Διαβόλου πράματα...

Αν ήμουν ο Τζανετάκος των παλιών ελληνικών ταινιών, για κάθε μουσική μου πρόταση θα έτρωγα και μια καρπαζιά... Άλλη μια; Δε βαριέσαι...


Devil Swing Orchestra... Σουηδική μπάντα με πολύ ισχυρή επιθυμία πειραματισμού. Αν τους βγαίνει; Η υπερβολή είναι ένα όχημα που δύσκολα μπορείς να δεχθείς. Αν όμως καταλάβεις τι ωθεί τον εκάστοτε καλλιτέχνη σε αυτή, τότε δύσκολα την απαρνιέσαι. Εν προκειμένω, ο ισοπεδωτικός όρος swing metal (το ποιό;) που χρησιμοποιείται για να περιγράψει αυτό που παίζουν οι φίλοι μας είναι κάτι που αδυνατεί, έστω και στην ευφάνταστη υπερβολή του, να καλύψει αυτό που θα συναντήσετε. Ξέρετε κάτι; Όσο παιρνούν τα δευτερόλεπτα, τόσο δυσκολεύομαι να απαρνηθώ την γκροτέσκα υπερβολή τους.

Λαμπροί...

Pearlamones (άτσα, λογοπαίγνια και εις την αγγλική ο άφταστος κωλομητρούσης)

Pearl Jam go Ramones-style, πώς το το σπικάρω έτσι το αγγλικό ο χοντροφακλάνος; Ετούτο θα είναι το όγδοο τραγούδι του επερχόμενού τους άλμπουμ entitled (για να μην ξεχνιόμαστε...) Backspacer. Ως σκέψη, παρότι λατρεύω τους Ραμόνζ, και παλιά, δηλαδή πολύ παλιά, τότε που τα σπυριά στη μούρη μου ήταν ακμή της εφηβείας και όχι παρακμή της ωριμης ηλικίας, λάτρευα και τους Περλ Τζαμ, η μίξη των δύο μου φαίνεται αποκρουστική. Αλλά εντέλει μετά την τρίτη τέταρτη ακρόαση το τραγουδι έχει πλάκα. Fun, που λέμε και στο Ζανζίτι...

Η ανατριχίλα της ημέρας

Η ανατριχίλα της ημέρας με έπιασε έτσι όπως κατέβαινα την Αγίων Πάντων με τα πόδια και τ' ακουστικά στα αυτιά, κάνοντας ζιγκ ζαγκ στο πεζοδρόμιο, έξω από συνεργεία αυτοκινήτων, γυράδικα, τυροπιτάδικα και κλειδαράδικα. Θα μου πεις, το 'χω ξαναποστάρει πλειστάκις αυτό το τραγούδι -και όχι αυτή τη φορά δεν το κάνω για να καλοπιάσω τον συνιστολόγο GT που τόσο τους αγαπάει τους Τι Πάρτυ-, όμως σήμερα συνειδητοποίησα πρώτη φορά πόσο όμορφο και απλό είναι το βασικό τέμπο στα τύμπανα, αυτό το μπουντούμ ντουμ μπουμ μπουμ, το οποίο μάλλον οφείλεται σε ένα και μοναδικό χτύπημα που κάνει ο ντράμερ στο βαθύ (έτσι δεν λέγεται; αυτό που συνήθως είναι δίπλα στο σνερ;). Χεβεν Κάμινγκ Ντάουν, ιντίντ.

Κάπου σε κάποια χώρα τώρα μπορεί να βρέχει

Επειδή η πρώτη μέρα στη δουλειά μετά τις διακοπές είναι πάντα δύσκολη, επειδή έχω αποφασίσει ότι θα πάψω να ιστολογώ για όσα συμβαίνουν γύρω μου (βλέπε πυρκαγιές), επειδή ο συνάδελφος στο απέναντι γραφείο μιλάει εδώ και μισή ώρα με Τρίκαλα σχετικά με όλες τις νεότερες ασθένειες που ταλαιπωρούν τους συγχωριανούς του, είπα να γράψω εδώ, ένα ακόμη ανόρεχτο ποστάκι.

