(Disclaimer: Βαριέμαι πάρα πολύ για να ελέγξω αν έχω γράψει σωστά τα ονόματα των καλλιτεχνών και των δίσκων, να φτιάξω τα πεζοκεφαλαία και να συμπληρώσω τους τίτλους εκεί απ' όπου λείπουν. Να με συμπαθάτε, αλλά έχω πιει χίλιους διακόσιους καφέδες από το πρωί και κατουριέμαι. Επίσης γράφω το κείμενο μια βδομάδα νωρίτερα απ' ό,τι συνηθίζω, αλλά, να με συγχωρείτε, σε μια βδομάδα ελπίζω να ασχολούμαι μόνο με τις ρακές)
ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ ΕΝΑΣ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΙΡΜΟΣ Έβλεπα πρόσφατα το πολύ όμορφο 20λεπτο ντοκιμαντεράκι για το Automatic for the people των REM με αφορμή τα 25 του χρόνια. Λίγο πριν από το τέλος, ο Μάικλ Στάιπ λέει κάτι του στιλ «στις μέρες μας χρησιμοποιούμε όλες μας τις αισθήσεις ταυτόχρονα» και αναρωτιέται «πότε ήταν η τελευταία φορά που έκατσες στα σκοτεινά μόνο ακούγοντας ένα δίσκο;».
Αυτή του η παρατήρηση μού θύμισε μιαν άλλη παρατήρηση, ενός φίλου του Μεγάλου Αδερφού μου, ο οποίος σχολιάζοντας τη συνήθεια των σημερινών πιτσιρικάδων να ακούνε μουσική από το κινητό, συχνά χωρίς(!) ακούστικα, αναρωτήθηκε αν ένας άνθρωπος καταλαβαίνει τι χάνει αν δεν ακούει μουσική από ένα παλιό καλό στερεοφωνικό συγκρότημα, με πικάπ, καλά ηχεία κτλ.
Δεν είναι μόνο λοιπόν τι ακούμε, αλλά και πώς. Και το πού, επίσης. Δεν ξέρω πόσοι άνθρωποι στις μέρες μας κάνουν αυτό που λέει ο Στάιπ (και πόσο συχνά) ή αυτό που λέει ο φίλος του Μεγάλου Αδερφού (και πόσο συχνά). Εγώ δεν το πολυκάνω. Συνειδητοποιώ ότι κυρίως ακούω μπ3. Απ' το κινητό. Με φτηνά, ψιλοδιαλυμένα ακουστικά. Κάνοντας χίλια δυο άλλα πράγματα. Κάθε βδομάδα ανανέωνα τη λίστα με τους καινούργιους δίσκους στο κινητό, τάχαμουδήθεν για να τους ακούσω (αλλά εντέλει κατέληγα ν' ακούω κυρίως Τρύπες, Στέρεο Νόβα και Clash – μεταξύ μας, δεν μας χρειάζονται περισσότερα συγκροτήματα απ' αυτά τα τρία, περισσότερα επ' αυτού παρακάτω). Στο λεωφορείο, στο γυμναστήριο, στο δρόμο, περιμένοντας κάτι να γίνει που δεν έγινε, πηγαίνοντας απ' εδώ και απ' εκεί, πλένοντας τα πιάτα, υπό τον θόρυβο της ηλεκτρικής σκούπας, βλέποντας τηλεόραση χωρίς ήχο, διαβάζοντας -πολλές φορές, διαβάζοντας στο κινητό. Δεν ξέρω αν τα μουσικά αρχεία του υπολογιστή, εκεί που λέει ιδιότητες, μπορούν να δείξουν και πόσες φορές έχει παιχτεί το μπ3. Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον. Γιατί, καθώς σκάλιζα τα φακελάκια με τους δίσκους του 2017, συνειδητοποίησα ότι υπήρχαν πολλά φακελάκια με δίσκους που τους θεωρούσα πάρα πολύ καλούς, πολύ λίγους απ' αυτούς όμως είχα ακούσει πραγματικά πολλές φορές. Και μάλιστα, είναι πολύ πιθανόν κάποιους απ' αυτούς που είχα ακούσει πολλές φορές, να μην τους θεωρώ τους καλύτερους του 2017. Απλώς, τούς άκουσα πάρα πολλές φορές. Για λόγους οικειότητας ενδεχομένως (βλέπε φετινοί δίσκοι National και Mogwai). Απ' την άλλη, ένα σχετικά δύστροπο άκουσμα σαν τους Gnod, που δεν πολυταιριάζουν και με το γενικότερο μουσικό μου γούστο, αλλά που όταν το άκουσα έμεινα μαλάκας, πόσες φορές άραγε τον άκουσα συνολικά; Ασε που για πολλούς από τους δίσκους που θεωρούσα καλούς, δεν θυμόμουν καν τι περιείχαν. Απλώς είχα μια διαμορφωμένη εντύπωση ότι “μου άρεσε όταν το άκουσα”.
