Τι ωραία που ήτο η βριτ ποπ!

Και κυρίως πόσο ανώδυνα ωραία ένιωθα τότες που τ' ακουγα αυτά. Ακόμη με αρέσουν, μη νομίζεις ότι τα ξεπέρασα. (για τον Πάκη, του το υποσχέθηκα κανά δυο ποστ πιο κάτω...)