Σπάστα ντίβα

http://www.crashkarma.com/
απλά στα ντραμς ειναι ο Τζεφ Μπαροουζ των Δε Τι Παρτυ. Χρειάζεται κάτι άλλο;

Blast from the not so distant past

Κι όμως έχουν περάσει 11, σε λίγο 12, μη σου πω 13, χρόνια, αν δεν κάνω λάθος, απ' την κυκλοφορία του Electro Glide in Blue των Apollo 440.
Εχω την αίσθηση πως απ' όλες τις μουσικές περιόδους τα τέλη των 90ς είναι υποτιμημένα, ξεχασμένα να το πω καλύτερα. Εντάξει, όλοι θυμόμαστε το ok computer. Αλλά πέραν τούτου, ουδέν. Ειδικά, ας πούμε, το λεγόμενο big beat, την electronica, βρε παιδάκι μου, την έχουμε ξεχάσει, ενδεχομένως και δικαίως, ίσως γιατί κάποια δείγματα εκείνου του ήχου μοιάζουν εξαιρετικά παρωχημένα πλέον.
Προσωπικά, σχεδόν είχα ξεχάσει αυτό το άλμπουμ. Το είχα εξορίσει στο υποσυνείδητό μου ως "ηλεκτρονική μουσική για βιντεοπαιχνίδια", ξεχνώντας ότι εδώ υπάρχει το ανεπανάληπτο pain in any language με τον Billy McKenzie στα φωνητικά αλλά και το υπέροχο, ατμοσφαιρικό, οπερετικό σχεδόν Stealth Mass In FM.

YΓ. Το υπουργείο Ψυγικής Υγείας προειδοποιεί: Ειδικά το δεύτερο βίντεο, του τραγουδιού pain in any language, δεν ενδείκνυται για άτομα που βρίσκονται σε μελαγχολική διάθεση διότι θα τους σμπρώξει προς αναζήτηση ξυραφακίων...

Η εβδομάδα που πέρασε

Εχω μπλέξει τα μπούτια μου, έχω μπλέξει και τα μπλογκ "μου". Τεσπά.

Λοιπόόόν... Χύμα στο κύμα ποστ, όλων των πραγμάτων που δεν αναρτήθηκαν απ' την περασμένη Πέμπτη....

Χεή, χόου, λέτς γκόου.

69 High. Σαλονικείς. Μπαντάρα. Λεβέντες. Ευγε.
update: Το πόσο καμμένος είμαι το αποδεικνύει ότι κατάφερα κι έγραψα λάθος το όνομα του συγκροτήματος... 63 High, βεβαίως, βεβαίως, και όχι 69, μάλλον έχω σεξουαλικά απωθημένα. Thanx στον φίλο daventra που μου το επισήμανε στα σχόλια.

Μεγάλο, πολύ μεγάλο, πάρα πολύ μεγάλο κόλλημα οι Pearl and the Beard.



Επίσης η Ludella Black μαζί με τους Masonics, ένας υπέροχος, πολύ "τωρινός", πολύ ζωντανός αναχρονισμός. Βίντεο με αξιοπρεπές βίντεο δεν βρέθηκε αλλά ο δίσκος της είναι εξαιρετικός.

Και τέλος, ο Motohiro Nakashima, και πάλι:

Βραβείο καλύτερης όμορφης κοκκινομάλλας καλλιτέχνιδος 2009

Στη Νίκο Κέης.

Τραγούδια, δε μπαντ

T' άκουσα, το πόσταρα. Ετσι πάει. Το συγκρότημα λέγεται Songs.

Ποτέ δεν ξεχνάμε ό,τι αγαπάμε από μικροί

Ετσι δεν έλεγε μια διαφήμιση; Ποτέ δεν ξεχνώ λοιπόν πόσο με άρεζαν οι Dead Kennedys. Κι ακόμη με αρέσουν. Αλλά δεν μπορώ να πω ότι είναι μια βασική μου επιλογή όταν θέλω να ακούσω μουσική. Ωστόσο ο Jello Biafra είναι ακόμη εδώ. Και η εταιρεία του, η Alternative Tentacles, επίσης. Τελευταία δημιουργία του Τζέλου, υπό το όνομα Jello Biafra and the Guantanamo School of Medicine, το φετινό άλμπουμ Audacity of Hype. Ενα μικρό δείγμα ακολουθεί, το οποίο είναι -εννοείται- απολαυστικό.