Προφανώς, αυτό δείχνει έναν αναξιόπιστο και καθόλου συνεπή ακροατή μουσικής. Επίσης δείχνει και κάτι άλλο: έναν κορεσμένο ακόρεστο (ναι, γίνεται) ακροατή. Πολλές φορές αναρωτιέμαι πόσα τραγούδια και πόσες ταινίες και πόσα βιβλία χρειάζεται πραγματικά ένας άνθρωπος; Πολύ λίγα αφενός. Ολοένα και περισσότερα αφετέρου. Τα λίγα είναι νομίζω τα πολύ-πολύ σημαντικά. Αλλά δημιουργούν μια εσωτερική πείνα να βρεις κι άλλα που θα γίνουν πολύ-πολύ σημαντικά. Κι εκεί ψάχνεις διαρκώς και ολοένα περισσότερο. Και καταλήγεις να μην ξέρεις τι πραγματικά σου άρεσε περισσότερο μέσα στο 2017, αλλά μόνο τι άκουσες περισσότερο μέσα στο 2017.
ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ ΕΝΑΣ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΙΡΜΟΣ Έβλεπα πρόσφατα το πολύ όμορφο 20λεπτο ντοκιμαντεράκι για το Automatic for the people των REM με αφορμή τα 25 του χρόνια. Λίγο πριν από το τέλος, ο Μάικλ Στάιπ λέει κάτι του στιλ «στις μέρες μας χρησιμοποιούμε όλες μας τις αισθήσεις ταυτόχρονα» και αναρωτιέται «πότε ήταν η τελευταία φορά που έκατσες στα σκοτεινά μόνο ακούγοντας ένα δίσκο;».
Αυτή του η παρατήρηση μού θύμισε μιαν άλλη παρατήρηση, ενός φίλου του Μεγάλου Αδερφού μου, ο οποίος σχολιάζοντας τη συνήθεια των σημερινών πιτσιρικάδων να ακούνε μουσική από το κινητό, συχνά χωρίς(!) ακούστικα, αναρωτήθηκε αν ένας άνθρωπος καταλαβαίνει τι χάνει αν δεν ακούει μουσική από ένα παλιό καλό στερεοφωνικό συγκρότημα, με πικάπ, καλά ηχεία κτλ.
Δεν είναι μόνο λοιπόν τι ακούμε, αλλά και πώς. Και το πού, επίσης. Δεν ξέρω πόσοι άνθρωποι στις μέρες μας κάνουν αυτό που λέει ο Στάιπ (και πόσο συχνά) ή αυτό που λέει ο φίλος του Μεγάλου Αδερφού (και πόσο συχνά). Εγώ δεν το πολυκάνω. Συνειδητοποιώ ότι κυρίως ακούω μπ3. Απ' το κινητό. Με φτηνά, ψιλοδιαλυμένα ακουστικά. Κάνοντας χίλια δυο άλλα πράγματα. Κάθε βδομάδα ανανέωνα τη λίστα με τους καινούργιους δίσκους στο κινητό, τάχαμουδήθεν για να τους ακούσω (αλλά εντέλει κατέληγα ν' ακούω κυρίως Τρύπες, Στέρεο Νόβα και Clash – μεταξύ μας, δεν μας χρειάζονται περισσότερα συγκροτήματα απ' αυτά τα τρία, περισσότερα επ' αυτού παρακάτω). Στο λεωφορείο, στο γυμναστήριο, στο δρόμο, περιμένοντας κάτι να γίνει που δεν έγινε, πηγαίνοντας απ' εδώ και απ' εκεί, πλένοντας τα πιάτα, υπό τον θόρυβο της ηλεκτρικής σκούπας, βλέποντας τηλεόραση χωρίς ήχο, διαβάζοντας -πολλές φορές, διαβάζοντας στο κινητό. Δεν ξέρω αν τα μουσικά αρχεία του υπολογιστή, εκεί που λέει ιδιότητες, μπορούν να δείξουν και πόσες φορές έχει παιχτεί το μπ3. Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον. Γιατί, καθώς σκάλιζα τα φακελάκια με τους δίσκους του 2017, συνειδητοποίησα ότι υπήρχαν πολλά φακελάκια με δίσκους που τους θεωρούσα πάρα πολύ καλούς, πολύ λίγους απ' αυτούς όμως είχα ακούσει πραγματικά πολλές φορές. Και μάλιστα, είναι πολύ πιθανόν κάποιους απ' αυτούς που είχα ακούσει πολλές φορές, να μην τους θεωρώ τους καλύτερους του 2017. Απλώς, τούς άκουσα πάρα πολλές φορές. Για λόγους οικειότητας ενδεχομένως (βλέπε φετινοί δίσκοι National και Mogwai). Απ' την άλλη, ένα σχετικά δύστροπο άκουσμα σαν τους Gnod, που δεν πολυταιριάζουν και με το γενικότερο μουσικό μου γούστο, αλλά που όταν το άκουσα έμεινα μαλάκας, πόσες φορές άραγε τον άκουσα συνολικά; Ασε που για πολλούς από τους δίσκους που θεωρούσα καλούς, δεν θυμόμουν καν τι περιείχαν. Απλώς είχα μια διαμορφωμένη εντύπωση ότι “μου άρεσε όταν το άκουσα”.
Προφανώς, αυτό δείχνει έναν αναξιόπιστο και καθόλου συνεπή ακροατή μουσικής. Επίσης δείχνει και κάτι άλλο: έναν κορεσμένο ακόρεστο (ναι, γίνεται) ακροατή. Πολλές φορές αναρωτιέμαι πόσα τραγούδια και πόσες ταινίες και πόσα βιβλία χρειάζεται πραγματικά ένας άνθρωπος; Πολύ λίγα αφενός. Ολοένα και περισσότερα αφετέρου. Τα λίγα είναι νομίζω τα πολύ-πολύ σημαντικά. Αλλά δημιουργούν μια εσωτερική πείνα να βρεις κι άλλα που θα γίνουν πολύ-πολύ σημαντικά. Κι εκεί ψάχνεις διαρκώς και ολοένα περισσότερο. Και καταλήγεις να μην ξέρεις τι πραγματικά σου άρεσε περισσότερο μέσα στο 2017, αλλά μόνο τι άκουσες περισσότερο μέσα στο 2017.
ΔΗΛΑΔΗ
Protomartyr – Relatives in descent (αυτό αν η κατάταξη ήταν αξιολογική, θα ήταν το νο1)
Εlbow – Little fictions (έχουν αυτόν τον τραγουδιστή, που δεν σου γεμίζει το μάτι, όπως κι εκείνος των Πιουρέσενς, ας πούμε, μέχρι που ανοίγει το στόμα του και αβίαστα βγαίνει αυτή η φωνάρα, και μοιάζει να μην προσπαθεί καθόλου ο άτιμος. Χωρίς να ξέρω πολλά γι' αυτόν, πέρα από το ότι κάνει (ωραίες) εκπομπές στο bbc6, μού φαίνεται ωραίος τύπος για να πιεις 216 γκίνες μαζί του στην παμπ)
Lee Ranaldo – Electric trim (αυτός ο δίσκος ήταν έκπληξη, νόμιζα πως θα με άρεζε περισσότερο ο Θέρστον Μουρ, αλλά του Λι ήταν πολύ καλύτερος. Σαν REM κάπως. Ασε που έχει και ντουέτο με την Σάρον την Βαν Ετεν. Εντωμεταξύ, κάθε φορά που τον ακούω, είτε αυτόν είτε τον Θέρστον, καταλήγω ν' ακούω παλιές δουλειές των Σόνικ Γιουθ, δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό...)
Mogwai – Every country's sun (η οικειότητα δεν γεννά πάντα την περιφρόνηση)
Idles – Brutalism (κοπάνημα, well done, που λέν κι αυτοί),
Nadine Shah – Holiday destination (τη συμπαθώ πολύ τη Ναντίν, νομίζω πως θα με άρεζε ακόμη πιο πολύ αν δεν συγκρατιόταν ηχητικά σε ορισμένα σημεία),
Dream Syndicate – How did I find myself here (αυτό δεν περίμενα να με αρέσει τόσο, στην τελική, αν εξαιρέσεις το Ghost stories, δεν έχω την εμμονή άλλων συμπατριωτών μου με την μπάντα του Γουίν. Αλλά πολύ ωραία τραγούδια ρε φίλε),
Kite Base – Latent whispers (δύο μπάσα και ελεκτρονικοί ήχοι και μεγάλο κόλλημα με την Αϊσέ Χασάν)
Susanne Sundfor - Music for people in trouble (αυτό είναι ιδανικό για αραλίκι με το πράσινο φλις κουβερτάκι στον καναπέ. Απόκοσμο ενίοτε).
