Η ψυχή της ημέρας που τα 'χει όλα μάθει δύσκολω τω τρόπω στο σχολείο της ζωής, στο πεζοδρόμιο, λέμε (παρολίγον τίτλος ρεκόρ)

Καθαρτικό (το τραγούδι ρε, μα πού πήγε ο λογισμός σου;). Χάουαρντ Τέητ ο μίστερ.

- Επιστροφή στο σχολείο;- Δικέ μου, με τίποτε!- Μεγάλε δώσε βάση, είναι απ' τις απολαύσεις που μπορείς να απολαύσεις(τίτλος-ρεκόρ)

Πίστεψέ με, ήθελα να γράψω τόσα (πόσα;). Ηθελα να βάλω και μία ακόμη φωτογραφία της τραγουδίστριας - κιμπορντίστριας των Σκουλ, ονόματι Λιζ.

Αλλά θα με πεις σαλιάρη. Οπότε δεν βάζω τίποτε. Μόνο το εξώφυλλο του δίσκου, κανα-δυο λινξ, κι αυτό εδώ το βιντεάκι.

Ελπίζω ότι ο συνιστολόγος GT, αν τυχόν τ' ακούσει, δεν θα λιποθυμήσει από αηδία. Ξέρω ότι τα σιχαίνεται αυτά.

Μια ανάμνηση παλιά

O φίλος μου ο Πετράκης, όποτε το παραγαμούσε με τους μπάφους, έβαζε κι άκουγε αυτό το τραγούδι, όχι βέβαια σε αυτήν την εκτέλεση.

Εν κατακλείδι

Χα, τι περιμένεις να ακούσεις; "Και τώρα φίλοι μου είν' αργά, μια καληνύχτα στη μαμά και λίγη στάχτη στα μαλλιά, καιρός να πούμε αντίο"; Μπα, δεν παίζει να παίξει τέτοια φάση. Στα εναρκτήρια ακόρντα του α-πί-στευ-του ορχηστρικού των Μπάμπη Μολέστερζ (απ' την Κροατία, ευτυχώς, δεν άντεχα άλλους Αμερικλάνους) πρέπει να ομολογήσω ότι για κάποιο λόγο ψιθύρισα τα στιχάκια του Σιδηρόπουλου.

Πάω να πάρω λίγο αέρα, να προγκήξω κάναν συνάδελφο, μπας και δουλέψουμε και λίγο σήμερα, μπας και σχολάσουμε κάποια στιγμή... αύριο (έτσι όπως πάει το πράγμα).
Απλά χαίρομαι παρα πολύ, κι ας μη νοιάζει κανέναν: είναι μέρες, ώρες και στιγμές που αγαπάω απίστευτα τη μουσική. Οπως τώρα, όταν ακούω τέτοιες συνθέσεις. Κι ασταδιάλα ναούμε. Σε φάση και σε μπάλα, κι έτσι και αλλιώς κι άλλιώτικα, λέμε.

Α, έχουμε και τέχνη βου, προτού τη μουσική: αυτή των εξωφύλλων, φοβερής αισθητικής, των Μπάμπηδων Μολέστερζ.
Αντε και η μουσική, γαμώ τη ντρέλλα μου μέσα.



Αντιπαλευόν και γρήγορα...

Αμερικλανιές

Πολλή αμερικλανιά και εξάτμιση βραδερφάκι μου ετούτο το παρασκευιάτικο σετάκι που μας έχει επιφυλάξει το τσουτσεκάκι ο ΠανωςΚ. Χαλάλι του όμως, διότι πρώτον δεν είναι καλά το παιδί, δες τον πώς μονολογεί, και δεύτερον τα κομμάτια που παίζει είναι κομματάρες, έστω κι αν μόνον ο ίδιος τα θεωρεί τέτοια.

Κάπως λέγονται κι αυτοί αλλά δεν θυμάμαι, τράβα στο μαήσπέης τους να μάθεις.

Εχουμε βάρδια, εδώ, έχουμε βάρδια...