Χασάπη, γάματα

Απ' όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, όλοι αυτή τη στιγμή είναι στο 50ό TIFF. Οι πιο προχωρημένοι, δηλαδή οι κάτοχοι κινητού με ίντερνετ, τουιτάρουν ή μπλογκάρουν τις εντυπώσεις τους. Αν δεν ξέρεις τι είναι το 50ό TIFF (ούτε και τα 49 προηγούμενα), τότε μπορούμε να γίνουμε φίλοι.

Ούτως ή άλλως δεν είναι το θέμα μας το 50ό TIFF, αλλά οι Butcher Boy. Εξαιρετικοί. Μια ακόμη διαβεβαίωση ότι τώρα που μας τέλεψαν οι Μπελ εντ Σεμπάστιαν, εμείς οι τρελαμένοι, χαζοβιόληδες δεν θα "πεινάσουμε".

Απ' τον εξαιρετικό φετινό δίσκο React or Die.

Βραβείο παραλίγο να μην το πάρουμε χαμπάρι τέτοιο γαμάτο δισκάκι 2009

Κάποιος, δεν θυμάμαι ποιος, μου είχε πει για αυτούς, με αφορμή τη συμμετοχή του Στιούαρτ Στέηπλζ των Τίντερστιξ στο δίσκο. Και αυτό για μένα, πλέον, είναι αποτρεπτικός παράγοντας για να ψάξω να ακούσω ένα άλμπουμ. Αντίθετα, αν μου λέγανε ότι σε αυτό το άλμπουμ μεταξύ άλλων συμμετέχουν οι Moriarty, τότε θα είχα σπεύσει να τον ακούσω. Τεσπά. Ορίστε μια γεύση των Fitzcarraldo sessions με τους Moriarty. (κι εδώ ας παραδεχθώ ότι και το τραγούδι με τον Στιούαρτ Στέηπλζ είναι εξίσου υπέροχο...).

Μετά δύο έτη

Πριν από δύο χρόνια έσκασε μύτη με το ομώνυμο ντεμπούτο του ο κύριος με τα τεσσερα ονόματα: Miles Benjamin Anthony Robinson, φέρνοντας μαζί του κάτι απ' την αύρα των Αρκέηντ Φάιαρ. Είναι αύρα ανανεωτική, όχι απ' αυτήν του Συνασπισμού, αλλά απ' αυτήν της αμερικανικής λαϊκής μουσικής όπως θα παίζεται στον 21ο αιώνα. Εξαιρετικός. Κυκλοφορεί όπου να 'ναι και το νέο του άλμπουμ, με τίτλο Summer of fear.

Το βίντεο είναι το σίνγκλ απ' το προ διετίας ντεμπούτο του.

Γαμάτα ή Γεμάτα, Gama ή Gema;

Σίγουρα πάντως, Ρέη. Οχι αδέρφια μου, αλήτες, πουλιά, δεν παραλολογώ καταπώς το συνηθίζω. Τη φορά αυτή τα λόγια μου έχουν ειρμό και νόημα. Και επιθυμώ να καταδείξω, να αναδείξω και να μπήξω ένα μείζον ζήτημα: της προσοχής που οφείλουμε να δείχνουμε στην ούγια. Διότι μια μικρά αβλεψία μπορεί να έχει οδυνηρά αποτελέσματα. Ας πούμε, έστω ότι είσθε (που δεν σας το εύχομαι) κλασικός χεβιμεταλάς, απ' αυτούς τους 80ς τύπους, που γουστάρουν power metal κτλ. Και είστε φαν των Gamma Ray. Κι εκεί που σκαλίζετε αποδώ κι αποκεί, πέφτετε πάνω σε έναν φετινό δίσκο με τίτλο Lights Out Zoltar!, τον οποίο δεν τον έχετε και σπεύδετε παραυτα να αποκτήσετε χωρίς να έχετε παρατηρήσει ότι στην ούγια δεν γράφει Gamma Ray αλλά Gemma Ray. Δεν υπάρχει περίπτωση οπαδός των Gamma Ray να εκτιμήσει αυτόν το δίσκο (και τανάπαλιν...).

