Είναι πολύ της μοδός η Κίνα, ένεκα Ολυμπιακών Αγώνων. Ενας έξυπνος μαρκετίστας όπως ο Ντέιμον Αλμπαρν δεν υπήρχε περίπτωση να μην το εκμεταλλευτεί και να μην κυκλοφορήσει κάτι σχετικό. Βέβαια, και εδώ ας φανερώσω μια μεγάλη μου αδυναμία, ο Αλμπαρν δεν είναι μόνος καλός μαρκετίστας. Είναι κατά την ταπεινή μου γνώμη ο πιο ενδιαφέρων βρετανός μουσικός αυτή τη στιγμή. Είτε με τους Blur, είτε με τους Gorillaz, ειτε με τους The Good the Bad and the Queen, είτε με τα διάφορα side project όπως εκείνο το καταπληκτικό Mali Music πριν από κάποια χρόνια. Τώρα, κρυμμένος πίσω απ΄το όνομα Monkey, αποφάσισε να ασχοληθεί με τη θεατρική-οπερατική μεταφορά ενός κινεζικού μυθιστορήματος του 16ου αιώνα -ή κάτι τέτοιο κουλτουριάρικο τέλος πάντων. Μαζι του ένας άλλος Gorillaz, ο Τζέιμι Χιούλετ. Εντάξει, δεν μπορώ να πω ότι συνταράχθηκα ακούγοντάς το. Είναι σίγουρα ενδιαφέρον, αλλά πολύ μακριά απ' τα χωράφια μου. Ωστόσο δεν λείπουν κάποια κομμάτια που αξίζουν τον κόπο, όπως αυτό που ακολουθεί.
Ακουσα τις προάλλες το καινούργιο σινγκλάκι των Bombay Bicycle Club. Και με άρεσε. Πολύ. Αλλά κάτι με θύμιζε ρε γαμώτο. Και μετά διαπίστωσα ότι στο μπάσιμο του τραγουδιού, αντί για "always a drifter, trips to make", που είναι ο πρώτος στίχος του τραγουδιού, εμένα με ερχότανε να τραγουδήσω "how are things on the west coast?". Εντάξει, δεν πειράζει. Δεν είναι κακό να αντιγράφεις ένα (πλέον μπορώ με σιγουριά να τους χαρακτηρίσω έτσι) μεγάλο συγκρότημα (στους Interpol αναφέρομαι) που έχει αντιγράψει άλλα, ακόμη μεγαλύτερα συγκροτήματα.
... ή glory days ή περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις, ή πώς καταντήσαμε λοχία, ή όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα μικρό καλάθι, ή τι την ήθελες την τραγουδάρα εφόσον η συνέχεια θα ήταν τόσο σκατά... Οσο ήμουν φαντάρος, δύο τραγούδια είχα στο mp3 player μου και δεν ήταν Dead Kennedys ή System of Down: το Still in Love song, των Stills, και το κατακλυσμιαίο The Rat, των Walkmen (το καλύτερο τραγούδι που έχει γραφτεί στην καινούργια χιλιετία;). Οι επόμενες δουλειές και των δύο ήταν απλώς ανεκτές. Ομως οι φετινές τους είναι απλώς απαράδεκτες. Και αν των Stills ο δισκος ακούγεται με λίγη υπομονή (αλλά δεν κατάλαβα, γιατί πρέπει να κάνω υπομονή ακούγοντας ένα δίσκο; κατευθείαν στα αζήτητα!) και τέλος πάντων περιέχει ένα συμπαθέστατο τραγούδι, το Rooibos - Palm Wine Drinkard, των Walkmen είναι απίστευτο χάλι, ένας πολτός από ήχους ατάκτους ερριμμένους. Κρίμα, αλλά υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια, όπως πχ οι Night Marchers, του απίστευτου τυπά Speedo, πάλαι ποτέ στους τρομερούς και πολυαγαπημένους Rocket From the Crypt (σε μελλοντικό ποστ, περισσότερα).
Ακολουθούν ηχητικά δείγματα, για να κάνεις τις συγκρίσεις:
Τις προάλλες έλεγα ότι οι Taken By Cars είναι το πρώτο μουσικό συγκρότημα από τις Φιλιππίνες που φτάνει στα αυτιά μου. Σήμερα στα αυτιά μου έφτασε ένα ακόμη συγκρότημα απ' τις Φιλιππίνες, οι Moscow Olympics (κατά διαβολική σύμπτωση σήμερα ξεκινάνε και οι ολυμπιακοί αγώνες του Πεκίνου...), οι οποίοι -διάβασα κάπου- πήρανε το όνομά τους από ένα τραγούδι των Orange Juice, όχι απ' τα καλύτερά τους, όπως θα ακούσεις και παρακάτω, το οποίο τεσπά μπορεί να το βρει κανείς στη συλλογή τους The Glasgow School. Εύκολα λοιπόν καταλαβαίνει κανείς ότι οι Moscow Olympics ακούγονται τόσο μα τόσο παλιομοδίτες: αγγλική ποπ του '80, shoegaze και New Order.
Θα μπορούσε να εκληφθεί ως κρας τεστ. Αλλά δεν είναι. Απλώς παρεθέτω το πρωτότυπο (απίστευτο τραγούδι, από μία απίστευτη μπάντα) και μία από τις πλέον εμπνευσμένες διασκευές που έχω ακούσει ποτέ, από μία από τις πιο ταλαντούχες και παραγνωρισμένες ελληνικές μπάντες.
"Πρόσφατα ολοκληρώσαμε με τον Μπράιαν Ινο την πρώτη μας συνεργασία εδώ και τριάντα χρόνια. Ως επί το πλείστον ο Μπράιαν έγραψε τη μουσική, κι εγώ λίγες μελωδίες, τους στίχους και τραγούδησα. Η αίσθηση ήταν οικεία και ταυτόχρονα παντελώς καινούργια. Ο τίτλος του νέου άλμπουμ είναι Everything That Happens Will Happen Today και από τις 18 Αυγούστου θα είναι διαθέσιμος για δωρεάν κατέβασμα απ' αυτήνεδώ τη σελίδα".Αυτά γράφει, μεταξύ άλλων, στη σελίδα EverythingThatHappens ο μεγάλος Ντέηβιντ Μπερν. Κι επίσης προσφέρει, για τους ανυπόμονους σαν κι εμένα, ένα τραγούδι από το δίσκο, το οποίο δεν με ενθουσιάζει, αλλά τουλάχιστον δεν με απογητεύει. Ασε που με αρέσει πάρα πολύ και η χροιά της φωνής του Μπερν...
