Τι ακούσαμε φέτος; (5)

Baby Guru - s/t

Χαιρετίστηκε ως σούπερ αποκάλυψη ο δίσκος των Baby Guru. Ισως όχι άδικα. Επίσης όχι άδικα υπήρξε και μια -ας την πούμε- άντεργκράουντ προώθηση του άλμπουμ. Οχι μόνο από στόμα σε στόμα αλλά και από μπλογκ σε μπλογκ. Διθύραμβοι. Οταν πρωτάκουσα το "Marilu" ένα κλακάζ το έπαθα. Πολύ γούσταρα. Οταν άκουσα ολόκληρο το σιντί μούδιασα λίγο. Λογικό και αναμενόμενο για έναν μάλλον ορθόδοξο ακροατή σαν και του λόγου μου. Ενα άλμπουμ περιπετειώδες, έτη φωτός από παραδοσιακά συνθετικά σχήματα τύπου κιθάρα - μπάσο - ντραμς, που κατά βάση -λέγαν αυτοί που ξέρουν- πατάει πάνω στα μονοπάτια του κράουτ ροκ, που για να λέμε την αλήθεια δεν το πολυακούω, να φανταστείς από τους Can μόνο τη "βιταμίνη σε" αντέχω να ακούσω. Πολυρρυθμικό και δαιδαλώδες, στοιχεία θετικά, ενίοτε κακόφωνο και χύμα, στοιχεία αρνητικά, αναμφίβολα απαιτητικό για το μη εξασκημένο αυτί. Αν άξιζε τον κόπο; Σίγουρα ναι. Αν θα ήθελα περισσότερες Μεριλούδες; Σίγουρα ναι. Μετάνιωσα που τ' αγόρασα; Οχι, σε καμία περίπτωση. Είναι από τα αγαπημένα μου σιντί του 2011; Οχι, λυπάμαι όχι. Θα το ακούω και στο μέλλον; Φαντάζομαι πως ναι. Μάλλον θα αποτελεί έναν μετρητή, έναν δείκτη, για τη μουσική μου εκπαίδευση. Τώρα που τ' ακούω γράφοντας μήπως τ' αδικώ λιγάκι το άλμπουμ; Ναι, φοβάμαι πως ναι. Τα καταπληκτικά κρουστά αυτή τη στιγμή μ' εχουν πραγματικά σαγηνεύσει.
Η ακρόαση, κατανόηση και αξιολόγηση ενός άλμπουμ άλλωστε είναι αμφίδρομη διαδικασία και πολλές φορές, εάν υπάρχει μια δυσχέρεια στην επικοινωνία ακροατή - μουσικού έργου, δεν φταίει απαραίτητα ο καλλιτέχνης - ενδέχεται να φταίει κι ο ακροατής.