Ωραίο τραγούδι, θλιβερή ιστορία

Χαζομαρούσα στο Γουίαρχάντιντ προ ολίγου, προσπαθώντας να ανιχνεύσω τις νέες μουσικές τάσεις. Εν μέσω πολλών, περισσότερων απ' όσα θα ήθελα, αδιάφορων τραγουδιών, την προσοχή μου και το ενδιαφέρον μου τραβάει μπάντα που παίζει ελέκτρο ένα είδος μουσικής που δεν μπορώ να πω ότι αγαπώ ιδιαίτερα, τέλος πάντων. Ου Εστ Λε Σουίμιγκ Πουλ, λέγονται. Βρετανοί. Ωραίο τραγουδάκι, κάνω τη συνήθη βόλτα μου στον γκουγκλ ρίντερ μου, για να βρω τι έχουν γράψει τα αγαπημένα μου μουσικά ιστολόγια για αυτούς. Και διαβάζω πρώτα αυτό, μετά αυτό, κι εντέλει αυτό. Τι να πω τώρα; Ότι λυπάμαι; Κρίμα;

Θα πω μόνο, για όσους βαριούνται να κλικάρουν στα λινξ ότι πριν καν βγει το ντεμπούτο τους, που αναμένεται να κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο, ο τραγουδιστής του συγκροτήματος αυτοκτόνησε ύστερα από μια εμφάνιση στο φεστιβάλ Πάκελποπ, έχοντας τύψεις και φοβούμενος ότι είχε τραυματίσει σοβαρά κάποια θαυμάστριά τους κάνοντας στέητζ ντάιβιγκ (η γουικιπίντια περιπλέκει το πράγματα γράφοντας μια ελαφρώς διαφοροποιημένη εκδοχή της ίδιας -τραγικής- ιστορίας).
Τι να πεις;

Εξι μήνες χωρίς

Εξι μήνες μετά μας έχει μείνει μόνον το αλκοόλ.

Φέρτε μου πίσω το ίντερνετ ρε λέμε ρε

Ντάξει, η αλήθεια είναι πως καταρχήν θέλεις να τα χώσεις βλέποντας το βίντεο, αν και η διασκευή είναι καλή, αρκούντως μαστούρικη και υπογείως ρυθμικη, αλλά χαλιέσαι βρε παιδάκι μου, σου τη σπάει το στημένα αυθόρμητο του βιντεου, που μαζωχτήκανε οι χίπστερς για να κάνουν όλοι μαζί κάτι οργανωμένα αυθόρμητο και κυκλοφορούν τάχαμου δήθεν τυχαία μέσα στο στούντιο φορώντας σακάκια, κάπες και πουλόβερ και κουνώντας ρυθμικά την κεφαλη...

... κι εκεί που λες θα τα χώσω έρχεται κι η ανατριχίλα... στημένο βίντεο επίσης. Αλλά καπαπληκτική επανακατασκευή ενός τραγουδιού. Βρε τον Μπεκ, τον λούζερ...



Τζι, το δεύτερο μπορεί, αν είσαι σε κατάλληλα ανοιχτόμυαλο και συναισθηματικό, σαχλεπίσαχλο ρομαντικό μουντ, μπορεί, λέω, να σε αρέσει και σένα.

Βοήθεια...

με κακομεταχειρίζονται. 'Η μήπως εγώ τους κακομεταχειρίζομαι; Μπα, βλακείες λέω για να περίγράψω μια πολύ ενδιαφέρουσα Ελληνική μπάντα.

http://www.myspace.com/misuseband

Γιε γιεγιέ γιε γιεγιεγιέ γιε

Γιεγιεγιεγιεγιεγιεγιεγιεγιεγιε. Γιεα!

1 9 5 8

Σκαλπέλ, ζεμαπέλ πάνως τουζαπέλ;

Ολ άηζ ον δε ντράμερ

Κάπου εκεί, στο κενό μεταξύ των μανιακών χτυπημάτων στο snare drum, έχω χάσει τα μυαλά μου.

Υστερόγραφο στο (προηγούμενο ποστ με τίτλο) Τέσσερα

James Apollo - Dark End of the Street from Papa Escalante on Vimeo.

Κομματάρα.

Τέσσερα

Εχουν αλλάξει οι καιροί, τι νόημα έχει πια το μπλογκιν; Κανένα, για αυτό λοιπόν δέξου τούτη την καρτποστάλ και το τελεγράφημα:

Πάνω αριστερά, B-Sides, ελληνες λεβέντες απ' την Πάτρα, στον κόσμο τον οποίων μ' είχε πρωτομπάσει η συνιστολόγα στ' αλλο μπλογκ Go-Go, εξαιρετική δουλειά, μπράβο-μπράβο, πανω δεξιά Forro In the Dark, Βραζιλιανοι, καλοκαιρινοί, ρυθμικοί, συμμετέχει κι ο Ντέιβιντ Μπερν, τη φωνή του οποίου, στο 'χω ξαναπεί, πολύ την πάω, γενικότερα με αρέσουν σ' όλα τους οι Βραζιλιάνοι και οι Βραζιλιάνες, μόνο στην μπάλα δεν τους πάω, ακόμη και τον Λούλα ίσως να τον πάω (λέμε, ίσως, αλλά μπα, μάλλον όχι), κάτω αριστερά April Smith κι ένα μακρυνάρι που συμπληρώνει τ' όνομα, ήμουν δύσπιστος με αυτό το εξώφυλλο αλλά πρόκειται για πολύ ευφορικό μετα-φολκ κάτι πράγμα, κάτω δεξιά ΑΜ, ευφορικό και πάλι αλλά στο ποπάκι του, αυτά, άλλα δεν έχω να σου πω για την ώρα, σε χαιρετώ, μπάάάάι.

Τρία τραγούδια που μ' αρεσαν τώρα τελευταία

Ανέμνευστος τίτλος, εμπνευσμένα τραγούδια, δεν περιγράφω άλλο, ούτε λινκ για μάησπεης δίνω, αμα κάτι σ' αρέσει, τράβα να ακούσεις παραπάνω, τον δρόμο τον ξέρεις.