Οχι τελευταίο, πρώτο!

Εάν το καλύτερο άλμπουμ της σεζόν μέχρι στιγμής είναι το νασιοναλικό έπος, το καλύτερο τραγούδι - βίντεο δεν είναι απ' αυτό το έπος ωστόσο άμεσα συνδέεται με τους νάσιοναλ. Λαστ Σονγκ, Κλογκζ, φανταστικό βίντεο. Λεφτομέρειες εδώ.

Οι πράξεις αφαίρεσης με μαγεύουν...

Ειδικότερα αν αφαιρώ όλες τις περιγραφές, λόγω βαρεμάρας...

Αλλά ειλικρινά, αξίζει να ακούσετε τους Νορβηγούς Hjemlengsel και το ελεύθερα διανεμόμενο EP τους. Υπάρχουν στιγμές που αγγίζουν το άριστο. Έχουν κάτι λίγο από τη μαγική σκόνη των In the Woods..., The Third and the Mortal και Lamented Souls.

http://hjemlengsel.bandcamp.com/

Το πρόβλημά μου με τους Arcade Fire

θα είμαι σύντομος, διότι θέλω να ακούσω το νέο λάιβ άι τιουνζ ιπί των Νάσιοναλ, και δεν μπορώ να ασχολούμαι με ψιλοπράγματα: Το πρόβλημα με τους Arcade Fire είναι ότι, σε κάθε δίσκο τους, σε κάθε τραγουδάρα (που έχουν γράψει αρκετές) αντιστοιχεί ένα μέτριο κι ένα άθλιο τραγούδι. Και συνήθως η σειρά είναι: μέτριο, τραγουδάρα, άθλιο και φτου κι απ' την αρχή. Βλέπε στο σάμπαρμπζ: Το πολύ καλό Ready to Start (δεύτερο τραγούδι του δίσκου μετά το αδιάφορο Suburbs) το διαδεχεται το άθλιο Modern Man, και το υπέροχο Empty Room (πέμπτο τραγούδι) το διαδέχεται το τραγικό City with no children. Αρα στην καλύτερη των περιπτώσεων στα 16 τραγούδια του Σάμπαρμπζ θα έχουμε 6 αδιάφορα, 5 καταπληκτικά και 5 άθλια τραγούδια. Λυπάμαι αλλά δεν θα πάρω. Εχω ήδη φάει.

Τα άλογα στα καρουζέλ...

... τα λένε Ντορή ή Σβούρα; Απόρια το 'χω. Τέλος πάντων. Περιχαρής, όπως παλιά όταν έβλεπα τον Χαϊμε Παϊγιο στο θρυλικό "Καρουζέλ", ανακοινώνω ότι σήμερα μόλις έμαθα την ύπαρξη αυτής της εκπληκτικής μπάντας:

Miasma and the carousel of headless horses

http://www.myspace.com/headlesshorses

Αταξινόμητοι, αν και ο ευρύτερος όρος του εκλεκτικού και σκοτεινού progressive rock φαίνεται να τους ταιριάζει. Υπάρχει μια εσάνς ξεπεσμένης αριστοκρατίας και πολλά στοιχεία μυστικισμού. Ενδιαφέρον, πολύ ενδιαφέρον.

Μια, δύο τρεις Μίες - Μία δεν είναι μόνο μία

Εντάξει δεν ξέρω ούτε αν με αρέσει, ούτε αν είναι πραγματικά συναρπαστικό το τραγούδι και η ζωντανή τηλεοπτική εμφάνιση της ΜΙΑ στου Λέτερμαν τις προάλλες. Ωστόσο, σίγουρα, αν δεν είχα δει αυτό το βίντεο, δεν υπήρχε περίπτωση να ασχοληθώ με την κυρία ΜΙΑ ουδέποτε. Οπότε η εμφάνισή της τον σκοπό της τον πέτυχε. Τωρα πρέπει να δώσω και λίγη σημασία στη μουσική της.
Ορίστε το βίντεο και btw ο ποζεράς κύριος στα πλήχτρα δεν είναι τυχαίος. Είναι μια απ' τις σπουδαίοτερες μορφές στο χώρο της μετά πανκ σκηνής. Αλλά δεν σας λέω ποιος είναι, έτσι για να σκάσετε...

