To περιοδικό Ανκάτ νομίζω είναι -ή ήταν, πάει καιρός που έχω σταματήσει να τ' αγοράζω- που φιλοξενεί μια πολύ ενδιαφέρουσα, ολοσέλιδη, χορταστική, στήλη, με τον τίτλο Great albums that have fallen off the critical radar. Δεν γνωρίζω αν το συγκεκριμένο άλμπουμ η μουσικοκριτική το αγνόησε. Ωστόσο νομίζω πως είναι απ' αυτούς τους ελαφρώς λησμονημένους δίσκους. Αλλωστε οι Wonderstuff ποτέ δεν είχαν κάνει το μεγάλο σουξέ. Η μεγαλύτερή τους επιτυχία μάλλον ήταν η ανάληψη της παρουσίασης του 120 minutes απ' τον τραγουδιστή τους Μάιλς Χαντ, αφότου διαλύθηκαν.
Ήταν Δευτέρα 20 Νοεμβρίου του 1995, όταν τον προμηθεύτηκα, στο λέω γκαραντί, το 'χω σημειώσει στο εσώφυλλο του δίσκου. Μεταχειρισμένο, απ' το Πάρε-Δώσε, στον πεζόδρομο της Γούναρη, αυτό που καταχρηστικά λέμε Ναυαρίνο. Τότε δεν είχα ακόμη καταλάβει ότι δεν "έλεγε" το Πάρε-Δώσε. Είχε κι ένα αυτοκόλλητο απάνω το βινύλιο, δηλωτικόν της ταυτότητας του προηγούμενο ιδιοκτήτη του: DJ Γιάννης Κουμλέλης. Ιδέα δεν έχω ποιος είναι αυτός. Αν τυχόν περάσει από δω κάποια στιγμή ο άνθρωπος, να ξέρει ότι ο δίσκος του βρίσκεται σε καλά χέρια.
Η κυκλοφορία του δίσκου συνέπεσε με τη διάλυση του γκρουπ. Δεν ξέρω τι υποδοχή του επιφύλαξαν το 1993 κριτική και κοινό, αλλά αυτά που γράφει το Ολ μιούζικ γκάιντ είναι κατά τη γνώμη μου παντελώς παραπλανητικά. Πρόκειται για έναν πολύ όμορφο, ισορροπημένο ποπ-φολκ-ροκ δίσκο. Απ' τον τίτλο, το εξώφυλλο και ενδεχομένως από τραγούδια όπως το A great drinker (a little tribute to Charles Bukowski) φαίνεται πως η μπάντα ήθελε να παρουσιάσει ένα σοφιστικέ προφίλ, το οποίο εκείνη την εποχή, που κυριαρχούσε το χοντροκομμένο γκραντζ, προφανώς ήταν εκτός τόπου και χρόνου.
Αντε κι ένα ηχητικό δείγμα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου