Μια στιγμή σοβαρότητος

Αγαπητέ μου, είσαι τυχερός αν με διαβάζεις. Διότι αυτή θα είναι μία απ' αυτές τις σπάνιες και για το λόγο αυτό πολύτιμες στιγμές που αποφασίζω να σοβαρευτώ και να προσπαθήσω να γράψω κάτι (σχετικά) σοβαρό, με μια (σχετική) συνοχή.
Δεν ξέρω αν έχεις καταλάβει ότι γενικώς ακούω το λεγόμενο ίντι, το οποίο ταυτόχρονα όμως απεχθάνομαι. Ως κύκλωμα δηλαδή το απεχθάνομαι. Διότι θεωρώ βρε παιδάκι μου ότι όπως υπάρχει και το μέηνστριμ σπρώξιμο στους μέηνστριμ καλλιτέχνες, ομοίως υπάρχει και στους ίντι. Αυτό που προσωπικά αποκαλώ indie hype. Αυτό που έχει αναδείξει σε ήρωες και σωτήρες της μουσικής που ακούω τους Arcade Fire ή τους (γκρρρρ...) Animal Collective. Αυτό που φέρνει πολύ ψηλά στις λίστες με τα καλύτερα, στο τέλος καθε χρονιάς, άλμπουμ όπως των XX ή των Dirty Projectors τα οποία δεν πουλάνε, και γενικώς δεν έχουν κάποιου είδους μαζική απήχηση. Ωραία, θα μου πεις, τι περίμενες βρε μαλάκα Πάνω; Τι προτιμάς; Να βλέπεις τους δίσκους της Λαίδης Γκαγκά και του Τζάστιν Τιμπερλέηκ; Χμ... Δεν εννοώ αυτό. Οχι ότι ξέρω τι εννοώ, αλλά στάσου να στο κάνω λίγο πιο λιανά.
Διάβασα ένα άρθρο τις προάλλες στο PopMatters. Το οποίο τα χώνει πολύ ωραία στο Pitchfork. Βέβαια κάποιος θα πει ότι πρόκειται για κλασική περίπτωση ζήλειας ψώρας, διότι όσο κι αν προσπαθεί το ΠοπΜατερζ σαν το Πιτσφορκ δεν θα γίνει ποτέ. Αυτό που καταγράφει το άρθρο πολύ εύστοχα είναι ότι πλέον, χάρη στο διαδίκτυο, το μουσικόφιλο κοινό έχει στραφεί για την ενημέρωσή του σε ονλάιν περιοδικά τύπου Πιτσφορκ κάνοντας στην άκρη παραδοσιακότερες μορφές ενημέρωσης όπως το Ρόλινγκ Στόουν. Δεν είναι τυχαίο, λέει το περιοδικό, ότι σε αυτήν εδώ τη υπερσυγκεντρωτική λίστα των λιστών με τα καλύτερα του 2009, τα άλμπουμ που πήγαν πολύ καλά στο Ρόλιγκ Στόουν (πχ των U2 και του Σπριγκστιν) καταποντίστηκαν, ενώ στις πρώτες θέσεις βρίσκουμε αυτά που πρώτευσαν στην αντίστοιχη λίστα του Πιτσφορκ.
Για τον αρθρογραφο του ΠοπΜατερς, το Πιτσφορκ έχει γίνει διαμορφωτής του μουσικού γούστου της εποχής μας. Ο κόσμος είναι έτοιμος να αποθεώσει και να αποδεχθεί ως αριστούργημα οποιαδήποτε κουλαμάρα έχει υψηλή βαθμολογία στο Πιτσφορκ (η περίπτωση των Ανιμαλ Κολέκτιβ είναι ενδεικτική). Και όσο κι αν είναι προτιμότερος ο (μετα)μοντερνισμός του Πιτσφορκ απ' την παραδοσιακότητα του Ρόλιγκ Στόουν, όσο κι αν είναι προτιμότερο σε ψηλές θέσεις στις λίστες να βλέπω εξεζητημένα ονόματα όπως οι Γκρίζλι Μπέαρ, ας πούμε, και όχι, ας πούμε, τα τελευταία άλμπουμ των Περλ Τζαμ, αυτό το μονοπωλιακό καθεστώς στον καθορισμό του γούστου του ίντι μουσικόφιλου με ενοχλεί.
Εντέλει κακώς αναρωτιέται η εφημερίδα Γκάρντιαν σε πρόσφατο άρθρο της "πώς ακούμε μουσική;". Ακούμε ό,τι μας πει το Πίτσφορκ, είναι τόσο απλό, ακόμη και όταν μας προτείνει κάτι τόσο εξεζητημένο σαν τους Ανιμαλ Κολέκτιβ. Και να σκεφτείς ότι σύμφωνα με το άρθρο του Γκάρντιαν, ακόμη και η ακρόαση ενός τραγουδιού της Λαίδης Γκαγκά είναι πολύ περίπλοκη εγκεφαλικά υπόθεση. Σκέψου δηλαδή πόσα κύτταρα πρέπει να κάψεις για να κατανοήσεις και να εκτιμήσεις πραγματικά τους Ανιμαλ Κολέκτιβ. Τεσπά... γούστο είπε ο πίθηκος κι έφαγε το σαπούνι, γούστο είπε κι ο σκαντζόχοιρος και γάμησε την τσατσάρα...

Προσωπικά αυτό για να το θέσω ευγενικά δεν μου λέει τίποτε:



Δεν θα βάλω σε αντιδιαστολή με την αποπάνω αηδία ένα τραγούδι που να με αρέσει, δεν το θεωρώ σωστό. Οποιοδήποτε απ' τα τραγούδια στα οποία έχω κατά καιρούς αναφερθεί είναι καλύτερο απ' αυτό τ' "αριστούργημα".