Κι ότα έχεις βάρδια και η παραγωγική αλυσίδα έχει κάπου σπάσει, προτού το προϊόν φτάσει σε σένα, αράζεις και πειραματίζεσαι με ήχους και τραγουδάκια που δεν ακούς γενικά. Και βάζεις τέρμα στα ακουστικά τους Λετζεντάρι Σακ Σέηκερς. Μιλάμε για γλέντι, λέμε ρε.

Εχει ψυχή ο ασπρουλιαρης;

Είναι άσπρος. Είναι και φλώρος. Τρελά φλώρος. Δηλαδή δες εξώφυλλο δίσκου... Κόψε φάτσα και βγάλε συμπέρασμα...

Και τολμά ο λούλης να παίζει και σόουλ. Αμ πώς. Και επιπλέον τολμά το θρασύμι να γαμεί και να δέρνει. Τσογλάνι. Φοβερός ο τύπος. Τον λένε Ιλάι Πέηπερμπόη Ριντ, για όνομα του καλού Θεού και της Παναγίας, δηλαδή πόσο μαμόθρεφτο; Κι όμως, είναι καταπληχτικός ναούμε.

Θέλω τώρα κάτι διαφορετικό

Ο τίτλος της ανάρτησης αυτής είναι μια αυτοαναφορική αναφορά σε κάτι απ' το παρελθόν μου ως παρολίγον ροκ σταρ, και προφανώς ουδείς θα καταλάβει τι εννοώ, εντούτοις δεν διατίθεμαι και να σας αποκαλύψω έτερες άλλες λεφτομέρειες, αρκεστείτε λοιπόν σας περικαλώ να ακούσετε κάτι αρκετά διαφορετικό που προσωπικά σήμερα πρωτάκουσα, και προσπαθήστε -όπως κι εγώ- να αποφανθείτε αν σας αρεσει ή ου. Μπέημπη Ντι, Mωρό Δέλτα στα ελληνικά. Ορίστε το μάησπέης και ορίστε κι ένα άλλο δημοσίευμα, ελαφρώς κιτρινιάρικο, που ίσως σας λύσει κάποιες απ' τις απορίες που ενδεχομένως σας γεννήθηκαν κατά την ακρόαση του άσματος. (τι μαλάκαΠάνως που είμαι όμως ε; τόσες λέξεις και τίποτε δεν είπα...)

Με του ματιού την τσίμπλα σου σκάω μεγάλη ντρίμπλα

Τα υπόγεια ρεύματα μπορεί να μη με άρεσαν ποτέ, αλλά με αρέσει να μη λέω πολλά. Για αυτό, κομμένες οι μαλακίες, πάρε ένα ακόμη τραγουδάκι απ' τον επερχόμενο δίσκο των Νάσιοναλ. Κι όταν λέω "πάρε", το εννοώ, διότι στο Πίτσφορκ μπορείς να το κατεβάσεις κιόλας. Αμέ. Εθνική εορτή σήμερον, όνομα και πράγμα.

Πολτός

Υπήρχε παλιά ένα τραγούδι, το οποίο αλίμονο, υπάρχει ακόμη, αλλωστε τα τραγούδια δεν πεθαίνουν, που έλεγε το ρεφρέν του ξανά και ξανά σεξ ιζ βάιολενς, νομίζω στο σάουντρακ του Γεννημένοι Δολοφονοι, έρχεται όμως σήμερα αυτό το βίντεο, με ορίτζιναλ σκηνές απ’ το Φαστερ Πούσικατ Κιλ Κιλ, να αποδείξει ότι η βία είναι σέξι, κι αν η βία είναι και μαμά της ιστορίας, τότε η βία είναι μια καραμιλφάρα του κερατά. Βία είναι η Τούρα Σαντάνα. Βία αλλά δυστυχώς καθόλου σέξι είναι όλοι αυτοί που δεν μ’ αφήνουν να αποτελειώσω αυτήν την ανάρτηση που την έχω ξεκινήσει τρεις ώρες τώρα, αλλά διαρκώς με διακόπτουn φορτώνοντάς μου κι άλλη, κι άλλη, κι άλλη δουλειά.



