόν δεκαπενταύγουστος, Θεσ/νίκη. Τα πάντα καίνε. Διαβάζω τον Σκωτσέζο τον Μαλκολμ Μακέι, το δεύτερο της τριλογίας της Γλασκώβης κι ακούω στο cdnx κάτι αδιαφορες ίντι μαλακίες, τύπου Ταμε Ιμπάλα (καλά ποιος ακούει τέτοιες μαλακίες;). Λικάρουν οι νέοι Μογκβάι. Κατεβάζω. Ακούω. Χάνομαι. Μπαντάρα, ακόμη και στα λιγότερα καλά τους.