Πιάσε μου ένα ά....στρο

Απλά το παρελθόν έχει τη μαγεία του. Δίσκος του 2009 είναι, αλλά χρονοταξιδεύεις μαζί του... Το "Silent Sleep" σε μεταφέρει σε άλλες διαστάσεις.

Γ

ΥΓ. Αφιερωμένο στο Σκορδο.... junior για τα βαφτίσια του. Να 'ναι πάντα καλά και καλότυχος.

Ω γλυκιέ μου θόρυβε

τηε σλεεποωερ δισαστερ.... ε μπαρδόν, the sleepover disaster ;huelon eipon - ήθελον είπον.

Βα

ριέ

μαι

Είναι ένας Μπούφαλος!

Πουλοστυλό

Birdpen. Κάποια σχέση έχουν με τους Αρκάιβ, ακριβώς ποια θα σας γελάσω, τι σημασία έχει άλλωστε;

Μιντ Τσιξ

Πλάκα έχουν

(σήμερα λακωνικότατος, γιατί βαριέέέμαι...)

Life. Death. And in between we have the desert.

Να κάτι που με αρέσει πολύ και ανεπιφύλακτα: Sophia, απ' τον καινούργιο τους δίσκο. Θα πάει καλά, ελπίζω.

Ουν ινδι χιθ

Ιντι χιτάκι
σου χαϊδεύει τ' αυτάκι
κάνεις πως διαβάζεις Λυσάρι του Πατάκη
κι αναστενάζεις "αχ πού να 'σαι Σάκη!".

(απ' την 19η ποιητική μου συλλογή "Παρασκευή απόγεμα ήμουν στη δουλειά, κι εσένανε σκεφτόμουνα μαυρομαλλούσα κοπελιά").

Α! Ναι! Το συγκρότημα λέγεται Navvy.

Αγνοούμε τα πρώτα σαράντα δευτερόλεπτα

Σήμερα. Μεσημέρι. Της είπα: "Νιώθω απίστευτη πίεση έρχεται κατά κύματα κατά πάνω μου από την κοινωνία". Και γέλασε. Σνιφ. Κανείς δεν με καταλαβαίνει. Επρεπε να είχα γεννηθεί δέκα-δεκαπέντε χρόνια αργότερα. Θα είχα γίνει emo.

Ιμο ξε-ίμο, η Ντάρσι είναι κουκλα σε αυτό το βίδεο, παρότι με φαίνεται πως ομοιάζει κάπως της Χριστίνας της Αγκι-Λέρας.

Σα ζουγραφιά ένα πράμα βρε παιδάκι μ'

Αριστερά, ίσως θυμάστε, τη δισκάρα των Grandaddy. Την ίδια αισθητική συναντάμε και στο σόλο άλμπουμ του τραγουδιστή του διαλυμένου πλέον συγκροτήματος. Και απ' ό,τι φαίνεται κι απ' το βίντεο που ακολουθεί, ο Τζέησον Λητλ δεν μπορούσε να μη θυμίζει τους Γκραντάντι και μουσικά.

Αλλά για να ολοκληρωθεί ο κύκλος, ας θυμηθούμε και το ωραιότερο τραγούδι των Γκραντάντι:

Εκλεκταί συγγένειαι

Μόλις άκουσα το Bloodlines των Leader Cheetah.



Και με άρεσε πολύ.

Και μου θύμισε και κάτι που επίσης με αρέσει πολύ, λίγο παλιότερο. Παρότι δεν μοιάζουν, αυτά τα δύο τραγούδια έχουν, νομίζω δηλαδή, την ίδια αίσθηση ευφορικής χαρμολύπης...

Το πρωινό μου μπουφάν - Ο τρόπος που τραγουδάει

Το μυστικό των Σπεκ Μάουντεν

Σαηκεντέλικ, άμπιεντ, γκόσπελ
Ντροπηντέλικ, αμπιτέλος, πηγαινεξόρκι.
Σπεκ Μάουντεν. Κόλλημα.
Μια γλυκιά ανακούφιση ο δίσκος τους ο νέος.
Μα θέλω και τον παλιό, λένε πως είναι ωραίος!

(απ' την 245η ποιητική μου συλλογή "Πομφόλυγες στα πέλαγα έπινα και ξέρναγα").

Αμμοχιονάνθρωπε αγάπα, τη φωτιά σταμάτα

Με πονάει η κεφαλή
το τραγούδι παράξενο.
Αμμοχιονάνθρωπος!
Μέχρι να σχολάσω
μένουν τρεις ώρες ακόμη.

(Απ' την 69η ποιητική μου συλλογή:"Κώλωνα ακούγοντας τους χτύπους της κολώνιας της ΔΕΗ επί Κολωνακίω")

Τουρλουμπούκι

Κι όλα μπερδεύονται γλυκά, που λέγαν κι οι παλαιοί ραδιοφωνατζήδαι:

Αναμένεται: Ο νέος δίσκος των Alamaailman Vasarat, το ίδιο παρανοϊκός μάλλον με το παλιότερο τραγούδι που ακολουθεί.

Ακουσα ήδη: Το νέο άλμπουμ των Ojos De Brujo με τίτλο Aocana. Μια απ' τα ίδια, αλλά με αρέσκουνε.

Παρεμφερές

Παλαιότερον, καταπληκτικότερον,
έχω και κότερον
πάμε μια βόλτα;

Θρησκευτικόν

Παλαιόν, λατρευτικόν, ικετευτικόν, καλόν. Spiritualizedον.

Γάβγισε γάτα, γάβγισε, αφού είσαι γλωσσομαθής

Γάβγισε, γάτα, γάβγισε
τζάμπα σ' έστελνα στου Στρατηγάκη;
Γάβγισε γάτα, γάβγισε
να σε κέρασω, μέρα που είναι, παϊδάκι.
Ετούτη είναι μουσική σπουδαία
ως προς ετούτο είμαι βεβαία
παρότι δεν είμαι θήλυ
αλλέως όμως δεν μου καθόταν η ρίμα, ντίλι ντίλι το καντήλι (επίσης)

(απ' την 75η ποιητική μου συλλογή "Βαρυστομάχιασε η κουτάλα, θα τη στείλω στην κρεμάλα").

80s 2 zeros

Ακόμη κι όταν δεν ήταν καταπληκτικά, που συνήθως ήταν, τα 80s ήταν εθιστικά. Αυτό μου συμβαίνει, εν έτει 2009, με τον νέο δίσκο των Hatcham Social.

31

Αχ αυτές οι εισαγωγές!

Ορχηστρικό δυόμισι λεπτών. Το πρώτο λεπτό δεν μετραει, είναι κάτι εισαγωγικοί θόρυβοι. Από κει και πέρα γίνεται ενδιαφέρον. Αξίζουν της προσοχής μας, πέρα απ' το εκπληκτικό τους όνομα (Samuel Jackson Five); Ποιος ξέρει; Οχι εγώ πάντως.

Ξανα χαζοί και χαρούμενοι

Εχει καιρό τώρα που παιδεύομαι με τη Μαρία τη Ράφτρα.
Με αρέσει, δεν με αρέσει, με καεί τα δάχτυλα η κάφτρα.
Βάζω τούτο το τραγούδι για τη Μαρία Πενταγιώτισσα.
Συμμέτεχει κι ο Στάιπ, πιστεύω πως σας διαφώτισα.

(απ' την δωδέκατή μου ποιητική συλλογή "Αδεξια στιχουργήματα προανακριτικής επιτροπής, τα πάμπερζ δεν ήταν της ντροπής")

Κάτι παλαιό

Μπακ του δε παστ, που λένε. Γουίλκο, χάου του φάιτ λόνλινες... Αχ, ήμανε νιος τότες!

Πολλές άγνωστες λέξεις βρε παιδάκι μου!