Εδώ το μάηπσεης της μπάντας που να φανταστείς δεν θυμάμαι καν πώς λεγεται.

Και αν ραγίσει το γυαλί;

Το πρώτο άλμπουμ του Trond Engum είχε την υπέροχη φωνή της Berit Stensland στο καθηλωτικό "Til Ungdommen". Το City of Glass έχει την Kirsti Huke. Εγώ έχω θεραπεία για την ανήσυχη ψυχή μου...

Κάθε μέρα συγκρούονται....

Madder Mortem (Where Dream and Day Collide) from Christian Ruud on Vimeo.

Γιεα μπέημπι άη εμ ε βιπ Μη παρακαλώ σας, μη

Τρελαίνομαι να λαμβάνω ημέηλ από σημαντικούς ανθρώπους της μουσικής, όπως ο Ντέιβιντ Μπερν. Με κάνει να νιώθω τρελά σημαντικός, παρότι γνωρίζω όπως κι εσείς, πολύ καλά πως το μόνο που χρειάζεται για να λάβει κανείς ένα ημέηλ ντεμέκ από κάποιον καλλιτέχνη είναι η εγγραφή στο newsletter που υπάρχει στον ιστότοπο του χι ή ψι καλλιτέχνη. Εντούτοις, επειδή υπάρχουν ακόμη στις μέρες μας κάποιοι αδαείς άνθρωποι, μπορείς μ' αυτόν τον τρόπο να τους ψαρώσεις, όπως είχα κάνει εγώ όταν είχε έρθει κάποιος γνωστός μου και μου είπε "ξες, θα βγάλει νέο δίσκο ο Τζιλ Σκοτ Χερόν, και γύρισα και του απάντησα με απίστευτο υφάκι: ναι, το ξέρω, μου 'χει στείλει μέηλ". Σήμερα λοιπόν μου έστειλε ηλεμήνυμα (που λένε κι οι φιλόλογοι) ο Ντέβιντ Μπερντ, σχετικά με αυτό το βίντεο. Κι επειδή το βίντεο, σε αντίθεση με το τραγούδι, που είναι σχεδόν αδιάφορο, με άρεσε, ποστάρω το βίντεο, χωρίς άλλα σχόλια. Λοιπές πληροφορίες εδώ.

Κωλομέρες

Με ανακούφισε. Λίγο. Το άλμπουμ. Των. Σι Εντ Χιμ. Το οποίο μπορείς. Να ακούσεις. Ολόκληρο. Εδώ. Παίζει και. Χάιπ. Φάση. Και μπάλα. Εγώ. Ομως και. Πάλι. Συγκινήθηκα. Και προσωρινά. Ανακουφίστηκα.



Κι είναι και πολύ όμορφη γαμώτο.

Σε φάση τουίτερ: Τι κάνεις;

Ακούω αυτόν τον δίσκο.

Ξεσκεπάζουμε τους ενόχους Αποκαλυπτικό βίντεο

Η αγρία δολοφονία της Τζουντ απ' τον Γουίλσον Πίκετ και τους... Μπι Τζιζ.

Γούστα!

Πήγα στην πορεία, καλά ήταν, τι έκανα και τι είδα στην πορεία τα είπα στο τουίτερ, δεν τα επαναλαμβάνω εδώ, κι επειδή τα χημικά της ΕΛΑΣ μου είχαν ανοίξει την όρεξη έφαγα ό,τι απέμεινε απ' τη χτεσινή πίτσα, κι επειδή το 'χω ρίξει στην υγιεινή διατροφή έφαγα και μια κουταλιά μέλι, έφτιαξα έναν ελληνικό για μένα και την καλή μου, και τον κουτσόπινα κουτσοδιαβάζοντας μέσω τουίτερ τις εξελίξεις απ' την πορεία στην Αθήνα και απ' την άλλη στα φίντζ μου τα νεότερα μουσικά νέα. Κι ανακάλυψα αυτό. Και καθώς ένιωθα και μια έντονη επιθυμία για χέσιμο -η πίτσα, βλεπετε- κόντεψα να χεστώ απ' τη χαρά μου. Αντε βρε λαμόγια. Ιδού, οι Νάσιοναλ, ζωντανά κάπου στην αμερικανική τηλεόραση, παρουσιάζουν το πρώτο τραγούδι απ' το επερχόμενο άλμπουμ τους. Και δες τους παλαβιάρηδες πόσο δύστροπο τραγούδι διάλεξαν για να προωθήσουν το δίσκο τους. Ευγε. Το τραγούδι δεν σε πιάνει με τη μία απ' τα αρχίδια, αλλά αυτό είναι και καλό, κάποιες φορές. Εντζόη.

