Μια εικοσιλίστα

Νομίζω πως λίγο πολύ αυτά γούσταρα περισσότερο φέτος. Κοιτώντας τη λίστα συνειδητοποιώ ότι όσο μεγαλώνω ρίχνω τα ντεσιμπέλ αλλά ταυτόχρονα ανοίγομαι σε νέα μουσικά μονοπάτια: η προ διετίας - τριετίας στροφή προς τον νεοκλασικισμό - μινιμαλισμό (αν θυμάμαι καλά ήταν ο GT που μ' είχε μπάσει σε αυτό το τριπάκι με τους Les Fragments De La Nuit) καλά κρατεί.

1. Low - C'mon (vid)
   
2. Roll the Dice - In Dust (vid)
3. 2l8 - New Battles (vid)
   
4. Danger Mouse / Danielle Luppi - Rome (vid)
   
5. Of the wand and the Moon - The lone descent (vid)
   
6. Snowman - Abscence (vid)
   
7. Mogwai - Hardcore will never die... (vid)
   
8. Aidan Moffat / Bill Wells - Everything's getting older (vid)
   
9. Thurston Moore - Demolished Thoughts (vid)
10. Walkabouts - Travels In The Dustland (vid)
11. Still Corners - Creatures of an Houre (vid)
    
12. Russian Circles - Empros (vid)
    
13. Lamb - 5 (vid)
    
14. Max Richter - Perfect sense ost (vid)
    
15. GravitySays_I - The figures of enormous grey and the patterns of fraud (ανάρτηση)
16. Olafur Arnalds - Living Room Songs (vid)
    
17. Tides from Nebula - Earthshine (vid)
    
18. Your Hand in Mine - The Garden Novels (ανάρτηση)
    
19. Tim Hecker- Rave Death 1972/Dropped Pianos (vid)
    
20. Corde Oblique - A hail of bitter almonds (vid)
    

Πάρε κι ένα τσουβάλι ονόματα ακόμη: manicure, maybeshewill, mastrurbation goes cloud, robin guthrie, spokes, those dancing days, lowb, wu leaf, dears, mighty stef, dream diary, bill callahan, girls, brian eno, the pains of being pure at heart, craft spells, allstar project, scum, explosions in the sky, shady bard, jay-jay johanson, we were promised jetpacks, butcher boy,
russian red, calm blue sea, esben and the witch.

Θα μου πεις, τι νόημα έχουν όλα αυτά; Ε, δίκιο θα 'χεις.

Τι ακούσαμε φέτος; (5)

Baby Guru - s/t

Χαιρετίστηκε ως σούπερ αποκάλυψη ο δίσκος των Baby Guru. Ισως όχι άδικα. Επίσης όχι άδικα υπήρξε και μια -ας την πούμε- άντεργκράουντ προώθηση του άλμπουμ. Οχι μόνο από στόμα σε στόμα αλλά και από μπλογκ σε μπλογκ. Διθύραμβοι. Οταν πρωτάκουσα το "Marilu" ένα κλακάζ το έπαθα. Πολύ γούσταρα. Οταν άκουσα ολόκληρο το σιντί μούδιασα λίγο. Λογικό και αναμενόμενο για έναν μάλλον ορθόδοξο ακροατή σαν και του λόγου μου. Ενα άλμπουμ περιπετειώδες, έτη φωτός από παραδοσιακά συνθετικά σχήματα τύπου κιθάρα - μπάσο - ντραμς, που κατά βάση -λέγαν αυτοί που ξέρουν- πατάει πάνω στα μονοπάτια του κράουτ ροκ, που για να λέμε την αλήθεια δεν το πολυακούω, να φανταστείς από τους Can μόνο τη "βιταμίνη σε" αντέχω να ακούσω. Πολυρρυθμικό και δαιδαλώδες, στοιχεία θετικά, ενίοτε κακόφωνο και χύμα, στοιχεία αρνητικά, αναμφίβολα απαιτητικό για το μη εξασκημένο αυτί. Αν άξιζε τον κόπο; Σίγουρα ναι. Αν θα ήθελα περισσότερες Μεριλούδες; Σίγουρα ναι. Μετάνιωσα που τ' αγόρασα; Οχι, σε καμία περίπτωση. Είναι από τα αγαπημένα μου σιντί του 2011; Οχι, λυπάμαι όχι. Θα το ακούω και στο μέλλον; Φαντάζομαι πως ναι. Μάλλον θα αποτελεί έναν μετρητή, έναν δείκτη, για τη μουσική μου εκπαίδευση. Τώρα που τ' ακούω γράφοντας μήπως τ' αδικώ λιγάκι το άλμπουμ; Ναι, φοβάμαι πως ναι. Τα καταπληκτικά κρουστά αυτή τη στιγμή μ' εχουν πραγματικά σαγηνεύσει.
Η ακρόαση, κατανόηση και αξιολόγηση ενός άλμπουμ άλλωστε είναι αμφίδρομη διαδικασία και πολλές φορές, εάν υπάρχει μια δυσχέρεια στην επικοινωνία ακροατή - μουσικού έργου, δεν φταίει απαραίτητα ο καλλιτέχνης - ενδέχεται να φταίει κι ο ακροατής.

