Οταν ο ήλιος έγινε μπλε παστέλ

Εάν ενθυμούμαι ορθώς, σε κάποιο απ' αυτά τα βιβλία της Ζωρζ Σαρρή, τα οποία στοίχειωσαν την παιδική μου ηλικία, νομίζω στο "Όταν ο Ηλιος", λίγο πασόκικος ο τίτλος, αλλά τι να κάμεις, ήτο η εποχή τέτοια, δεκαετία του '80 και τα συναυτά, η ηρωίδα έλεγε ως άλλο γρινιάρικο στουμφάκι "μου τη δίνει το μπλε παστέλ", παρότι η ίδια φορούσε μία μπλε παστέλ φούστα, ως έτερη στρουμφίτα, αλλά τι να κάμεις; ήτο κατοχή κατοχή τότες, ο καθείς εφόρη ό,τι έβρισκε, οπότε και η ηρωίς του "όταν ο ήλιος" (αλήθεια, δεν σου φαίνεται λίγο λειψό αυτό; δηλαδή σαν μία δευτερέουσα χρονική πρότασις χωρίς ρήμα, από την οποία επιπλέον λείπει η κύρια; για παράδειγμα "όταν ο ήλιος δεν είναι εδώ, βγάζω το καπέλο μου και σας δολοφονώ;"). Ενηγούεη, παρότι ετούτη η φράση περί μπλε παστέλ είναι βαθιά ριζωμένη στην ψυχή μου, το μουσικό σχήμα -σε τραπέζιο, μου φέρνουν- Pastels, ποτέ δεν ήταν βαθιά ριζωμένο μέσα μου. Είχον γνώσι βέβαια ότι είναι θρύλοι της αλτερνατίβας μουσικής, αλλά -με το μπαρδόν- εχέσθην. Ωστόσο ετούτο το τραγούδι τους, απ' τον επερχόμενό τους δίσκο, πολλά με άρεζε. Κι είπα να σας το ποστάρω, να τ' αγκούσεντε γκι εσείς. Ωραίον το βίδεον εμπίσης.