Απλώς δες το βίντεο

Και όμως, δεν σου λέω "άκου", σου λέω "δες". Αλλωστε αυτό που ακούγεται είναι θραύσματα μόνο των 27 συνολικά τραγουδιών. Αυτό που θα δεις όμως είναι το γιατί και το πώς των 27 τραγουδιών.



ΚιΕγώΘαΗθελαΝαΕίμαιΑπόΤηΒαρκελώνη
ΚαιΝαΦοράωΜοδάτοΠαντελόνι
ΚιΗΑγάπηΠουΧαθηκεΣτηΣκόνη
ΝομίζωΠωςΕπεσεΜεσαΣτοΣιφόνι

(απ' την επερχόμενη, έχω χάσει το λογαριασμό, ας πούμε νιοστή, ποιητική μου συλλογή "Ιδρώνει όταν τα χώνει στο μικρό του πόνυ στο μπαλκόνι και έντεκα φόνοι με λεμόνι που τους λένε Περσεφόνη")

Υπαίτιος επετείου

Εχω πλειστάκις εξομολογηθεί την αδυναμία που 'χω στον Τόμ Πέτυ, κι ας είναι ροκάς, κι ας είναι αμερικανοπουρόκερ, κι ας είναι του μέηνστριμ, κι ας είναι -για κάποιους- βαρετός. Εγώ τον ακολουθώ. Σήμερα, τρόπον τινά, έχουμε και επέτειο. Ηταν 29/02/1992 όταν αγόρασα τον πρώτο μου δίσκο, το Into the great wide open, του συγκεκριμένου κυρίου. Κι επειδή το 2010 δεν είναι δίσεκτο, και ο Φλεβάρης δεν κάνει 29, εορτάζουμε σήμερα, με την είδηση του επερχόμενου νέου άλμπουμ του Τόμας, που θα περιλαμβάνει ελπίζω κι άλλα ωραία τραγούδια σαν κι αυτό το βιντέου.

Κάντο όπως ο Some Are Ass

Ο Αντώνης Some Are Ass δηλαδή, ο οποίος έβαλε στη ζωή μας πρόσφατα το νεολογισμό "νέα Νέα Δημοκρατία". Παίρνω τη σκυτάλη λοιπόν απ' τον φίλο του ΓΑΠ, τον Αντώνη, για να παρουσιάσω κι εγώ με τη σειρά μου τους νέους Νέους Πορνογράφους, το νέο τραγουδάκι δηλαδή, που είναι εξίσου ποπ και χαρούμενο και ξεδιάντροπο όπως όλα τα τραγούδια των Νέω Πορνογράφων δηλαδή -είμαι σε τρελά ποπ μουντ σήμερον... Α, ναι, το τραγουδάκι κατέβασέ το άμα θες δηλαδή απεδώ.

Και ξανά χαζοί

Βαριά κι ασήκωτος η προηγούμενος ανάρτησις και διά τον λόγον αυτόν ετούτη εδώ είναι ανάρτησις ανάλαφρος, κοριτσίστικος, αρκούντως ποπ. Τέτοια πράγματα θα έπρεπε να είναι στην κορυφή των τσαρτ. Ποιος ξέρει, μπορεί και να γίνουν. Σκάνερς λέγονται. Αυτά.

Μα δεν ήμουν υπέροχα κενός; Υπέροχα τίποτας;

Μια στιγμή σοβαρότητος

Αγαπητέ μου, είσαι τυχερός αν με διαβάζεις. Διότι αυτή θα είναι μία απ' αυτές τις σπάνιες και για το λόγο αυτό πολύτιμες στιγμές που αποφασίζω να σοβαρευτώ και να προσπαθήσω να γράψω κάτι (σχετικά) σοβαρό, με μια (σχετική) συνοχή.
Δεν ξέρω αν έχεις καταλάβει ότι γενικώς ακούω το λεγόμενο ίντι, το οποίο ταυτόχρονα όμως απεχθάνομαι. Ως κύκλωμα δηλαδή το απεχθάνομαι. Διότι θεωρώ βρε παιδάκι μου ότι όπως υπάρχει και το μέηνστριμ σπρώξιμο στους μέηνστριμ καλλιτέχνες, ομοίως υπάρχει και στους ίντι. Αυτό που προσωπικά αποκαλώ indie hype. Αυτό που έχει αναδείξει σε ήρωες και σωτήρες της μουσικής που ακούω τους Arcade Fire ή τους (γκρρρρ...) Animal Collective. Αυτό που φέρνει πολύ ψηλά στις λίστες με τα καλύτερα, στο τέλος καθε χρονιάς, άλμπουμ όπως των XX ή των Dirty Projectors τα οποία δεν πουλάνε, και γενικώς δεν έχουν κάποιου είδους μαζική απήχηση. Ωραία, θα μου πεις, τι περίμενες βρε μαλάκα Πάνω; Τι προτιμάς; Να βλέπεις τους δίσκους της Λαίδης Γκαγκά και του Τζάστιν Τιμπερλέηκ; Χμ... Δεν εννοώ αυτό. Οχι ότι ξέρω τι εννοώ, αλλά στάσου να στο κάνω λίγο πιο λιανά.
Διάβασα ένα άρθρο τις προάλλες στο PopMatters. Το οποίο τα χώνει πολύ ωραία στο Pitchfork. Βέβαια κάποιος θα πει ότι πρόκειται για κλασική περίπτωση ζήλειας ψώρας, διότι όσο κι αν προσπαθεί το ΠοπΜατερζ σαν το Πιτσφορκ δεν θα γίνει ποτέ. Αυτό που καταγράφει το άρθρο πολύ εύστοχα είναι ότι πλέον, χάρη στο διαδίκτυο, το μουσικόφιλο κοινό έχει στραφεί για την ενημέρωσή του σε ονλάιν περιοδικά τύπου Πιτσφορκ κάνοντας στην άκρη παραδοσιακότερες μορφές ενημέρωσης όπως το Ρόλινγκ Στόουν. Δεν είναι τυχαίο, λέει το περιοδικό, ότι σε αυτήν εδώ τη υπερσυγκεντρωτική λίστα των λιστών με τα καλύτερα του 2009, τα άλμπουμ που πήγαν πολύ καλά στο Ρόλιγκ Στόουν (πχ των U2 και του Σπριγκστιν) καταποντίστηκαν, ενώ στις πρώτες θέσεις βρίσκουμε αυτά που πρώτευσαν στην αντίστοιχη λίστα του Πιτσφορκ.
Για τον αρθρογραφο του ΠοπΜατερς, το Πιτσφορκ έχει γίνει διαμορφωτής του μουσικού γούστου της εποχής μας. Ο κόσμος είναι έτοιμος να αποθεώσει και να αποδεχθεί ως αριστούργημα οποιαδήποτε κουλαμάρα έχει υψηλή βαθμολογία στο Πιτσφορκ (η περίπτωση των Ανιμαλ Κολέκτιβ είναι ενδεικτική). Και όσο κι αν είναι προτιμότερος ο (μετα)μοντερνισμός του Πιτσφορκ απ' την παραδοσιακότητα του Ρόλιγκ Στόουν, όσο κι αν είναι προτιμότερο σε ψηλές θέσεις στις λίστες να βλέπω εξεζητημένα ονόματα όπως οι Γκρίζλι Μπέαρ, ας πούμε, και όχι, ας πούμε, τα τελευταία άλμπουμ των Περλ Τζαμ, αυτό το μονοπωλιακό καθεστώς στον καθορισμό του γούστου του ίντι μουσικόφιλου με ενοχλεί.
Εντέλει κακώς αναρωτιέται η εφημερίδα Γκάρντιαν σε πρόσφατο άρθρο της "πώς ακούμε μουσική;". Ακούμε ό,τι μας πει το Πίτσφορκ, είναι τόσο απλό, ακόμη και όταν μας προτείνει κάτι τόσο εξεζητημένο σαν τους Ανιμαλ Κολέκτιβ. Και να σκεφτείς ότι σύμφωνα με το άρθρο του Γκάρντιαν, ακόμη και η ακρόαση ενός τραγουδιού της Λαίδης Γκαγκά είναι πολύ περίπλοκη εγκεφαλικά υπόθεση. Σκέψου δηλαδή πόσα κύτταρα πρέπει να κάψεις για να κατανοήσεις και να εκτιμήσεις πραγματικά τους Ανιμαλ Κολέκτιβ. Τεσπά... γούστο είπε ο πίθηκος κι έφαγε το σαπούνι, γούστο είπε κι ο σκαντζόχοιρος και γάμησε την τσατσάρα...

