Τι ακούσαμε φέτος; (3)

Your Hand In Mine - The Garden Novels

Προσπαθώ να θυμηθώ σε ποια εμβριθή κριτική είχα διαβάσει τη φράση «you can have too much of a good thing» -ή κάπως έτσι. Δεν θυμάμαι ούτε τον επιφανή μουσικοκριτικό (μού μυρίζει γραφιά του uncut ωστόσο) ούτε το άλμπουμ το οποίο χαρακτήριζε εντέλει αρνητικά (κάποιο άλμπουμ των M83 ίσως;), ότι κοντολογίς μπούκωσε από την υπερβολική ομορφιά του δίσκου, πράγμα ακατανόητο, διότι πρώτον από την πολλή ομορφιά κανείς δεν έπαθε τίποτε, ούτε σε υποχρεώνει κανείς στην υπερβολική επαφή μαζί της, είναι σαν τη σοκολάτα ρε παιδάκι μου ή σαν τις πίτσες, όσο κι αν φας, πάντα θέλεις κι άλλο.

Όταν λοιπόν ως καλλιτέχνης καταφέρνεις να κατακτήσεις την ομορφιά –ή σαν μάγειρας καταφέρνεις να φτιάξεις την τέλεια πίτσα- για ποιον λόγο πρέπει ντε και καλά να αλλάξεις τη συνταγή; Ούτως ή άλλως οι καταναλωτές, το κοινό, αν δεν σ’ αρέσει η λέξη «καταναλωτής», αυτόν τον ήχο αγαπούν, αυτές τις γεύσεις προτιμούν, για ποιον λόγο να τους σερβίρεις (να τους προσφέρεις) κάτι διαφορετικό; Για την εξέλιξη, σου απαντούν οι σοβαροί μουσικόφιλοι, οι βλοσυροί αναζητητές του καινούργιου, του κάθε νέου μουσικού –ισμού, που αποφαίνονται επί παντός άλμπουμ άμα τη διαρροή του και μέχρι την επίσημη κυκλοφορία του έχουν ήδη προχωρήσει παρακάτω βαφτίζοντάς το «παλιό», «ξεπερασμένο», «περσινό ξινό σταφύλι».
Κάπου εκεί εστίασαν οι -όποιες- αρνητικές κριτικές για τον φετινό δίσκο των Your Hand in Mine. Ότι δηλαδή δεν εξελίχθηκαν τα παιδιά, προτίμησαν να πατήσουν στη μανιέρα της προηγούμενης δουλειάς τους, ότι σέρβιραν «μία από τα ίδια», ότι δεν τόλμησαν να καινοτομήσουν. Όταν ακούω τη λέξη «καινοτομία» στο ίδιο context με τη μουσική, αρρωσταίνω. Άμα μεγάλε σε ενδιαφέρει η καινοτομία τράβα στην Αλεξάνδρεια Ζώνη, τράβα να πάρεις κάνα ΕΣΠΑ. Κι απορώ επίσης με ποιο κριτήριο λέμε πχ για τους Ramones ή τους Motorhead, που όλη τους την καριέρα παίζουν το ίδιο πάνω κάτω πράγμα, ότι αυτό είναι το μεγάλο τους ατού, η πίστη στον ήχο που αγαπούνε, αλλά όταν κάποιοι σαν τους Your Hand in Mine –στο μόλις δεύτερό τους άλμπουμ!- παρουσιάζονται πιστοί στο προσωπικό μουσικό τους όραμα, αρχίζουμε την κριτική περί στασιμότητας. Έλεος. Η ομορφιά δεν χρειάζεται ούτε εξέλιξη, ούτε βελτίωση. Την ομορφιά την απολαμβάνεις. Δεν κάνεις υπολογισμούς για την ομορφιά, λες κι είναι μπίζνες πλαν. Να πάρεις, μεγάλε, κάνα τριαντάφυλλο, που τόσα χρόνια είναι ίδιο, και να το κάνεις ομορφότερο, γιατί «έχει μείνει στάσιμο».
Ρε χάιντε απεδωχάμου.