Teeth of the Sea - Your Mercury
Είναι η δεύτερη φορά φέτος που προσπαθώ να γράψω κάτι για τους Teeth of the sea (των οποίων ο δίσκος είναι περσινός, 2010, αλλά όπως τα κασεριά είναι καλύτερα, όταν είναι περσινά, έτσι και το άλμπουμ αυτό…).
Πριν από λίγες ημέρες μοιράστηκα στο τουίτερ ένα βίντεο των Teeth of the sea και η γνωμοδότηση δύο φίλων ήταν η εξής: “Tangerine Dream”. Δεν έχω ακούσει και πάρα πολύ από δαύτους, άρα λοιπόν ίσως πρέπει να ακούσω. Διάβολε, γενικότερα πρέπει να αναθεωρήσω την άποψή μου για το prog-ροκ. Ήδη το post rock μ’ έχει βάλει σε αυτό το λούκι. Ένεκα το πανκ παρελθόν, το ίντι ήθος και ύφος και η «λαϊκή», αντιελιτίστικη αισθητική, που επιτάσσει ότι όλοι μπορούμε να παίξουμε αριστουργηματική μουσική, χωρίς να είμαστε οι καλύτεροι οργανοπαίκται, είχα αποκηρύξει και εξοβελίσει στο πυρ το εξώτερον τη δεξιοτεχνία και τον αυτοσχεδιασμό. Βεβαίως, κακώς ίσως κάποιες φορές η δεξιοτεχνία ταυτίζεται με τον αυτοσχεδιασμό, αλλά τέλος πάντων αρκετές φορές συμβαδίζουν.
Τι εννοώ με όλα αυτά; Είναι κουραστικές οι μουσικές κατηγοριοποιήσεις, δεν είμαι σίγουρος αν οι Teeth of the sea παίζουν prog rock, post rock, kraut rock, ή δεν-ξέρω-τι-άλλο-ροκ. Κι ήμουν διστακτικός, λόγω του κακού εξωφύλλου, όταν ο Γιάννης μού έστειλε το σιντί. Το πρώτο γκουγκλισμα μ’ εφερε σε μια αποθεωτική κριτική στο NME και σε κάτι επαίνους του Τζούλιαν Κόουπ. Αυτό που άκουγα (αργόσυρτοι αυτοσχεδιασμοί, αναλογικά μπιμπλίκια, σαν μπούμπλε μπούμπλε και λοιπά αρκέιντ βιντεοπαιχνίδια, χειραφετημένα, cameo πνευστά και εξαιρετικές αν και ιδιόρρυθμες κιθάρες) ήταν πάρα πολύ γοητευτικό. Και κολλητικό, ιδίως αν αντιμετωπίζεις τη μουσική σαν ωκεανό που καλύπτει τα πάντα και όχι σαν μια πισίνα στην οποία τσαλαβουτάς τα ποδαράκια σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου