Ναι, μιλάω μόνος μου

Ναι, ο τυπάς με την κιθάρα μοιάζει σπαστικός, άσε που έχει αυτό το ξωτικίσιο-λεγκολίσιο-ορλαντομπλουμίσιο στιλάκι. Ναι, το κομμάτι για περίπου δέκα δευτερόλεπτα είναι ολόιδιο με το εκνευριστικό Ζόμπι των εκνευριστικών Κρανμπέριζ. Ναι, δεν μοιάζει με τίποτε απ' ό,τι έχω ποστάρει σε αυτό το μπλογκ. Ναι, το ακούω μανιωδώς σήμερα. Ναι, τα κέφια μου είναι χάλια. Ναι, έχω βγάλει αυτό το τεράστιο μπιμπίκι στο μέτωπο απ' το πολύ άγχος. Ναι, είναι Ιταλοί. Ναι, δεν σκαμπάζω γρι ιταλικά. Ναι, το σιντί τους μου το έδωσε ο φίλος μου ο GT, για να το "ξεφορτωθεί", όπως είπε. Ναι, έκανε μαλακία. Ναι, το σιντί είναι μια χαρά. Ναι, θα σας πω πώς λέγεται το συγκρότημα. Corde Oblique.

Πώς να γελοιοποιήσεις μια μεγάλη μπάντα

Σήμερα το πρωί η Κ. με κατέπληξε. Εκεί που είχα φτιάξει μια λίστα ανάκατη με φρεσκαδούρες και παλιατζούρες στο γουίναμπ με τραγούδια που της αρέσουν, έρχεται και μου ζητά το Lady in Black των Uriah Heep (σημειωτέον σιχαίνεται οτιδήποτε 70'ς χαρντρόκ). Βαριόμουν να το ψάξω στον σκληρό μου δίσκο, κι έτσι κατέφυγα στο youtube. Εκεί βρήκα αυτό το τρισγέλαστο βίντεο... Η πλάκα είναι ότι η Κ. μου ζήτησε να το ξαναβάλω!

Αληθινή μουσική, λέμε

...the Lafayette Afro Rock Band, Darkest Light...

"I am warning you" - Μιλάμε για πολλά γούστα...

The Gore Gore Girls - You Lied to Me Before

Who the fuck is Boney Maroney?

Εμβριθής ανάλυση: O Γουίλσον Πίκετ γ... και δ...

Γεμίσαμε αρούρια!

Ετούτοι εδώ είναι οι Dead Confederate. To συμπαθητικούλι τραγουδάκι λέγεται The Rat.



Κι ίσως να με άρεζε περισσότερο το τραγούδι αυτό, αλλά: Πού πάτε ρε Car-Amitri (πώς λέμε Del Amitri;) όταν ήδη έχει γραφτεί -εντάξει το έχω ξαναπεί αυτό αλλά θα το ξαναπώ- τραγούδι με τον ίδιο τίτλο, και μάλιστα όχι όποιο και όποιο τραγούδι, αλλά το καλύτερο αυτής της χιλιετίας so far... Ως γνωστόν απ' τους Walkmen.

Οχι ρε, δεν είναι η Ελίζαμπεθ Σου με κιθάρα

Εχει παραγίνει αυτή η ιστορία με τις singer songwriter. Και εντάξει παλιότερα -την εποχή που μεγάλωνα τεσπά, για να μην πιάσουμε το νήμα από την Τζοάν Μπαέζ και την Τζόνι Μίτσελ- ήταν λίγες και αξιόλογες: η Σούζαν Βέγκα, η Τανίτα Τικάραμ. Μετά πλάκωσε η Αλάνις, πλάκωσε κι η Τζιούελ, τώρα με το ίντερνετ έχει γεμίσει ο τόπος. Κοπελίτσες με κιθάρες. Οχι δεν καταλάβετε. Καθόλου δεν με χαλάνε. Ισα ίσα. Αλλά είναι τόσες πολλές που δεν τις προλαβαίνεις βρε παιδάκι μου να τις ακούσεις όλες. Οπότε αναγκαστικά βάζεις κριτήρια... άλλα, που δεν τιμούν τον σωστό ακροατή. Κοιτάς ας πούμε τη φωτογραφία της πρώτα, και αμα σου φανεί ενδιαφέρουσα ακούς. Ετσι την πάτησα κι εγώ με αυτή τη φωτό. Η μουσική της Katie Herzig δεν είναι κάτι φοβερό, όποιος μπει στον κόπο να ακούσει το κομμάτι που ακολουθεί θα το καταλάβει. Καλά να πάθω. Λες και δεν ξέρω ότι δεν πρέπει judge by the cover... Καλά να πάθω που είμαι τέτοιος λιγούρης και σεξιστής. Οχι ότι δεν είναι συμπαθητική η μουσική της, αλλά τόσο ωραία σαν τη φωτογραφία δεν είναι...