Ο Στιβ Μπουσέμι, ο Τόνι Μπλουντέτο και οι Μπλουντέτο

O Στιβ Μπουσέμι, φατσόνι απ' τα λίγα, απ' τους ηθοποιούς που πολύ τους συμπαθάω, είχε ασχοληθεί στην τηλεόραση και με τους Σοπράνος είτε στην παραγωγή / σκηνοθεσία κάποιων επεισοδίων είτε -εννοείται- παίζοντας σε κάποια επεισόδια της -διατί να δείξουμε φειδώ στα κοπλιμέντα;- αριστουργηματικής αυτής τηλεοπτικής σειράς. Τόνι Μπλουντέτο ήταν το όνομα του χαρακτήρα του και δεν τα καταφερε να μείνει για πολύ καιρό ζωντανός.


Οι Μπλουντέτο, το συγκρότημα που ακούμε σε αυτήν εδώ την κατάπτυστη ανάρτηση, δεν έχω ιδέα τι σχέση έχουν με όλα αυτά. Αλλά ρίξε μια... αυτιά, μπορεί και να σ' αρέσουνε.

she mastered the art of treating decay

Μια μέρα που θα έχω (κάτσε να μετρήσω) περισσότερο χρόνο, λιγότερο άγχος, περισσότερα χρήματα, λιγότερες έγνοιες, περισσότερη όρεξη και λιγότερη νοσταλγία θα κάτσω και θα γράψω για τη νοσταλγία. Μέχρι τότε, επειδή τώρα τελευταία έχω πλημμυρίσει από δαύτη, ορίστε ένα άσμα από τότε που πίναμε μπίρες στα σκαλάκια μέχρι που ξημέρωνε στον κόλπο της Γαρίτσας, που το άκουγε ένας παλιόφιλος, ο οποίος μετά δεν ήταν φίλος, αλλά επειδή κανείς δεν χάνεται, φρόντισε η επικαιρότητα να μου τον θυμίσει, αυτόν και τα γκόθικ σιντί του.



Δείτε το λήμμα της Γουικιπαιδείας σχετικά με τους Σεξ Γκανγκ Τσίλντρεν και την ενδιαφέρουσα ανάμνηση του Ιαν Αστμπουρι των Καλτ σχετικά με την πατρότητα του όρου γκοθ.

Μπαμπά, τα ζομπι είναι χορτοφάγα;

- Σε σαλάτα τα τρώνε παιδί μου. Για να σπάει η κρεατίλα...

Μάλλον θα φάω βρίσιμο από τον Πανούλη, αλλά δε βαριέσαι; Το ορίτζιναλ ειναι μεγάλο άσμα, από τα μεγαλύτερα ποτέ. Τούτο εδώ είναι ο ορισμός της δημιουργικής διασκευής. Προσαρμοσμένο στο ύφος των Breed 77 και με απόλυτο σεβασμό στο πρωτότυπο, ακροβατεί περίτεχνα ανάμεσα στα κλισέ του heavy metal, τις "χαριτωμενίες" του rock και τους πιθηκισμούς του nu metal δίχως να εξευτελίζεται (:εγώ νομίζω).



ΥΓ: Τελικά τι θα γίνει; Θα αφήσουν το Γιλβρατάρ να κατεβάσει ομάδα στις διοργανώσεις, γιατί από το 2007 μας έχουν στο φτύσιμο ο Πλατινής και οι παρέα του;

Ο αχός των ημερών

Ποτέ μη λες ποτέ

Χρόνια τόσα στο κουρμπέτι οι Αη Εμ Κλουτ, πάντοτε συμπαθητικοί, ενίοτε πάρα πολύ καλοί και καμιά φορά σχεδόν συγκλονιστικοί, ποτέ μέχρι σήμερα, που πλέον σχεδόν τους είχα ξεχάσει, δεν με είχαν πείσει ότι μπορούν να βγάλουν ένα άλμπουμ που να είναι σχεδόν συγκλονιστικό, όπως είναι το φετινό τους. Μπράβο τα παιδιά, λέμε.

Η καλύτερη διαφήμιση για τον ελληνικό τουρισμό

Record Club: Yanni "Santorini" from Beck Hansen on Vimeo.

Μόρ ίνφο χίαρ

Εξω φύλλα

Το εξώφυλλο ενός δίσκου που με περιμένω με μεγάλες προσδοκίες...

και το εξώφυλλο ενός δίσκου που δεν είχα ιδέα ότι επρόκειτο να κυκλοφορήσει κι απλώς μού γέννησε κάποιου είδους προσδοκία το γεγονός ότι το 'χει σχεδιάσει ο Πίτερ Σάβιλ.