Αχ...

Είναι φορές που χαίρομαι απίστευτα που δεν βρίσκω τίποτε καινούργιο της προκοπής να ακούσω -ή που τέλος πάντων έτσι μου φαίνεται, γιατί άμα το καλοξάψω όλο και κάτι καλό θα βρεθεί, αλλά είμαι πολύ κουρασμένος για κάτι τέτοιο. Τέτοιες μέρες αγαπώ απίστευτα δίσκους σαν το Flashlight Seasons των Gravenhurst, που κυκλοφορήσε όταν ήδη είχε αρχίσει ο πανικός του downloading, όταν ήδη δεν προλαβαίναμε να ακούμε μουσική, όταν ήδη το λεγόμενο ίντι είχε αποκτήσει το δικό του hype, στο οποίο hype οι Gravenhurst δεν μπήκανε ποτέ. Κοντολογίς, δίσκος για λιώσιμο (αμφίδρομο λιώσιμο: και του δίσκου και του ακροατή) και για διαρκείς απανωτές ακροάσεις, που συν τοις άλλοις -πράγμα για μένα αδιάφορο, αλλά για άλλους, που ψάχνουν το μη χέσω διαχρονικό, σημαντικό- έχει αντέξει στη δοκιμασία του χρόνου. Αριστούργημα, κι ας βάζει η κωλοβιβλος του κωλοΐντι κυκλώματος, το Πιτσφορκ ντε, μόνο 7.

Πάρε κι ένα αριστουργηματικό βίντεο.