ΑΤΕΝΣΙΟΝ! Το βίντεο στην αρχή δείχνει μια άκακη (όσο άκακη μπορεί να είναι) διαφήμιση.

Τραγούδι για τους φίλους μου

Οχι ρε, δεν κλείνω το μάτι στο παλιό τραγουδάκι του Βαγγέλη Γερμανού (out of my closet: του οποίου είμαι περίπου φαν). Απλώς απαντώ στον αχαρακτήριστο φίλο και συνιστολόγο μου GT και στην προηγούμενη ανάρτησή του, θέλοντας να του δείξω ότι κανονικά τα τραγούδια της Γιουροβίζιον θα έπρεπε να είναι ακουστικά και οπτικά κάπως έτσι.

Το 12 το καλό...

Τα λόγια είναι περιττά. Φέτος θα δούμε Γιουροβίζιον...

Λεμονοκέφαλος, ο καμένος

Απ' το 1992 (περίπου) μέχρι (περίπου) το 1996 ο Εβαν Νταντό ήταν (περίπου) ο πιο κουλ μουσικός στον πλανήτη. Ηταν ωραίος, ταλαντούχος, έγραφε ωραία απλά τραγούδια με έξυπνους στίχους. Δεν άργησε να πάρει την κάτω βόλτα. Εκτοτε, μέχρι και σήμερα, ο Εβαν Νταντό είναι απλώς καμένος. Δεν εννοώ καμένος με την έννοια ότι κινδύνευσε να πάθει οβερντόους ή κάτι τέτοιο. Εννοώ καμένος εγκεφαλικά, όπως είναι ας πούμε ο Σον Ράιντερ των Χάπη Μάντεηζ ή ο Σέηn Μαγκάουαν των Πογκζ (αυτός απ' τα ξίδια).

Καμένο χαρτί λοιπόν ο Έβαν. Κατ' εμέ βέβαια πρόσφατες δουλειές του (περίπου) αποδεικνύουν ότι το ταλέντο υπάρχει αλλά σαν να βαριέται υπερβολικά να το αναδείξει ο μάστορας.

Δεν είναι όμως η καμένη αλλά η κουλ εκδοχή του Εβαν το θέμα μας, τότε που με χαρακτηριστική ευκολία, το 1992, κυκλοφόρησε ίσως τον ωραιότερο τόσο μα τόσο σύντομο (με το ζόρι ξεπερνά τα 30 λεπτά) δίσκο όλων των εποχών, το It's a shame about Ray. Πολλά απ' τα τραγούδια είναι κάτω των δύο λεπτων. Ελάχιστα πάνω από τρία λεπτά. Εννοείται ότι όλα ακούγονται -και μπορεί να είναι- πάναπλα ως συνθέσεις. Για τα δικά μου αυτιά όμως, ακόμη και σήμερα, ο δίσκος έχει μια μαγεία, αυτήν την απλότητας και της αμεσότητας. Σφιχτοί πάουερ ποπ παιάνες, υπολείμματα ενός πανκικου παρελθόντος, προμηνύματα της κάντρι στροφής που στο μέλλον έκανε ο Εβαν Νταντό, φρέσκα (δεν βρίσκω καλύτερη λέξη) φωνητικά, η Τζουλιάνα Χέτφιλντ ως ημιεπίσημο μέλος του γκρουπ και ενδεχομένως ως γκόμενα του Εβαν (η οποία τότε θεωρούταν πολύ χοτ, δεν ξέρω τι να σας πω...).