Προσωπικά αυτό για να το θέσω ευγενικά δεν μου λέει τίποτε:



Δεν θα βάλω σε αντιδιαστολή με την αποπάνω αηδία ένα τραγούδι που να με αρέσει, δεν το θεωρώ σωστό. Οποιοδήποτε απ' τα τραγούδια στα οποία έχω κατά καιρούς αναφερθεί είναι καλύτερο απ' αυτό τ' "αριστούργημα".

Οχι, δεν είναι υποκατάστατο

Εντάξει, αδημονώ, αδημονείς (λέμε τώρα...), για το νέο άλμπουμ των Νάσιοναλ, το οποίο θα κυκλοφορήσει κάποια στιγμή το 2010. Μέχρι τότε όμως ακου και λίγο τους Κλογκζ, στους οποίους παίζει ο ένας απ' τους δύο δίδυμους αδερφούς κιθαρίστες των Νάσιοναλ. Περισσότερες πληροφορίες εδώ, και μην μπερδευτείτε απ' τα σχεδόν ίδια εξώφυλλα, να προμηθευτείτε και το Ep που ήδη κυκλοφορεί αλλά και το φουλ άλμπουμ, που θα κυκλοφορήσει κάποια στιγμή τον Μάρτη και στο οποίο θα υπάρχουν φοβεροί και τρομεροί σπέσιαλ γκέστς να ούμε.

GΤή, να τους ακούσεις κι εσύ. Θα τους βρεις αρκετά doom, νομίζω, όχι μεταλ βέβαια. Παλιότερο άσμα του και βίντεο ακολουθεί.

Ράιοτ Γκέρλζ, λέμε

Για να καταλάβετε, ο φίλος και συνιστολόγος GTής προ ολίγου μου την είπε ότι είμαι ντεμέκ Γαρδελιστής, λόγω της συμπαθειάς μου προς τον Φασόη και τους Σαρπ Τάιζ. Αν εγώ είμαι Γαρδελιστής, αυτός τι είναι που γουστάρει αυτό; (μεταξύ βέβαια, πρόκειται περί τεραστίου άσματος...)



ΥΓ. Βρέθηκε κατόπιν αναζήτησης εδώ πέρα όπου υπάρχουν και οι καταπληκτικής εμπνεύσεως στίχοι...

Σήμερα όλη μέρα...

...ακούω αυτόν τον δίσκο και με αρέσει πολύ, το ξέρω πως εσένα δεν σου λέει κάτι ιδιαίτερο αυτό, αλλά ήθελα να σου το πω. Myspace του Τόλη Φασόη δεν βρήκα, ενώ στο γιουτιούμπ είναι ανεβασμένο το λιγότερο καλό τραγούδι του δίσκου, εντούτοις δώστου μια ευκαιρία. Είναι πολύ πολύ φτιαχτικός δίσκος. Μην ξεχνάς άλλωστε ότι ο Φασόης είναι υπεύθυνος για αυτό το άσμα...

Κι εσείς Λάμπης, ΑρΤζέιΝτιΔύο μου...

Εγώ αυτόν τον τύπο τον συμπαθάω από το 2002, αμέ, εποχές γουίνεμεξ αμα λάχει ναούμε κι έτσι, και χωρίς να ξέρω πώς και γιατί βρέθηκα να κατέω τ' αλμπουμ του με τίτλο Ντεντρίνγκερ. Οκτώ χρόνια έχουν περάσει από τότε, κι ο ΑρΤζέηΝτιΔυός έχει αλλάξει, έχει προχωρήσει, ναούμε, όπως εγώ επροχώρησα απ' το γουίνεμεξ σ' άλλα πράγματα, που όμως δεν μποράω να σας τα πω τώρα. Ουτως ή αλλέως εσύ δεν πρέπει να ενδιαφέρεσαι για μένα, για το τι κάνω και τι δεν κάνω, αλλά να βάλεις να ακούσεις αυτό το ελαφρώς πολιτικό σαρκαστικό ασματίδιον, με τ' απολαφστικόν βέδεον, για τση πλούσιοι και το πώς τα πέρνανε, μπέικα τα περνάνε, πώς θές να τα περνάνε οι πλουσέοι δηλαδής;

Χίππηδες απ' το Χάρλεμ

Και τώρα οι Στρόουκζ (και οι Γουάιτ Στράιπζ) μπορούν να πάνε να...
λογοκρισία

Αχ...

Είναι φορές που χαίρομαι απίστευτα που δεν βρίσκω τίποτε καινούργιο της προκοπής να ακούσω -ή που τέλος πάντων έτσι μου φαίνεται, γιατί άμα το καλοξάψω όλο και κάτι καλό θα βρεθεί, αλλά είμαι πολύ κουρασμένος για κάτι τέτοιο. Τέτοιες μέρες αγαπώ απίστευτα δίσκους σαν το Flashlight Seasons των Gravenhurst, που κυκλοφορήσε όταν ήδη είχε αρχίσει ο πανικός του downloading, όταν ήδη δεν προλαβαίναμε να ακούμε μουσική, όταν ήδη το λεγόμενο ίντι είχε αποκτήσει το δικό του hype, στο οποίο hype οι Gravenhurst δεν μπήκανε ποτέ. Κοντολογίς, δίσκος για λιώσιμο (αμφίδρομο λιώσιμο: και του δίσκου και του ακροατή) και για διαρκείς απανωτές ακροάσεις, που συν τοις άλλοις -πράγμα για μένα αδιάφορο, αλλά για άλλους, που ψάχνουν το μη χέσω διαχρονικό, σημαντικό- έχει αντέξει στη δοκιμασία του χρόνου. Αριστούργημα, κι ας βάζει η κωλοβιβλος του κωλοΐντι κυκλώματος, το Πιτσφορκ ντε, μόνο 7.

Πάρε κι ένα αριστουργηματικό βίντεο.

Whatever I remember, I'm glad

Ξέρω, ξέρω: from the city I come and at the top cinnamon, and I take off my shoes, so that the umbrella stays dry.



Ελα μωρέ, μην ανησυχείς, απλώς θυμήθηκα τους Νάντα Σερφ. Βλαστ φρομ δε παστ, γιου νόου...

Ελα να μελώσουμε ντάρλιγκ

Τι; Μόνο ο συνιστολόγος GT θα κάνει σινεφίλ αναφορές; Μπορω κι εγώ, γιες άι κεν: It's a sad and beautiful world, έλεγε και ξανάλεγε ο Ροβερτος Μπενίνης στο τζαρμουσικό Ντάουν μπάη Λόου. Ε, κι ετούτη η κοπελιά που σιγοντάρει στο άσμα Μπακ του Μπιφόρ (απ' το συγκρότημα(;) ή καλλιτέχνη(;) με τ' όνομα Τζέρης Ψαριανός -ουδεμία σχέση με τον κλανιάρη ραδιοφωνατζή και βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ- και το Κλαμπ του Σκατομπάμπουρα) κάποια στιγμή με τη σοροπιαστή φωνούλα της λέει: "This world is both cruel and unkind and it's nothing more than we deserve".