06 Sumatra.mp3

Οχ αμάν! Ξύλινα Σπαθιά USA style!

Δεν είναι κακό ότι μου θυμίζουν τα Ξύλινα Σπαθιά. Το κακό είναι ότι οι Light Fm είναι ατάλαντοι.

Μουσική στο Σινεμά: η πιο αγαπημένη μου σκηνή (5)

Moυ+Σι 4

3

Μουζική στο ζινεμά 2

Μουζική στο ζινεμά 1

Αχ, τι ρομαντικός...!

Αχ ο έρωτας, τα πουλάκια, οι πεταλουδίτσες, τα ζουζουνάκια, τα σοροπάκια, αχ...

Εντάξει, κιξάς που λέμε και στο Ζανζίτι

Περί τίνος πρόκειται; Δες εδώ.

Προ δεκατετραετίας

Κάπου πήρε το μάτι μου ότι βγάλαν καινούργιο δίσκο. Με εκπλήσσει το γεγονός ότι ακόμη βγάζουν δίσκους. Εγώ δεν έχω πάρει χαμπάρι τίποτε. Ίσως γιατί ακόμη ακούω αυτό.

Καλό; Κακό; Γινγκ; Γιανγκ; Μαύρο; Ασπρο;

O Raphael Saadiq γεννήθηκε το 1966. Εν έτει 2008 τραγουδάει τραγούδια που όχι μόνο θυμίζουν αλλά ακούγονται και σαν την υπέροχη σόουλ μουσική της εποχής που γεννήθηκε. Κι εγώ αναρωτιέμαι: Αυτό είναι καλό ή κακό;

Με χέρια τρεμάμενα εκδηλώνω ενδιαφέρον

Λέγονται Shaky Hands. Παλιοί, καινούργιοι, γνωστοί, άγνωστοι, ιδέα δεν έχω. Πάντως είναι απ' το Πόρτλαντ, του οποίου η μουσική σκηνή είναι αξιόπιστη γενικότερα. Για περισσότερα στο myspace τους. Εχουν κατιτίς πολύ τραβηχτικό, πώς να το πω, εναν νεωτερικό μεταπαλιομοδίτικο ήχο; Τι να πω, τι να πω δεν ξέρω, αναμένεται επένδυση πάντως, θα στενάξουνε τα τόρεντζ.

Kid Songs

Οταν ήμουν πέντε, ο αζεφός μου ο μεζάλος ήταν ζεκαπέντε και άκουγε τέτοια μουθική, που σέλω να πιθτεύω ότι με επηζέαθε στη ζωή μου ζετικά.

Ματαιότης ματαιοτήτων

Σκέφτομαι καμιά φορά πόσο μάταιη είναι η προσπάθεια να ακούσω όλο και περισσότερη μουσική. Ουτως ή αλλως, δυστυχώς, περισσότερο χρόνο αφιερώνω στο να ψάχνω παρά στο να ακούω. Ασε που πόσες απ' αυτές τις μπάντες θα θυμάμαι μετά από τρεις μήνες; Απ' την άλλη η ποπ μουσική είναι στιγμιαία απόλαυση. Δεν πιστεύω δηλαδή ιδιαίτερα στη διαχρονικότητα, ούτε αναζητώ αυτό που θα μείνει κλασικό. Απλώς γυρεύω στιγμιαίες μουσικές απολαύσεις. Οπως αυτή που ακολουθεί. Λέγονται Spangle call Lilli line, είναι απ' την Ιαπωνία και, παρότι οι τίτλοι των τραγουδιών τους είναι στα αγγλικά, ακόμη δεν έχω καταλάβει τι σκατά τραγουδάει η τραγουδίστριά τους...

Ενα ίσον κανένα

Στην πολιορκία παντα πέφτει η Τροία...

Στρόμπερι Φερ και ουχί Φιλντς Φορέβαρ

Τα φαινόμενα απατούν, δεν είναι τόσο χάλια όσο φαίνεται...

Aλτ τις ει;

ALT: We're so glad that we don't know anything about love...

Μελό; Μέλλον; Mellow?