Ελαφρώς άδικο για την ποιότητα του δίσκου, ωστόσο ήταν μια διασκευή που εκτίναξε τη δημοτικότητα των Λεμονοκέφαλων στα ύψη, το γνωστό Μίσιζ Ρόμπινσον. Ο Ντάντο κατέληξε να το μισεί, όσο μίσησε ο έτερος απόλυτα κουλ τύπος των 90ς, ο Μπεκ, το Λούζερ. Οσο μίσησαν οι απολύτως μη κουλ Ραδιοκέφαλοι το Κριπ. Οσο αγαπώ εγώ την έτερη διασκευή του δίσκου, το τραγούδι νο12, με τίτλο Φρανκ Μιλς. Τότε, μέχρι και... προχτές, που έκανα το σχετικά γκουγκλισμα, δεν γνώριζα ότι επρόκειτο για διασκευή, και μάλιστα από ένα μιούζικαλ του Μπρόντγουέι, το Χερ (Μαλλιά, όχι Αυτή) και ότι το 'χει τραγουδήσει μέχρι και η Μπαρμπρα Στράιζαντ.

Μέσα στη γενικότερη απλότητα του δίσκου, η συγκεκριμένη διασκευή είναι η πιο απλή, στα όρια του ερασιτεχνικού. Ισως εκεί να οφείλεται το άμεσον αλλά και κολλητικόν του άσματος. Ουκ ολίγες φορές έχω κολλήσει να το τραγουδάω επί βδομάδες, μετά την ακρόασή του. Αλλά πάνω απ' όλα είναι οι στίχοι που με αρέσουν, τους οποίους εννοείται ότι θυμάμαι απ΄ έξω. Εχω την εντύπωση πως λένε μια ιστορία, την οποία αφηγείται μια κοπέλα στο πρωτότυπο (ο Εβαν είχε ένα θέμα μάλλον με το να υποδύεται γυναικείους ρόλους, λίγα χρόνια μετά το Ιt's a shame about Ray κυκλοφορούσε με φορέματα και κοτσιδάκια, είπαμε, καμένος). Η ερμηνεύτρια/ο ερμηνευτής αναζητεί ένα φίλο του, τον Φρανκ Μιλς, που τον είχε γνωρίσει στις 12 του Σεπτέμβρη, μπροστά στο Γουέβερλι, αλλά δυστυχώς έχει πια χάσει τα ίχνη του. Τον αγαπώ, λέει, κι ας ντρέπομαι να κυκλοφορώ στο δρόμο μαζί του. Φοράει αυτό το άσπρο παλιοκράνος κι ένα μαύρο δερμάτινο μπουφάν με χρυσές αλυσίδες που στην πλάτη γράφει "Μαίρη, Μαμά, Αγγελοι της κόλασης". Τελευταία φορά εθεάθη με ένα κολλητό του, έναν ντράμερ που μοιάζει φυσιογνωμικά με τον Τζορτζ Χάρισον των Μπιτλζ. Και παρακαλεί ο ερμηνευτής/ερμηνεύτρια: Αν σας παρακαλώ τον δείτε, πείτε του ότι θα τον περιμένω στο πάρκο με τη φίλη μου και σας θερμοπαρακαλώ πείτε του επίσης ότι η Αντζελα κι εγώ δεν θέλουμε πίσω τα δύο δολάρια. Μόνον τον ίδιο.

Frank Mills by panwsk

Ε, εντάξει εγώ το βρίσκω πολύ συγκινητικό. Τι να κάνουμε τώρα;

29 Μαρτίου

Να τ' ακούσετε.