Εσπισί Εκο:
SPC ECO,
nu gaze,
live electronics,
στα Σάλωνα δεν σφάζουνε αρνιά,
είμαι χοντρός,
έχω κοιλιά,
θα την πετάξω την παλιά,
να γίνω καλά,
το είπε κι ο γιατρός.

(απ΄την εκατοστή πρώτη μου ποιητική συλλογή "Φαυλεπίφαυλοι στα Γκουντιζ κι τρία ντέρμπι χρυσά της ΙΟΝ")

Ορκίζομαι στο Δία και με αρέσει η Μελωδία!

Αφού πλέον έχω πειστεί ότι το ροκ έχει πεθάνει, το πανκ έχει πεθάνει, ότι το ίντι δεν είναι ίντι, ότι το αλτέρνατιβ είναι μέηνστριμ και τα λεπά και τα λεπά, αποφασίζω να μπω πρώτη μου φορά στο μάησπεης μιας κυρίας που λέγεται Μέλοντι Γκαρντό και ουχί Μπαρντό. Μπαίνω, πρωτακούω το Μέημπι αμ ε φουλ, και γίνομαι φουλ για πάρτη της και το σοροπιαστο τζαζ δαντελέ τραγουδάκι, και τρέχω στο γιουτιούμπι να βρω το βιντεάκι και το βλέπω και είναι αλήθεια πως τρώω μια ξενέρα, ξανθούλα κοπελίτσα με αυστηρό γυαλί εργαζόμενου κοριτσιού, γουαναμπί εξέκιουτιβ στέλεχος και γκόλντεν γκερλ σε πολυεθνική, κάνει και μπάνιο σε μπανιέρα και πήχτρα οι αφροί και χορευταί τριγύρω της βγαλμένοι απ' τον Φιτζέραλντ ή απ' το Ρατ Πακ ή από κάτι τέτοιο βρε παιδάκι μου, αλλά το όλον σκηνικόν παραπέμπει σε έναν μαντονίστικο καρικατουρίστικο ερωτισμό συνοικιακού ζαχαροπλαστείου και ντρέπομαι τεσπά που το ποστάρω ετούτο αλλά το τραγουδάκι είναι πολλά ωραίον.

Κλαπ κλαπ κλαπ...

...κλαπαρχίδι, πάρντον μάη φρεντς. Τα χειροκροτήμα λοιπόν για τους Μπιντζ, οι οποίοι σας γκαραντίρω έχουν εις το μαησπεής τους πλείστα όσα ομορφότερα τραγούδια απ' αυτό που ποστάρω...

λέω να πάω δυτικά....

Ευτυχώς... υπάρχουν πολύ ωραία πράγματα σε αυτή τη ζωή. Όπως ο λυρισμός των Gathering. Όπως η λεπτεπιλεπτή μαγεία του Capital of Nowhere στο νέο τους δίσκο The West Pole. Κι ας λείπει η μούσα Anneke. Πολλές η σκέψεις, αλλά βαρύτερη η αξία και η σημασία της μουσικής. Ίσως ό,τι καλύτερο μετά το How to measure a planet (ίσως)

Ευτυχεστάτως η φραστρέητιγκ περίοδος ήληξε

Αλας! Ητο απογοητευτικό το δελαστφιουντέηζ. Καθόλου καλή μουσική ήφτανον εις τα ώτα μου, διηρκείς επενδύσεις που απεικνύοντο φούσκιαι, ένα μουσικόν χρυσόπαιδον το οποίον αστοχούσε σε εντεκάμετρο λάκτισμα εις την δικήν του εδραν... Αντίλ που γνώρισα τους Σαετά, ή Σάετα, ή Σαέτα, γάμησέ τα, φοβερό τραγούδι αυτό που ακολουθεί, παρακαλώ επισκεφτείτε τους εδώ, όπου μπορείτε να ακούσετε τον ολοκαινουργιο, σπαραχαρτμπρέηκιγκ νέο τους δίσκο με έναν τίτλο που δεν θυμάμαι, αλλά αν πάτε εκεί σίγουρα θα τον μάθετε κι εσείς όπως κι εγώ...