Shangri Las - Past, Present, Future, 1966

The past. Η Λ. είναι απ' τη Γεωργία. Σπούδασε Ιστορία. Πριν από οκτώ χρόνια ήρθε στην Ελλάδα.
The present. Στα 40 της δουλεύει ως σερβιτόρα, ως καθαρίστρια, ως οτιδήποτε βρει τέλος πάντων. Εχει μαζέψει κομπόδεμα και σκεφτόταν μέχρι πρόσφατα να επιστρέψει στη Γεωργία και να ανοίξει εμπορικό κατάστημα. Τώρα λέει ότι όλα στην πατρίδα της είναι κατεστραμμένα.
The future. Η Λ. δεν ξέρει τι να κάνει. Σκέφτεται να πάει σε ένα σχολείο να τελειοποιήσει τα ούτως ή άλλως σχεδόν τέλεια ελληνικά της. Shangri La...

New waveίλα...

The Passions, I'm in love with a German film star, 1981




Και σε -ας πούμε- διασκευή απ' τσι Foo Fighters

And now... for something completely different

"Μινιμαλιστικοί αντάρτες" είναι ένας χαρακτηρισμός των κριτικών για τους Fields of Forel. Ο μινιμαλισμός τους ξεπερνάει τα όρια της μουσικής τους και φτάνει μέχρι και τις πληροφορίες σχετικά με τους ίδιους. Δεν έχω ιδέα, για παράδειγμα, αν η μουσική τους κυκλοφορεί στα δισκοπωλεία, και τι σκατά είναι αυτή η εταιρεία, στην οποία ανήκουν, η afterworldrecords. Σίγουρα, απ' ό,τι είδα στην ιστοσελίδα τους, μπορεί όποιος θέλει να κατεβάσει δωρεάν mp3 αλλά και να παραγγείλει το δίσκο. Τα έσοδα, λέει το συγκρότημα, θα διατεθούν για "έρευνα", μια έρευνα που απ' ό,τι κατάλαβα αφορά τον ήχο(;) και τις προεκτάσεις του. Φανταστική μουσική πάντως. Και αυτή η πληροφορία εμένα τουλάχιστον μου αρκεί. Κι ένα παντελώς χαοτικό δείγμα:

- Γιατί χασμουριέσαι τόσο πολύ, βρε Παναγιώτη; - Ακούω τον καινούργιο δίσκο των Kaiser Chiefs, για αυτό!

(Ωχ έκανα μαλακία στον τίτλο και αποκάλυψα το πραγματικό μου όνομα...)

Που λέτε, το παρακάτω είναι το πρώτο τραγούδι του νέου δίσκου των ούτως ή άλλως υπερκτιμημένων Kaiser Chiefs. Είναι ένα έξοχο παράδειγμα του πώς να μετατρέψεις μια εξαιρετική ιδέα σε κάτι τραγικά βαρετό...



Και αν δεν με πιστεύετε ότι πρόκειται για παντελώς ανιαρή δουλειά ορίστε ένα ακόμη ας πούμε τραγούδι απ' τον καινούργιο δίσκο...



Νύσταξα τώρα, πάω για ύπνο....

Όχι, όχι, όχι!

Μια φορά κι εναν πολύ όμορφο καιρό, περιμένοντας το Μιλένιουμ νομίζω, βρισκόμουν στο Μάντσεστερ, και η Κ. προσπαθούσε να με μυήσει στα καινούργια μουσικά της αποκτήματα, ένα εκ των οποίων ήταν κάτι εκνευριστικά τυπάκια υπό το όνομα Travis που είχαν ένα εκνευριστικό single με τον άθλιο τίτλο All I wanna do is rock (τέτοιους τίτλους δικαιούνται να έχουν μόνο οι ACDC). Τους έγραψα στα μαύρα κατάστιχα, μέχρι που κυκλοφόρησαν το δεύτερό τους δίσκο "The Man Who" και μου πήραν τα μυαλά. Εκτοτε τους γουστάρω με τα χίλια, κι ας είναι ντεμοντέ μπαλανταδιάρηδες, μανιερίστικα γλυκόπικροι σε κάθε τους δίσκο. Μέχρι που πριν από λίγο είδα το βίντεο που ακολουθεί, που είναι το πρώτο σίνγκλ απ' το επερχόμενό τους άλμπουμ και λέω να τους ξαναγράψω στα μαύρα κατάστιχα. Μέχρι και ποζερίστικο κιθαριστικό σόλο έχει. Αίσχος!