Ορκίζομαι στο Δία και με αρέσει η Μελωδία!

Αφού πλέον έχω πειστεί ότι το ροκ έχει πεθάνει, το πανκ έχει πεθάνει, ότι το ίντι δεν είναι ίντι, ότι το αλτέρνατιβ είναι μέηνστριμ και τα λεπά και τα λεπά, αποφασίζω να μπω πρώτη μου φορά στο μάησπεης μιας κυρίας που λέγεται Μέλοντι Γκαρντό και ουχί Μπαρντό. Μπαίνω, πρωτακούω το Μέημπι αμ ε φουλ, και γίνομαι φουλ για πάρτη της και το σοροπιαστο τζαζ δαντελέ τραγουδάκι, και τρέχω στο γιουτιούμπι να βρω το βιντεάκι και το βλέπω και είναι αλήθεια πως τρώω μια ξενέρα, ξανθούλα κοπελίτσα με αυστηρό γυαλί εργαζόμενου κοριτσιού, γουαναμπί εξέκιουτιβ στέλεχος και γκόλντεν γκερλ σε πολυεθνική, κάνει και μπάνιο σε μπανιέρα και πήχτρα οι αφροί και χορευταί τριγύρω της βγαλμένοι απ' τον Φιτζέραλντ ή απ' το Ρατ Πακ ή από κάτι τέτοιο βρε παιδάκι μου, αλλά το όλον σκηνικόν παραπέμπει σε έναν μαντονίστικο καρικατουρίστικο ερωτισμό συνοικιακού ζαχαροπλαστείου και ντρέπομαι τεσπά που το ποστάρω ετούτο αλλά το τραγουδάκι είναι πολλά ωραίον.