Σαν την πρώτη φορά ποτέ ξανά

Θυμάμαι πολύ έντονα την πρώτη φορά που άκουσα Calexico. Μάης μήνας, απόγεμα, σε ένα νησί του Ιονίου που μοσχοβολούσε παραμύθι. Στριμωγμένοι σε μια βεράντα ένα επί ένα, πέντε-έξι μαντράχαλοι καθίσαμε να ακούσουμε ένα συγκρότημα που "θυμίζει ταυτόχρονα Χατζιδάκι και Μορικόνε". Μαγεία το Black Light. Εκτοτε τους ακολουθώ πιστά (μάλιστα είναι ένα από τα ελάχιστα συγκροτήματα που έχω δει ζωντανά δύο φορές, μία σε μια άθλια εμφάνιση στη Βαρκελώνη, την εποχή του Hot Rail, κι άλλη μία, σε μια υπέροχη βραδιά, στο Ηράκλειο -μαζί με τη Μόνικα, ναι μπρε, τη γνωστή Μόνικα- την εποχή του Garden Ruin).
Βέβαια η οικειότητα γεννά την περιφρόνηση, λένε. Η συχνή χρήση των υπέροχων μουσικών τους θεμάτων από τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, η μανιέρα στην οποία κατασταλλάξανε, και η ελαφρώς άστοχη τραγουδιστική στροφή του τελευταίου τους δίσκου, με αποστασιοποίησαν.
Στις 9 Σεπτεμβρίου θα κυκλοφορήσει ο νέος τους δίσκος με τίτλο Carried to Dust. Απ' την επίσημη ιστοσελίδα τους μπορείτε να κατεβάσετε το τραγούδι απ' αυτό το δίσκο με τίτλο Two Silver Trees. Εμένα πάντως με άρεσε -μπορεί να μην είναι σαν την πρώτη φορά, αλλά δέκα χρόνια μετά την πρώτη μου επαφή με δαύτους είναι άκρως ικανοποιητικό.

Two_Silver_Trees.m...