"Ψάξε βρες οτιδήποτε από
Gazpacho, θα σ' αρέσουν", ήταν η προτροπή του φίλου μου του GT. Κι επειδή τους φίλους μου πάντα τους ακούω, έψαξα, βρήκα, κατέβασα και με άρεσαν. Ομως αυτό το γκασπάτσο κάτι μου θύμιζε. Εκανα λοιπόν μια
deep regression hypnosis και ο Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν παρουσιάστηκε να με συμβουλέψει: "Ασε στην άκρη, μαρικόν, τους Σελίν, τους Μπάροουζ και τους λοιπούς ανόητους που διαβάζεις, και τράβα στη βιβλιοθήκη του χολ. Στο μεσαίο ράφι, αριστερά, δίπλα στα βιβλία του Ετσαβαρία, έχεις τα δικά μου. Ανοιξε τις 'Θάλασσες του Νότου' και θα γίνεις σοφότερος". Είπαμε, τους φίλους μου τους ακούω. Διαβάζω στη εβδομηκοστή όγδοη σελίδα του βιβλίου: "
... η Ισπανία δεν δημιούργησε καμία σπουδαία ζεστή σούπα, αν εξαιρέσει κανείς τα βραστά. Αντίθετα, έχει την πιο σημαντική κουζίνα του κόσμου όσον αφορά τις κρύες σούπες. Υπάρχουν τόσες ποικιλίες μαγειρέματος του γκασπάτσο όσες και του ρυζιού".
Στην υποσημείωση αριθμός 41 μαθαίνω ότι το γκασπάτσο είναι κρύα ανδαλουσιάνικη σούπα με βάση την ντομάτα, το κρεμμύδι, το αγγούρι και το ψωμί (ενδιαφέρον ακούγεται).
Οι
Gazpacho, απ' το Όσλο της Νορβηγίας, ακούγονται με εξίσου μεγάλο ενδιαφέρον. Το ίδιο το συγκρότημα χαρακτηρίζει τη μουσική που παίζει "different music", χαρακτηρισμός αν μη τι άλλο εύστοχος. Ενα κράμα progressive rock, art rock, που δύσκολα θα αφήσει αδιάφορους και τους φίλους του post rock. Στο απίστευτης ομορφιάς και δεκατριών λεπτών διάρκειας "Massive Illusion" θυμίζουν αρχικά early 70s μπαλάντες, και σιγά-σιγά το ψυχεδελίζουν το πράγμα μέχρι που ξαφνικά στα περίπου τρεισίμισι λεπτά φέρνουν στο μυαλό τον τρόπο με τον οποίο ο Nick Cave συνδιαλλέγεται φωνητικά με τους Bad Seeds, στο The Good Son, και περιμένεις να ακούσεις τα λόγια "One more man gone, one more man is gone"... Στο μέσον του κομματιού ακούγονται ισάξιοι κάθε βρετανικού σύγχρονου ίντι σχήματος που έχει επηρεαστεί από το Ok Computer, ενώ απολύτως ταιριαστό -στα επτά λεπτά- το σόλο της κιθάρας, που θα δώσει τη σκυτάλη σε ένα παντελώς κλασικίζον σχήμα από βιολί και πιάνο που θα οδηγήσει το τραγούδι προς το φινάλε. Επος, όνομα και πράμα.
Βέβαια, φίλος. Υπάρχει και η Κάλι Καρατζά, η συγγραφεύς που διαφημίζει το Αλτερ. Στο χώρο της μουσικής ωστόσο μέχρι προχτές θεωρούσα την Κάλι Μινόγκ μία και μοναδική. Μέχρι που έπεσε το τηλεφώνημα. Ελα φίλος, είπε η γνωστή φωνή. Ψάχνω ένα τραγούδι, και δεν μπορώ να το βρω με τίποτε. Δεν ξέρω ποιος το λέει, ούτε τον τίτλο, και τη μελωδία την έχω ξεχάσει. Θυμάμαι μόνο ότι το τραγουδάει μια γκόμενα και λέει κανα δυο φορές got no use... Μπορείς μήπως να με λύσεις το πρόβλημά μου; Ρίχτηκα με τα μούτρα στην αναζήτηση. Αρχικά δεν έβρισκα τίποτε. Μετά ήμουν 99,9% σίγουρος ότι επρόκειτο για κάποιον θρύλο των blues, τον T-Bone Walker, που τραγουδάει ντουέτο μια τύπισσα το "Got no use for you".
Ομως είχα παραβλέψει ότι η φωνή στο τηλέφωνο δύσκολα θα ενδιαφερόταν για κάτι τόόόσο ρετρό. Σίγουρα έψαχνα για κάποια τρέντι φρεσκαδούρα... Και την βρήκα: Kylie Auldist λεγεται η κυρία, επίσης από την Αυστραλία! Ο δίσκος της, που κυκλοφορεί φέτος, λέγεται The Bamboos Present: Kylie Auldist, "Just Say" Album. Και είναι πολύ-πολύ ενδιαφέρων, δροσερός και αναζωογονητικός... Ιδού το κομμάτι-άγιο δισκοπότηρο, το "Νο Use".