Θα μπορούσα να παρλάρω για πολλές ώρες για τους Πόρτισχεντ, τη σπουδαιότητά τους στο χώρο της μουσικής γενικότερα αλλά και τη σπουδαιότητά τους στη ζωή μου ειδικότερα. Ηταν το εσωτερικό αστειο των ύστερων φοιτητικών μας χρόνων "πότε θα βγάλουν καινούργιο δίσκο οι Πόρτισχεντ;". Ακόμη κι ο φαυλεπίφαυλος φερεμψίμυθος συνιστολόγος και παλιοκαλόφιλος GT άφηνε στην άκρη τους κάθε λογής Angra και Gamma Ray που άκουγε τότες, για να παραδεχθεί "δεν τους αντέχω, ρε φίλε, δεν τους αντέχω, μου κάνουνε ζημιά, με ζαλίζουνε...", το οποίο, σε μια δεύτερη και ορθότερη ανάλυση, αποτελεί κοπλιμέντο ολκής. Τεσπά, το νβγάλανε πέρσι το δίσκο οι Πόρτισχεντ, κατ' εμέ δισκάρα, κατ' άλλους... χέστηκα τι λένε οι άλλοι... Και τώρα; Αναμονή και πάλι.


Οπως λοιπόν στα τέλη του '90, ο σόλο δίσκος της Μπεθ Γκίμπονζ είχε γίνει υποκατάστατο στην αναμονή, οι Beak θα αποτελέσουν ιδανική συντροφιά μέχρι το 4th, όπως εικάζω (αυτός ο συνάδελφος που λέτε, μάλλον κληρονομικό χάρισμα έχει, διότι μόλις με πληροφόρησε ότι στα Γρεβενά ρίχνει καρεκλοπόδαρα, του το είπε η ξαδέρφη του στο τηλέφωνο... βρε για δες έκπληξη, σήμερα μιλούσε με Γρεβενά, ενώ συνήθως μιλάει με Τρίκαλα...) ότι θα τιτλοφορείται ο νέος δίσκος των Πόρτισχεντ, όταν και αν ποτέ έρθει. Κάποια στιγμή μέχρι τον Οκτώβρη θα περιμένουμε το ντεμπούτο των Beak, ένας εκ των οποίων είναι ο Τζεφ Μπάροουζ, καμία σχέση με τον Λινκ Μπάροουζ του Πρίζον Μπρέηκ, μέλος των Πόρτισχεντ, για τους οποίους σας τα πρήζω εδώ και πόση ώρα. Βίδεο ή άλλο υλικό δεν βρήκα να ποστάρω, οπότε τραβάτε στο μάησπεης τους, να ακούσετε τα δύο τραγούδια, που ειναι πολύ-πολύ ωραία, ειδικά αυτό το Μπάτερη Πόιντ γαμεί και δέρνει.

Οταν ο ήλιος έγινε μπλε παστέλ

Εάν ενθυμούμαι ορθώς, σε κάποιο απ' αυτά τα βιβλία της Ζωρζ Σαρρή, τα οποία στοίχειωσαν την παιδική μου ηλικία, νομίζω στο "Όταν ο Ηλιος", λίγο πασόκικος ο τίτλος, αλλά τι να κάμεις, ήτο η εποχή τέτοια, δεκαετία του '80 και τα συναυτά, η ηρωίδα έλεγε ως άλλο γρινιάρικο στουμφάκι "μου τη δίνει το μπλε παστέλ", παρότι η ίδια φορούσε μία μπλε παστέλ φούστα, ως έτερη στρουμφίτα, αλλά τι να κάμεις; ήτο κατοχή κατοχή τότες, ο καθείς εφόρη ό,τι έβρισκε, οπότε και η ηρωίς του "όταν ο ήλιος" (αλήθεια, δεν σου φαίνεται λίγο λειψό αυτό; δηλαδή σαν μία δευτερέουσα χρονική πρότασις χωρίς ρήμα, από την οποία επιπλέον λείπει η κύρια; για παράδειγμα "όταν ο ήλιος δεν είναι εδώ, βγάζω το καπέλο μου και σας δολοφονώ;"). Ενηγούεη, παρότι ετούτη η φράση περί μπλε παστέλ είναι βαθιά ριζωμένη στην ψυχή μου, το μουσικό σχήμα -σε τραπέζιο, μου φέρνουν- Pastels, ποτέ δεν ήταν βαθιά ριζωμένο μέσα μου. Είχον γνώσι βέβαια ότι είναι θρύλοι της αλτερνατίβας μουσικής, αλλά -με το μπαρδόν- εχέσθην. Ωστόσο ετούτο το τραγούδι τους, απ' τον επερχόμενό τους δίσκο, πολλά με άρεζε. Κι είπα να σας το ποστάρω, να τ' αγκούσεντε γκι εσείς. Ωραίον το βίδεον εμπίσης.

