Δεν υπήρξα ποτέ φανατικός κι από τότε που έμπλεξα με τα "ίντι" και τα "αλτέρνατιβ" οι δίσκοι των Θιν Λίζυ αλλά κι οι δικοί του (φωτογραφία) μαζεύαν σκόνη. Χτες μόλις έμαθα ότι πέθανε στον ύπνο του ο Γκάρυ Μουρ, νεότατος, θυμήθηκα μιαν εκδρομή στο γυμνασιο που έπαιζε στο κασετόφωνο της καγκουροπαρέας κάτι χέβι μέταλ που προκαλούσε πονοκέφαλο, μέχρι που, σαν τσόντα θαρρείς, μπήκε το cold day in hell που στα αυτιά μου έμοιαξε με παράδεισο.Δεν ξέρω αν πηγαίνουν πουθενά οι αθρώποι όταν πεθαίνουν. Αλλά αν πηγαίνουν, τότε ίσως ο Γκάρυ Μουρ να ξανατζαμάρει με τον Φιλ Λάινοτ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου