Οταν ήμουν μικρότερος, είχα γράψει ένα άρθρο για την ποπ μουσική, το οποίο δεν δημοσιεύτηκε ποτέ πουθενά. Σε αυτό το άρθρο έλεγα το εξής: η ποπ μουσική είναι μια ροζ τσιχλόφουσκα στο στόμα μιας 16χρονης που περιμένει βαριεστημένα μέσα στο κρύο το λεωφορείο για να πάει φροντιστήριο.
Σήμερα, που έμαθα κι άκουσα για τους δικούς μας Le Page, τη θυμήθηκα αυτήν την αποψάρα στην αρθράρα μου.
2 σχόλια:
ωραίο. και το τραγούδι και η αυτόχλευαζόμενη παρομοίωση σου...
θα το αφιερώσω!
επίσης πέρασαν 24 ώρες και δεν κατάφερα να ηχογραφησω το δικό μου κινγκ οφ λιμπς. λίγο βαρετο μου φάνηκε. αλλά μήπως βαρετός δε μου φάνηκε και ο σόλο δίσκος του γιορκ στην αρχή και μετά τον έλιωσα? για να δούμε...
επίσης η ξανθιά των ουτιντουρ είναι η χαμένη αδερφη της κιμ μπάσιντζερ.
επίσης μαρέσουν τα όλα σόλο των αραμπ στραπ εν γένει και χαίρομαι που μας κρατάς ενήμερους.
επίσης αυτά.
Γεια σου Πάκη Μπόη...
Πού θα τ' αφιερώσεις; Ε;
Οσο για τους ραδιοκέφαλους, προσωπικά έχω πάψει να θεωρώ ότι οι κυκλοφορίες τους αποτελούν σημαντικό γεγονός. Ο δίσκος τους μού φαίνεται μια χαρά, αλλά όλο αυτό το νταβαντούρι (hype) εγώ δεν τ' αντέχω.
Κι εγώ χαίρομαι που με κρατάνε άλλοι ενήμερο.
Δημοσίευση σχολίου