Εσείς με ποιους είσθε; Ακούστε αρχικά τους παλιούς Gamma Ray.



Και τώρα Gemma Ray.



Εγώ, για να είμαι ειλικρινής, κλίνω περισσότερο προς Gemma Ray, αν θέλω τώρα να ακούσω αυτό (άσχετο, παλιό, κλασικό, χιλιοαγαπημένο και τα μυαλά στα κάγκελα, δεν βγαίνει τέτοια μουσική πια γαμώ την τρέλα μου μέσα, πήξαμε στους φλώρους -honeydive, λέμε ρε!):

Βραβείο γυμνής συνεργασίας 2009

Για την Ανίκε, ή Ανέκε, ή όπως αλλιώς προφέρεται το όνομα της υπέροχης πρώην τραγουδίστριας των Γκάθερινγκ, τα έχουμε ξαναπεί, κι εγώ και ο πλέον αρμόδιος να ομιλεί για την Ανίκε ή Ανέκε, ο συνιστολόγος -αλλά τόσο απασχολημένος τον καιρό αυτό- GT. Τι καινούργιο έχουμε; Μια ζωντανή ηχογράφηση της Ανίκε μαζί με τον Ντάνι Καβενάγκι (σαν ιταλόαργεντινός ποδοσφαιριστής ακούγεται) των πολύ σπουδαίων Ανάθεμα. Για την ώρα έχω κολλήσει με αυτό, το υπέροχα γυμνό You'll learn about it.

Ορίστε και μια εκτέλεση του ίδιου κομματιού απ' τους Gathering.

E, και στην καρα-απίθανη περίπτωση που δεν ξέρεις ή έχεις ξεχάσει τους Ανάθεμα, ορίστε και το πλέον γνωστό τους κομμάτι...

Ο Λευτέρης Σούμποτιτς έπαιζε στους Pixies;

Καλά, κλάιν, σιγά το νέο, σιγά την είδηση. Απλώς έψαχνα αφορμή για να ποστάρω Πίξιζ.



Το συγκεκριμένο αρέσει πολύ και στην καλή μου, τι καλά!

Γιατί νιώθω ενοχές;

Δεν είναι δα και να ντρέπομαι. Δεν είναι δα και η μεγαλύτερη προδοσία προς την και καλά, ντεμέκ, επονομαζόμενη ίντι ή αλτερνατιβ μουσική, που συνήθως ακούω, το να έχω μια αδυναμία και στο... χαρντ ροκ. Αλλα όχι ό,τι κι ό,τι χαρντ ροκ, 'νταξει; Εχουμε και ένα επίπεδο να 'ούμε, Λεντ Ζέπελιν και πάνω. Που πιο πάνω φυσικά απ' τους Λεντ Ζέπελιν δεν έχει. Διόλου τυχαία η αναφορά στους μεγάλους Ζέπελιν. Διότι ο Τζον Πολ Τζόουνς, μπασίστας των μεγάλων, είναι ο ένας απ' τους τρεις μουσικούς που απαρτίζουν αυτό το σούπεργκρουπ με το όνομα Them Crooked Vultures. Οι άλλοι δύο, διόλου τυχαίοι: ο Τζος Χομ, που έπαιζε σε κάποιους, σχεδόν ξεχασμένους Κyuss, τώρα παίζει(;) στους Queens of the Stone Age και σε κάτι άλλα side projects, που σιγά μη θυμάμαι πώς τα λένε, και ο Ντέιβιντ Γκρολ, που παίζει(;) στους Foo Fighters, και στα νιάτα του έπαιζε ντραμς σε άπειρα πανκ και χαρντκόρ συγκροτήματα, προτού ενταχθεί εκεί στις αρχές της δεκαετίας του '90, σε ένα συγκρότημα απ' το Σιάτλ, που δεν το καλοθυμάμαι πώς το λένε, που είχε έναν ξανθό τραγουδιστή, ο οποίος δυστυχώς αυτοκτόνησε, αλλά προτού αυτοκτονήσει πρόλαβε και άλλαξε τον ρου ολάκερης της μουσικής βιομηχανίας, παρότι εμένα ποτέ δεν μπόρεσε αυτό το συγκρότημα να με πείσει για τη μουσική του αξία, αλλά αυτά είναι γούστα, σαν κολοκυθόπιτες, σαν κωλοτρυπίδες, σαν απόψεις δηλαδή, ο καθείς έχει από μία. Αλλά η κολοκυθόπιτα συνήθως τρώγεται, σε αντίθεση με την κωλοτρυπίδα, αλλά και πάλι ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί κάποιος να την τρώει, γούστα ή βίτσια, όπως θες πεστα, είναι αυτά...