(Θυμάσαι G; Σπίτι σου δεν ήταν που τους πρωτάκουσα και μαλώναμε αν είναι shoegaze, post rock ή βλακ μέταλ; )

Κι αυτό είναι δέσμευση

Κοίτα να δεις πώς έχει το πράγμα, εχτές το βράδυ, πάνω που το είχα κλείσει το πισί κι έριχνα ένα χέσιμο (το βραδινό) και ήμουν έτοιμος να δω λίγο Μπινγκ Μπανγκ Θίορι και λίγο Λοστ, σε φάση αραλίκι με τον Τσαλίκη, μου 'ρθε μια φάση έμπνευσης να κάνω σε φάση και σε μπάλα ένα ποστ σε αυτό το ρημάδομπλογκ απ' αυτά τα ποστ τα πώσταλένε σοβαρού και αυτοβιογραφικού τύπου... Ελα όμως που βαριόμουνα να ξαναανοίξω τον πισί και τ' ανέβαλλα για σήμερα το πρωί, σήμερα το πρωί όμως είχα συνέλευση, και όχι συνελευση ό,τι κι ό,τι, αλλά συνέλευση γενική και καταστατική αμα λάχει ναούμε σε φάση συντεχνίας και αποφασίζουμε για το μέλλον μας και το μέλλον του κλάδου, ποιο μέλλον ρε μαλάκες δεν βλέπετε που το παρόν είναι για το πέος και δεν κάνουμε τίποτε, καθόμαστε και ασχολούμεθα με άρθρα, παραγράφους και ερμηνείες παρερμηνείες για όσκαρ του καταστατικού, και τεσπά σε φάση ούτε κιχ για τα μέτρα, ούτε κιχ για την κρίση, βρε σύντροφοι, βρε παιδιά να οργανωθούμε γιατί θα μας τον ερίξουν τον πέουλα από πίσω, αλλά πιφ, τζίφος, ούτε φωνή, ούτε ακρόαση, κωλοστηθήκαν όλοι να τον φάνε τον μπασογκιγκό τον μπέο, και τέλος πάντων δεν πειράζει τόσο ότι θα μας χώσει κρέας ο καπιταλισμός, πειράζει που δεν πρόκαμα που έλεγε κι ο Φλωράκης να κάνω την ανάρτηση τη σοβαρή που είχα κατά νου, διότι θέλει και λίγη έρευνα σε φάση και σε μπάλα, αλλά δεν βαριέσαι μέχρι να βρω το χρόνο και να τραβήξω και την κατάλληλη απαραίτητη τρελά καλλιτεχνικιά φωτό, αρκέσου βραδερφέ που μ' ανέχτηκες ως εδώ σε τούτο το σούπερ φανταστικό άσμα των Ερ Φορμέισιον (Air Formation, για να με βρίσκουν και οι γκουγκλιστές αναζητητές) απ' τον υπερσουπερφανταστρουμφικό τους δισκο, τι δίσκο, δισκάρα να τον επούμε καλύτερα, και είναι κρίμα που δεν βρήκα σε βίντεο την κομματάρα Αλόουν ατ λαστ, αλλά δεν μπειράζει, πάρε και τούτη την κομματάρα που στην ανεμοβλογιά καλός κι ο ιλαράς είναι. Λέμε. Σε Φαση. Και. Σε Μπάλα.

Πριν την αλογομπάντα

Πριν τους Μπαντ οφ Χόρσιζ, υπήρχαν οι Καρίσας Γουίρντ.



Είχα γράψει μεγαλύτερο κείμενο, αλλά κόλλησε ο μοτζίλας κι έκλεισε και τώρα τα 'χω πάρει στην κράνα, και βαριέμαι να γράψω άλλο. Αντ' αλλων και ουχί άλλα αντ' αλλων, ορίστε ένα ακόμη εξαιρετικό τραγούδι της μπάντας.

RIP

committed suicide on March 6, 2010

Λι.Το.

Μπρόκεν Σόσιαλ Σιν. Καινούργιο. Περισσότερα. Εδώ. Βαριέμαι. Παραπάνω. Το τραγούδι. Με άρεσε. Περισσότερο. Απ' ό,τι. Με αρέσουν. Οι. Μπροκεν Σόσιαλ. Σιν.