Αγία Μιράντα

Holly Miranda η καλλιτέχνις που ακολουθεί και σαφώς το όνομα Μιράντα με παραπέμπει αφενός στη Μιράντα Παπαδοπούλου, τη γνωστή μπισκοτίνα, πράγμα θετικό, αφετέρου στη Μιράντα του Σεξ εντ δε Σίτυ, πράγμα αρνητικό όσον αφορά το Σεξ εντ δε Σίτυ, το οποίο δεν αντέχω, εντούτοις θετικό οσον αφορά τη Μιράντα αυτή καθαυτή του σεξ εντ δε σίτυ, διότι ήτο η μοναδική εκ των τεσσάρων που μπορούσα να ανεχθώ, καθότι ήτο και η μοναδική η οποία τεσπά παρουσίαζε μία συμπεριφορά η οποία έστω και απειροελάχιστα είχε κάποια σχέση με την πραγματικότητα. Αυτά πρέπει να ξέρετε για την καλλιτέχνιδα Holly Miranda. Αυτό είναι το εναρκτήριο άσμα του άλμπουμ της. Και είναι ω θεοί της άκρατης υποκειμενικότητας πολύ ωραίο...

Στάσου! Μύγδαλα...

Ο ιστορικός της ποπ θα δυσκολευτεί να βρει τα εξελικτικά της ίχνη σε αυτό το ποστ-ροκ αριστουργημα, αλλά τι μας νοιάζει εμάς; Οι Magyar Posse μας δίνουν λίγα ψίχουλα από το επερχόμενο άλμπουμ τους με ένα μάλλον υποτονικό τραγούδι, αλλά με μια εξαίσια μελωδία που σίγουρα θα έκανε την Anne Lonnberg να σταματήσει να τσιμπολογήσει κανά ξηροκάρπι από το χέρι του Βόγλη και να γλυτώσουμε όλη τη φασαρία που ακολούθησε.

History of Pop στο http://www.myspace.com/magyarposse

Μη με λησμόνει: δε γουόντερσταφ

To περιοδικό Ανκάτ νομίζω είναι -ή ήταν, πάει καιρός που έχω σταματήσει να τ' αγοράζω- που φιλοξενεί μια πολύ ενδιαφέρουσα, ολοσέλιδη, χορταστική, στήλη, με τον τίτλο Great albums that have fallen off the critical radar. Δεν γνωρίζω αν το συγκεκριμένο άλμπουμ η μουσικοκριτική το αγνόησε. Ωστόσο νομίζω πως είναι απ' αυτούς τους ελαφρώς λησμονημένους δίσκους. Αλλωστε οι Wonderstuff ποτέ δεν είχαν κάνει το μεγάλο σουξέ. Η μεγαλύτερή τους επιτυχία μάλλον ήταν η ανάληψη της παρουσίασης του 120 minutes απ' τον τραγουδιστή τους Μάιλς Χαντ, αφότου διαλύθηκαν.

Ήταν Δευτέρα 20 Νοεμβρίου του 1995, όταν τον προμηθεύτηκα, στο λέω γκαραντί, το 'χω σημειώσει στο εσώφυλλο του δίσκου. Μεταχειρισμένο, απ' το Πάρε-Δώσε, στον πεζόδρομο της Γούναρη, αυτό που καταχρηστικά λέμε Ναυαρίνο. Τότε δεν είχα ακόμη καταλάβει ότι δεν "έλεγε" το Πάρε-Δώσε. Είχε κι ένα αυτοκόλλητο απάνω το βινύλιο, δηλωτικόν της ταυτότητας του προηγούμενο ιδιοκτήτη του: DJ Γιάννης Κουμλέλης. Ιδέα δεν έχω ποιος είναι αυτός. Αν τυχόν περάσει από δω κάποια στιγμή ο άνθρωπος, να ξέρει ότι ο δίσκος του βρίσκεται σε καλά χέρια.
Η κυκλοφορία του δίσκου συνέπεσε με τη διάλυση του γκρουπ. Δεν ξέρω τι υποδοχή του επιφύλαξαν το 1993 κριτική και κοινό, αλλά αυτά που γράφει το Ολ μιούζικ γκάιντ είναι κατά τη γνώμη μου παντελώς παραπλανητικά. Πρόκειται για έναν πολύ όμορφο, ισορροπημένο ποπ-φολκ-ροκ δίσκο. Απ' τον τίτλο, το εξώφυλλο και ενδεχομένως από τραγούδια όπως το A great drinker (a little tribute to Charles Bukowski) φαίνεται πως η μπάντα ήθελε να παρουσιάσει ένα σοφιστικέ προφίλ, το οποίο εκείνη την εποχή, που κυριαρχούσε το χοντροκομμένο γκραντζ, προφανώς ήταν εκτός τόπου και χρόνου.
Αντε κι ένα ηχητικό δείγμα:

Με γουστάρω πολύ απ' την πρώτη στιγμή(εντούτοις έκανα μαλακία και δημοσίευσα αυτό το ποστ και στ' αλλο μπλογκ, ο μπουτομπλογκοπλέχτης...)

Συνάδελφε άσε με ν' ακούσω Shudder to Think
Μπορεί να είναι κάπως παλιοί
Αλλά είναι ευεργετικοί
για το πονεμένο μου αυτί

(απ' την 69.493ή ποιητική μου συλλογή, ανέκδοτη ακόμη, με τίτλο "Κότα Φωτοδότα με Γαλάζα Μπότα Γκρέμισε της Εκκλησιάς την Πόρτα")

Πότε; Την Κυριακή.

le Dimanche - Two Minutes East of Everything Else από το αλμπουμ τους 'Colour of Shade'.

Κομ ον μπέημπι, κόβερ μι

Another uninnocent elegant fall into the unmagnificent lives of adults,
δηλαδή National διασκευασμένοι απ' τους St.Vincent.

Διαδιακότητα

Νωρίτερα σήμερα ανήρτησα ένα κείμενο στο ομαδικό ιστολόγιο σχετικά με τη διακειμενικότητα, εισάγοντας και τον όρο διαϊστολογικότητα. Νομίζω πως σε αυτό το χώρο μπορούμε να εφαρμόσουμε και πάλι τη διαϊστολογικότητα αλλά και τη... διαμουσικότητα. Δεν είναι καινοφανές στη μουσική ένα τραγούδι να αναφέρεται σε κάποιο άλλο ή να "απαντά" σε κάποιο άλλο. Πρόχειρο παράδειγμα η περίπτωση Νιλ Γιανγκ - Λίναρντ Σκίναρντ περί Αλαμπάμας...

Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα σχήμα που δεν το γνώριζα μέχρι προ ολίγων ημερών, το οποίο δημιουργεί ένα άλμπουμ το οποίο είναι απ' την αρχή ως το τέλος δωσμένο στη διαμουσικότητα (χώρια που από πίσω κρύβεται ο τυπας των αγαπημένων μου art brut). Mε αρέσει το εξώφυλλό του, με άρεσε πολύ και αυτό το τραγούδι, ίσως γιατί ψαρώνω τρελά με αυτήν τη βρετανική προφορά...



το οποίο, μαθαίνω, αποτελεί απάντηση σε ένα τραγούδι της Αβρίλ Λαβίν. Ευκαιρία είναι να αναρτήσω και κάτι εμπορικό σε αυτό το ιστολόγιο, οπότε ας το κάνω, παρότι η συμπαθής Αβρίλ δεν είναι του γούστου μου...



Ως γεροσμπιμπίκης θα το πω, δεν αντέχω: μα τέτοια μουσική ακούει σήμερα η νεολαία; Τσ τσ τς... Και για να 'ρθούμε στα ίσα μας, ολίγοι Αρτ Μπρουτ.

Ελα να φλωρέψουμε ντάρλιγκ

Με αρέσει τρελά.