Σόρυ που δεν βάζω λινκ προς γουίκιπίντια ή μάησπέης... Αλλά πρόκειται για γνωστά ονόματα που, εντάξει, δεν χρειάζονται λινκοδότηση από μένα...

Ο Μάλκομ Εξ ήταν... τι;

Ο Μάλκομ Εξ ήταν μπλακ, μπάι και μπράουντ! Δεν είναι της παρούσης να εξηγώ γιατί δεν μ' αρέσει η συγκεκριμένη εισαγωγή ενός άρθρου στην εφημερίδα Γκάρντιαν: Black History Month should help break down homophobia by celebrating the sexuality of black heroes such as Malcolm X. Το υπόλοιπο κείμενο ωστόσο είναι ενδιαφέρον, παρότι προσωπικά ελάχιστα μ' ενδιαφέρει ακριβώς τι ήταν ο Μάλκομ Εξ. Ωστόσο πολύ θα ήθελα να μπορούσα να χορεύω έτσι:

Εχουν το όνομα, έχουν και τη χάρη

Μάλιστα, ωραίον το εξώφυλλον, το περιτύλιγμα δηλαδή. Αλλά το εσωτερικόν, που αυτό μετράει, μήπως είναι καρπουζι μάπα (που μεταξύ μας, κάθε καρπούζι μάπα είναι, δεν το βάζω ποτέ στο στόμα μου, κι αυτός ο Βαγγέλης Γερμανός βρε παιδάκι μου νηστικό το 'χει τόσα χρόνια το κορίτσι, "εμείς θα την περνάμε με τυρί και με καρπούζι"; Είναι πράγματα αυτά; Οχι, φίλες μου και φίλοι (το "όχι, φίλες μου και φίλοι" είναι η απάντηση στην αρκετά προγενέστηρη ερώτηση αν το καρπούζι που περιλαμβάνεται εντός του περιτυλίγματος είναι μάπα ή όχι. Οχι δεν είναι μάπα. Πρόκειται περί εξαιρετικού αλμπουμιδίου).

Cave. Οχι Nick. Σκέτο Cave. Πάάάάρα πολύ καλοί. Με βοηθούν να μείνω ξύπνιος, παρότι νυστάζω τρελάάάά.

Αχ τότες που ήμανε μικρός...

Αχ. Ξανά.

Πάρτην Φινκ

Ορέντα Φινκ ονομάζεται. Είναι χάουντινκ, που λένε και οι κριτικές.

Βραβείο εύγλωττης λακωνικής περιγραφής μιας κατάστασης 2009

Σε είδα ξαφνικά (στη ντίσκο μάλλον) κι έγινα ένας παρθένος στην αιθουσα χωρού. I am a virgin in a dancehall, έτσι ακριβώς το λένε στο τραγούδι τους Mirrorball οι Crayon Fields. Εξαιρετικά ενδιαφέροντες, ξεδιάντροπα ποπ, σιξτίζουν πολύ, μπελσεμπαστιανίζουν, ωραία πράγματα δηλαδής... Παίρνουν και βραβείο, τι άλλο θέλουν;

Crayon Fields - 'Mirror Ball' from Geoff O'Connor on Vimeo.

Της χαρμολύπης

Ένα απ' τα πιο πετυχημένα ίντι σινγκλάκια της εποχής είναι το Λαστ Φορ Λάιφ, των Γκερλζ. Δικαίως. Αλλά κάτι μου θύμιζε, όχι με την έννοια της αντιγραφής, αλλά με την έννοια του κοινού φίλιγκ. Και επιτέλους το θυμήθηκα.

