Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010

Εν κατακλείδι

Χα, τι περιμένεις να ακούσεις; "Και τώρα φίλοι μου είν' αργά, μια καληνύχτα στη μαμά και λίγη στάχτη στα μαλλιά, καιρός να πούμε αντίο"; Μπα, δεν παίζει να παίξει τέτοια φάση. Στα εναρκτήρια ακόρντα του α-πί-στευ-του ορχηστρικού των Μπάμπη Μολέστερζ (απ' την Κροατία, ευτυχώς, δεν άντεχα άλλους Αμερικλάνους) πρέπει να ομολογήσω ότι για κάποιο λόγο ψιθύρισα τα στιχάκια του Σιδηρόπουλου.
Πάω να πάρω λίγο αέρα, να προγκήξω κάναν συνάδελφο, μπας και δουλέψουμε και λίγο σήμερα, μπας και σχολάσουμε κάποια στιγμή... αύριο (έτσι όπως πάει το πράγμα).
Απλά χαίρομαι παρα πολύ, κι ας μη νοιάζει κανέναν: είναι μέρες, ώρες και στιγμές που αγαπάω απίστευτα τη μουσική. Οπως τώρα, όταν ακούω τέτοιες συνθέσεις. Κι ασταδιάλα ναούμε. Σε φάση και σε μπάλα, κι έτσι και αλλιώς κι άλλιώτικα, λέμε.

Α, έχουμε και τέχνη βου, προτού τη μουσική: αυτή των εξωφύλλων, φοβερής αισθητικής, των Μπάμπηδων Μολέστερζ.
Αντε και η μουσική, γαμώ τη ντρέλλα μου μέσα.



Αντιπαλευόν και γρήγορα...

3 σχόλια:

πακιμποη είπε...

μιλάμε είχες έμπνευση χτες ε? βέρυ γκουντ τα τελευταία 5...

Ανώνυμος είπε...

"...γιατί αν γλιτώσει το παιδί (βάλε Πάνωκάτω εσύ), υπάρχει ελπίδα (όπως το τραγουδάκιον που έβαλες)"

Υ.Γ. Το τραγούδι είναι να μπει κατευθείαν σε ταινία ταραντίνο, έτσι?

ΠανωςΚ είπε...

Οχι έμπνευση, Πάκη. Βάρδια είχα.
(ας είναι καλά το σαράγιεβο εξ φόρουμ, ξες εσύ...)

Κώστα, ταμάμ για Ταραντίνο, ειδικά για την Ούμα Τούρμαν. Αν και νομίζω πως και το βιντεάκι του τραγουδιού, κάτι σε ταινιάκι μου κάνει.