Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2009

Εvery generation throws a hero up the pop charts

Καθόμασταν στους υπολογιστές μας με τη Κ. και δουλεύαμε, μέχρι πριν από λίγο, κι ως συνήθως είχα βάλει ένα πλέηλιστ να παίζει... Σε μια φάση, ένας θεός ξέρεις πώς, έπαιξε και το sounds of silence, το οποίο ασυναίσθητα αρχίσαμε να τραγουδάμε κι οι δυο μαζί. Ο Πολ Σάιμον, σήμερα, θεωρείται τρε μπανάλ και πολύ πασέ, κάτι σαν τους... Πυξ Λαξ. Ωστόσο, θυμήθηκα, ότι στο πρώτο -και για μένα σημαδιακό!- Ποπ+Ροκ (είχα γράψει παλιότερα σε κάποιο άλλο μπλογκ κάτι σχετικό) που διάβασα ποτέ μου, αυτό με την ανασκόπηση της δεκαετίας του '80 (τέλειο τεύχος, το οποίο σούφρωσα επιδέξια από τον Μπιγκ Μπράδερ) το Γκρεησλαντ του Πολ Σάιμον ήταν ένας δίσκος που σχεδόν όλοι οι συντάκτες του περιοδικού είχαν επιλέξει ως έναν από τους καλύτερους της δεκαετίας... Και όχι άδικα. Το Γκρέησλαντ ξεκινά με αυτό το τραγούδι, τους στίχους του οποίου, παρότι σήμερα το ξανάκουσα μετά από πολλά χρόνια, θυμάμαι ακόμη απέξω, νεράκι λέμε! (δεν ξέρω αν είναι παιχνίδι της μνήμης μου, αλλά νομίζω πως το Boy in the Bubble ήταν και το εναρκτήριο τραγούδι της πρώτης κασέτας που έγραψα ποτέ μου. Και σίγουρα το Νο γούμαν νο κράη του Μάρλεη ήταν δεύτερο, μιλάμε για πολύ χάλι φάση!)



It was a slow day,
And the sun was beating
On the soldiers by the side of the road,
There was a bright light,
A shattering of shop windows
The bomb in the baby carriage
Was wired to the radio,
These are the days of miracle and wonder,
This is the long distance call,
The way the camera follows us in slo-mo
The way we look to us all,
The way we look to a distant constellation
That's dying in a corner of the sky,
These are the days of miracle and wonder
And don't cry baby don't cry

3 σχόλια:

kostasK είπε...

Συμφωνώ απόλυτα αξά για το Paul. Κακώς θεωρείται τρε μπανάλ ή και χίπις ακόμα. Εγώ θυμάμαι να έμαθα για τον Simon στο φροντιστήριο αγγλικών μου, το 1994 νομίζω! Η καθηγήτρια ήταν αγγλίδα και είχε κόλλημα και με τους δύο, κυρίως όμως με την ποίηση όπως έλεγε του Simon. Τα κείμενα που μαθαίναμε ήταν αποκλειστικά στίχοι του!! Γαμάτο? Και μας έβαζε στα διαλείμματα να ακούμε τραγούδια του. Θεά ΣΕ λέω. Μου έχει μείνει αυτό και όποτε τον ακούω τη θυμάμαι.

Υ.Γ. Και το "no woman no cry" μη το κοροιδεύεις. Ο Μπόμπης κατάφερε να πει με 4 λέξεις, αυτό που άλλοι προσπαθούν ιδρωμένοι να πουν χρόνια ολόκληρα!

ΠανωςΚ είπε...

Κώστα, όσον αφορά το φροντιστήριο αγγλικών είσαι τυχερός! Εγώ θυμάμαι μια τύπισσα ονόματι... Μεταλλίδου (sic) να χρησιμοποιεί στίχους της Μαντόνα (Like a prayer), άστα να πάνε δηλαδή...

Δεν κοροϊδεύω τον Μάρλεη, αλλα εμένα για τις κλισέ επιλογές μου: αρκεί να σου πω ότι το ντιλανικό Χάρικεήν επίσης υπήρχε σε εκείνη τη θρυλική κασέτα... Χάλι, χάλι, χάλι.

kostasK είπε...

χεχε...μόνο το Hotel California λείπει από εκεί μέσα και έδεσες!