Ωραίο τραγούδι, θλιβερή ιστορία

Χαζομαρούσα στο Γουίαρχάντιντ προ ολίγου, προσπαθώντας να ανιχνεύσω τις νέες μουσικές τάσεις. Εν μέσω πολλών, περισσότερων απ' όσα θα ήθελα, αδιάφορων τραγουδιών, την προσοχή μου και το ενδιαφέρον μου τραβάει μπάντα που παίζει ελέκτρο ένα είδος μουσικής που δεν μπορώ να πω ότι αγαπώ ιδιαίτερα, τέλος πάντων. Ου Εστ Λε Σουίμιγκ Πουλ, λέγονται. Βρετανοί. Ωραίο τραγουδάκι, κάνω τη συνήθη βόλτα μου στον γκουγκλ ρίντερ μου, για να βρω τι έχουν γράψει τα αγαπημένα μου μουσικά ιστολόγια για αυτούς. Και διαβάζω πρώτα αυτό, μετά αυτό, κι εντέλει αυτό. Τι να πω τώρα; Ότι λυπάμαι; Κρίμα;

Θα πω μόνο, για όσους βαριούνται να κλικάρουν στα λινξ ότι πριν καν βγει το ντεμπούτο τους, που αναμένεται να κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο, ο τραγουδιστής του συγκροτήματος αυτοκτόνησε ύστερα από μια εμφάνιση στο φεστιβάλ Πάκελποπ, έχοντας τύψεις και φοβούμενος ότι είχε τραυματίσει σοβαρά κάποια θαυμάστριά τους κάνοντας στέητζ ντάιβιγκ (η γουικιπίντια περιπλέκει το πράγματα γράφοντας μια ελαφρώς διαφοροποιημένη εκδοχή της ίδιας -τραγικής- ιστορίας).
Τι να πεις;