Αδηφαγία

ο τίτλος κάτι σημαίνει, βαριέμαι να σου εξηγώ, αλλά είναι εξαιρετικός αυτός ο κύριος Φρίσελ που δεν τον ήξερα μέχρι σήμερα...

Τρία τσίου τσίου, πέντε λα-λα-λα, στην αυλή του Σατανά

Απλά ... λαλαλα...

Πάρε να 'χεις

Ηρεμη μπλε θάλασσα, σου λέει μετά.

Σφίγγεσαι;

Όλοι σφιγγόμαστε. Για διάφορους λόγους. Αυτοί λίγο καλύτερα από εμάς. Για τους δικούς τους λόγους.

http://obscuresphinx.bandcamp.com/

Τι ακούσαμε φέτος; (4)

GravitySays_i - The figures of enormous grey and the patterns of fraud

Δεν το είχα πάρει χαμπάρι το προηγούμενο, το ομολογώ. Κάτι τουιτεράδες λέγανε για αυτούς. Με αρεσε και το όνομα. Μ’ αρεσε και η παυλίτσα, αν και μού θύμισε λιγάκι την κάτω παύλα στο νέο λογότυπο της ΝΔ. Με τον δισκοπώλη, όταν αγόρασα το σιντί, συμφωνήσαμε ότι είναι πολύ ανακουφιστικό ότι πλέον –εδώ και χρόνια!- το τραγουδιστικό ελληνικό ροκ έχει δώσει τη θέση του σε πιο περιπετειώδη πράγματα, πιο ψαγμένους ήχους, πιο πειραματικούς.
Πολλές φορές έχω ψέξει τον μουσικό ελιτισμό. Εννοώντας όμως τον ελιτισμό του ακροατή, που αυτοδικαιώνεται και αυτοϊκανοποιείται συχνά απ’ τη στρυφνότητα και τη μη δημοφιλία των επιλογών του. Αντίθετα, μ’ αρέσουν οι εκλεπτυσμένοι, ελιτιστές μουσικοί. Δεν είναι κακό να είσαι ελιτιστής μουσικός, πιστεύω, ειδικά όταν έχεις γνώση και επίγνωση της λαϊκότητας και της λαϊκής μουσικής και κουλτούρας.
Τι θέλω να πω με όλα αυτά;
Δεν ξέρω τίποτε για τους GravitySays_i. Δεν θυμάμαι καν να έχω διαβάσει κάποια συνέντευξή τους. Όμως ακούγοντας το εξαιρετικό the figures of enormous grey and the patterns of fraud έχω την αίσθηση –μπορεί να κάνω και λάθος- ότι μουσικά, καλλιτεχνικά αλλά και γενικότερα είναι καλλιεργημένοι: εξαιρετικό artwork, στίχοι που κάτι θέλουν να πουν και το λένε, χρήση πληθώρας ασυνήθιστων (για το είδος – ποιο είδος ακριβώς;) μουσικών οργάνων, η πειραγμένη εκδοχή τους στον Καϊκτσή στη δεύτερη από τις δύο μακροσκελείς συνθέσεις που αποτελούν το άλμπουμ, δεν μπορεί να είναι όλα αυτά τυχαία.
Μα καλά, θα μου πεις, κάνα ψεγάδι δεν έχει αυτός ο δίσκος; Εχει, ένα, και μάλιστα πολύ σημαντικό: τη μικρή διάρκειά του!

Μαργαριτάρι και Μούσι

Θυμάσαι εκείνο το καταπληκτικό μέντλεη οκτώ τραγουδιών του Γουίλ Σμιθ που είχαν κάνει προ διετίας - τριετίας οι Περλ εντ δε μπερντ; Ε, καμία σχέση, πλην της εμπνεύσεως. Νταουνιάρικο άσμα, σαφώς, αλλά εξαιρετικό.

Η υπομονή θα ανταμειφθεί

Χριστίνα Βάντζου