Μετά το καρτέλ γάλακτος και το καρτέλ μυτζήθρας...

...έρχεται και το καρτέλ στο όπιο. The Opium Cartel από τον Jacob Holm-Lupo (ένα όνομα, μια φίρμα, για τους αδαείς μέλος των White Willow). Folk rock και καλά, με ορέξεις προοδευτικής ανάπλασης, είναι ένα άλμπουμ που θα το έλεγα σε ορισμένα σημεία μελιστάλακτο (ενίοτε γλυκανάλατο, αλλά η γκουρμέ κουζίνα είναι της μοδός). Δεν ξέρω τα γούστα σας, αλλά εδώ ο κόσμος ακούει μια κάποια Μόνικα που κλαίει σαν σπασμένη φυσαρμόνικα (μαλακία, το ξέρω. Τώρα το 'βγαλα), δεν θα ακούσει The Opium Cartel (φωνή από το πάνω-πάνω σύννεφο: gt είσαι και πολύ μαλάκας αν πραγματικά το πιστεύεις αυτό. - φωνή από ντάουν αντερ: μουσάτε συμφωνώ μαζί σου. Είναι και πολύ...). Εν πάσει περιπτώσει, όλες αυτές οι ασυναρτησίες είναι για κρύψω την μερική απογοήτευση μου γιατί το άλμπουμ είναι κατώτερο των προσδοκιών (όταν έχεις White Willow/Anglagard ομοσπονδία, περιμένεις πολλά). Πάντως το Beach House είναι ένα τραγούδι φανταστικό. Ο Διάσελος θα έχυνε... δάκρυα χαράς ακούγοντας το. Θα σπινιάρει πολλές φορές, ελπίζοντας να αμβλύνει την απογοήτευση μου και να δώσει νέες ευκαιρίες στο υπόλοιπο άλμπουμ.

Θα σε λείψω, άμα πάω στη θάλασσα και καώ, μωρό μου;

Ερχεται, έρχεται, έρχεται, ο νέος δίσκος των Σόουλσέηβερζ.



Αντε, time out.

Μεγάλη Voukιά...

Vouk. Φιλανδή. Εξαιρετική. Σε ένα είδος που δεν ξέρω πώς να το πω. Και μια μεγάλη κουβέντα; Νομίζω πως τον δίσκο της θα τον έχω στα 20 καλύτερα του 2009.

Αχ τι καλά...

Ηταν Τετάρτη 19 Νοέμβριου 2008 τότε που είχα πρωτακούσει τον Μάγιερ Χόθορν και είχα κάνει μια ανάρτηση σχετική. Το ντεμπούτο άλμπουμ του θα κυκλοφορήσει -επιτέλους- τον Σεπτέμβριο. Οριστε ένα ακόμη δείγμα.

Σουίτ

Lisa Mitchell - Neopolitan Dreams


Η Λίζα Μίτσελ είναι γλυκύτατη . Το ίδιο και η μουσική της.

New is the new old

Οταν είσαι στο ξεκίνημα και πολλοί σπεύδουν να σε συγκρίνουν με τους Γκρίζλι Μπέαρ, τους Αρκέιντ Φάιαρ και τους Φλιτ Φόξιζ, τότε αφενός διαπιστώνεις πόσο γρήγορα παλιώνει το καινούργιο στη σημερινή μουσική σκηνή και αφετέρου σε προωθούν με τα μπούνια τα ίντι μπλογκ και ονλάιν μουσικά περιοδικά. Αλλά με τραγούδια σαν κι αυτό, την δική μου προσοχή τουλάχιστον την κερδίζεις. Λοκαλ Νέητιβζ, αγαπητέ επισκέπτη.