Μαχόγκανι απάνω, στο Νέοπλάστικ Μπούγκι Γούγκι.

Κάτω Γκερλζ, Λαστ φορ Λάιφ.

Απ' την αρχή να αρχίσω, να τα ξεκαθαρίσω...

Το μπλογκ θυμάται.

Βραβείο καλύτερου εναρκτήριου τραγουδιού σε δίσκο 2009

Απ' την αρχή ξεκαθαρίζουν τις προθέσεις τους οι Μπλακ Χαρτ Προσέσιον, με τον πλέον απρόσμενο τρόπο, για έναρξη δίσκου, με ένα τραγούδι καταστροφή, σκότωμα, σκέτη μαυρίλα, δακρυοφόρο. Κι άντε μετά να συνεχίσεις παρακάτω στο δίσκο...

Το εναρκτήριο τραγούδι που βραβεύουμε σε τούτη την ανάρτηση έχει τον πλέον απρόσμενο των τίτλων: When you finish me.

Βραβείο μεγαλύτερου κολλήματος 2009 Βραβείο "μας τα 'πρηξες με δαύτον" 2009

Λοιπόόόόν, κουιζάκι: ποιο ήταν το μεγαλύτερο κόλλημά μου μέσα στο 2009; Για ποιανού το τάλαντο σας τα έπρηζα από πέρσι (2008); Ολοι ξέρετε την απάντηση, και με το ένα, δύο, τρία, πάμε όλοι μαζί, κι εσείς απ' τα πίσω καθίσματα, Λάμπης, κι εσύ λάμπεις Μπάμπη μου: Μαγιέρ Χόθορν, Μάγιερ Χόθορν, Μάγιερ Χόθορν! Νέο βίντεο. Ποιανού; Του Μάγιερ Χόθορν, λέμε ρε.

Βραβείο καλύτερου συγκροτήματος που πήρε το όνομά του απ' αριστούργημα άλλης τέχης, της 7ης συγκεκριμένα, 2009

Πολύ θα ήθελα να μπορούσα να σας πω ότι έχω το Λα Στράντα του Φελίνι. Δεν το έχω δει. Αλλά φέτος άκουσα τους Λα Στράντα, που πολύ θα θέλανε να γίνουν Μπεηρούτ στην θέση των Μπεηρούτ, αλλά για την ώρα παραμένου σκέτο Πέηρουτ... Οχι, υπερβολικός είμαι. Είναι καλοί οι Λα Στράντα. Αλλά έχουν ακόμη πολλή... στρά(ν)τα μπροστά τους.

Βραβείο καλύτερης σύνδεσης μεταξύ δύο αναρτήσεων 2009

Φυσικά το βραβείο το δίνω σε μένα και συγκεκριμένα σε τούτη εδώ την ανάρτηση και στον τρόπο που συνδέεται με την προηγούμενη: η προηγούμενη, δες λιγο πιο κάτω ντε, δεν βάζω λινκ, αφορούσε το κοντρολιγκ κράουντζ ΙV των Αρκάιβ, οι οποίοι πριν από κάποια χρόνια είχαν εκείνο το χιτ με τη βωμολοχία, το Φακ γιου, λέμε ρε, το οποίο φέτος, σε κάποιο σιντισίνγκλ τους διασκεύασαν, αρκετά καλά ομολογουμένως, άλλωστε μπορεί οι τελευταίοι δίσκοι τους να είναι λίγο αίσχος, αλλά στις διασκευές πάντα τα πηγαίναν καλά, πέστο ντε, ναι, φίλες μου και φίλοι και μικρά παιδιά... οι Πλασίμπο. Φακ γιου. Οχι εσείς. Το τραγούδι το λέει. Για κάποιους άλλους προφανώς. Που δεν διαβάζουν αυτή τη στιγμή αυτή την ανάρτηση. Ή μπορείτε εσείς να τ' απευθύνετε σε μένα, με γνήσιο πανκ ήθος. Φακ γιου ντίαρ Πάνως, λέμε ρε. Φακ γιου του, θα σας πω... Φακ αριεμ, θα μου πείτε, και πάει λέγοντας.