Hanna Peel – Mary Casio, journey to Cassiopeia (κι αυτό, ακούγεται όπως ο από πάνω δίσκος. Δεν είνα απόκοσμο, αλλά διαστημικό. Ας είναι καλά η Μερι Αν Χόμπζ στο BBC6, που έπαιζε τον δίσκο)
Lamb - Live at Manchester Cathedral (με αυτήν την μπάντα τρώω μεγάλο χάσιμο)
Protomartyr – Relatives in descent (αυτό αν η κατάταξη ήταν αξιολογική, θα ήταν το νο1)
Εlbow – Little fictions (έχουν αυτόν τον τραγουδιστή, που δεν σου γεμίζει το μάτι, όπως κι εκείνος των Πιουρέσενς, ας πούμε, μέχρι που ανοίγει το στόμα του και αβίαστα βγαίνει αυτή η φωνάρα, και μοιάζει να μην προσπαθεί καθόλου ο άτιμος. Χωρίς να ξέρω πολλά γι' αυτόν, πέρα από το ότι κάνει (ωραίες) εκπομπές στο bbc6, μού φαίνεται ωραίος τύπος για να πιεις 216 γκίνες μαζί του στην παμπ)
Lee Ranaldo – Electric trim (αυτός ο δίσκος ήταν έκπληξη, νόμιζα πως θα με άρεζε περισσότερο ο Θέρστον Μουρ, αλλά του Λι ήταν πολύ καλύτερος. Σαν REM κάπως. Ασε που έχει και ντουέτο με την Σάρον την Βαν Ετεν. Εντωμεταξύ, κάθε φορά που τον ακούω, είτε αυτόν είτε τον Θέρστον, καταλήγω ν' ακούω παλιές δουλειές των Σόνικ Γιουθ, δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό...)
Mogwai – Every country's sun (η οικειότητα δεν γεννά πάντα την περιφρόνηση)
Idles – Brutalism (κοπάνημα, well done, που λέν κι αυτοί),
Nadine Shah – Holiday destination (τη συμπαθώ πολύ τη Ναντίν, νομίζω πως θα με άρεζε ακόμη πιο πολύ αν δεν συγκρατιόταν ηχητικά σε ορισμένα σημεία),
Dream Syndicate – How did I find myself here (αυτό δεν περίμενα να με αρέσει τόσο, στην τελική, αν εξαιρέσεις το Ghost stories, δεν έχω την εμμονή άλλων συμπατριωτών μου με την μπάντα του Γουίν. Αλλά πολύ ωραία τραγούδια ρε φίλε),
Kite Base – Latent whispers (δύο μπάσα και ελεκτρονικοί ήχοι και μεγάλο κόλλημα με την Αϊσέ Χασάν)
Susanne Sundfor - Music for people in trouble (αυτό είναι ιδανικό για αραλίκι με το πράσινο φλις κουβερτάκι στον καναπέ. Απόκοσμο ενίοτε).
Hanna Peel – Mary Casio, journey to Cassiopeia (κι αυτό, ακούγεται όπως ο από πάνω δίσκος. Δεν είνα απόκοσμο, αλλά διαστημικό. Ας είναι καλά η Μερι Αν Χόμπζ στο BBC6, που έπαιζε τον δίσκο)
Lamb - Live at Manchester Cathedral (με αυτήν την μπάντα τρώω μεγάλο χάσιμο)
Kamikaze Girls - Seafoam (τόσο καλό, τόσο λίγο προβεβλημένο, γιατί; κορίτσι-αγόρι, κιθάρα-ντραμς, ευτυχώς καμία μα καμία σχέση με τους βαρετούς γουάιτ στράιπς).
ΚΙ ΑΛΛΑ ΟΚΤΩ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΕΙΚΟΣΙ Μου άρεσαν πολύ και άκουσα πολύ τους δίσκους των Filthy Friends, Sievehead, Priests, Godspeed You Black Emperor, The You and What Army Faction, Flat Worms, Melkbelly, Piano Magic
ΚΙ ΑΛΛΑ ΟΚΤΩ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΕΙΚΟΣΙ Μου άρεσαν πολύ και άκουσα πολύ τους δίσκους των Filthy Friends, Sievehead, Priests, Godspeed You Black Emperor, The You and What Army Faction, Flat Worms, Melkbelly, Piano Magic
EΙΔΙΚΗ ΜΝΕΙΑ ΚΑΙ ΓΚΡΙΝΙΑ
The National – sleep well beast (η οικειότητα δεν γεννά πάντα τη περιφρόνηση, ναι, αλλά καμιά φορά προκαλεί υπερβολική ανεκτικότητα από την πλευρά του ακροατή στα ατοπήματα του καλλιτέχνη: τρία (τουλάχιστον) τραγούδια απ' τα χειρότερα των Νάσιοναλ, λάθος τρακλιστ, και ένα κάρο βλακείες στο μουσικό Τύπο σχετικά με τον δίσκο. Ο ένας στο Στερεογκαμ έγραψε ότι είναι η πρώτη φορά που οι Νάσιοναλ ροκάρουν (αν είναι να ροκάρουν όπως στο Turtleneck, ας τ' αφήσουν καλύτερα, όπως και τις διασκευές στους Ραμόνζ). Οι περισσότεροι γράφανε ότι πρόκειται για το Kid A των Νάσιοναλ – ευτυχώς δεν είναι Kid A, όχι μόνο επειδή το Kid A είναι ο λιγότερο αγαπημένος μου δίσκος των Ρέντιοχεντ, αλλά και αντικειμενικά να το δεις, οι Ρέντιοχεντ με το Kid A, αρέσει δεν αρέσει, σηματοδότησαν μια ολόκληρη εποχή. Οι Νάσιοναλ, όσο κι αν τους αγαπώ, δεν μπορούν να το κάνουν αυτό. Χώρια που το ηλεκτρονικό στοιχείο του Kid A συνόδευε και μιαν αλλαγή στη συνθετική προσέγγιση, σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές τους. Ενώ στην περίπτωση των Νάσιοναλ η διακριτική χρήση ηλεκτρονικών δεν άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο γράφουν τα τραγουδιά τους. Οπως κι αν έχει, εγώ τους αγαπώ, ακόμη και σε έναν άνισο δίσκο με φανταστικές στιγμές (το β' μισό του δίσκου) και μερικές πολύ κακές (στο α' μισό του δίσκου).
ΜΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙΣ, ΕΙΝΑΙ ΜΑΤΑΙΟ
Αγάπησα αλλά δεν πρόλαβα ή δεν έτυχε να ακούσω όσο άξιζαν και τα εξής: jj yohansson, desperate journalist, paul weller, downtown boys, slowdive, algiers, outlines, shilpa ray, robert plant, circuit des yeux, burning hell, michael head and the red elastic band, thurston moore, the dears, cable ties, sleaford mods, barnett/vile, burning hearts, max richter
Αγάπησα αλλά δεν πρόλαβα ή δεν έτυχε να ακούσω όσο άξιζαν και τα εξής: jj yohansson, desperate journalist, paul weller, downtown boys, slowdive, algiers, outlines, shilpa ray, robert plant, circuit des yeux, burning hell, michael head and the red elastic band, thurston moore, the dears, cable ties, sleaford mods, barnett/vile, burning hearts, max richter
Tέλος, κατηγορία «δεν πολυθυμάμαι αλλά νομίζω ότι με άρεσαν και να με συγχωρούν οι καλλιτέχναι, το φταίξιμο δεν είναι δικό τους, αλλά δικό μου»: gnod, lali puna, heat, portico quartet, hidden orchestra, penguin cafe, jesus and the mary chain, ride, cigarettes after sex, me and that man, feelies, a victim of society, cabbage, floating points, public service broadcasting, colin stetson, sea pinks, pink frost, illegal operation, sodastream, british sea power, rolling blackouts coastal fever, L Pierre, mermaidens, wharfer, mega bog, david nance, hempolics
Επίσης, μέσα στο 2017, όπως μού συμβαίνει κάθε χρόνο με κάποιον καλλιτέχνη, έκανα ενδελοχάτατη επανάληψη στις δισκογραφίες των Talking Heads, Breeders, Sleater Kinney (το Jumpers, 2005, τους το πιο πολυπαιγμένο κομμάτι φέτος) – υπέροχη μουσική. Του χρόνου με βλέπω να κάνω επανάληψη στη δισκογραφία των REM, έχω ήδη ξεκινήσει δηλαδή.
Ενας δίσκος του 2016 που ανακάλυψα και άκουσα πάρα πολύ μέσα στο 2017, αυτός του Tim Evans. Δύο σκόρπια τραγούδια από τη φετινή χρονιά: Breeders – Get in the Car, Μoonlandingz - the strangle of anna
Μία μπάντα για το 2018: Shame.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου