Απ' το 1992 (περίπου) μέχρι (περίπου) το 1996 ο Εβαν Νταντό ήταν (περίπου) ο πιο κουλ μουσικός στον πλανήτη. Ηταν ωραίος, ταλαντούχος, έγραφε ωραία απλά τραγούδια με έξυπνους στίχους. Δεν άργησε να πάρει την κάτω βόλτα. Εκτοτε, μέχρι και σήμερα, ο Εβαν Νταντό είναι απλώς καμένος. Δεν εννοώ καμένος με την έννοια ότι κινδύνευσε να πάθει οβερντόους ή κάτι τέτοιο. Εννοώ καμένος εγκεφαλικά, όπως είναι ας πούμε ο Σον Ράιντερ των Χάπη Μάντεηζ ή ο Σέηn Μαγκάουαν των Πογκζ (αυτός απ' τα ξίδια).
Καμένο χαρτί λοιπόν ο Έβαν. Κατ' εμέ βέβαια πρόσφατες δουλειές του (περίπου) αποδεικνύουν ότι το ταλέντο υπάρχει αλλά σαν να βαριέται υπερβολικά να το αναδείξει ο μάστορας.
Δεν είναι όμως η καμένη αλλά η κουλ εκδοχή του Εβαν το θέμα μας, τότε που με χαρακτηριστική ευκολία, το 1992, κυκλοφόρησε ίσως τον ωραιότερο τόσο μα τόσο σύντομο (με το ζόρι ξεπερνά τα 30 λεπτά) δίσκο όλων των εποχών, το It's a shame about Ray. Πολλά απ' τα τραγούδια είναι κάτω των δύο λεπτων. Ελάχιστα πάνω από τρία λεπτά. Εννοείται ότι όλα ακούγονται -και μπορεί να είναι- πάναπλα ως συνθέσεις. Για τα δικά μου αυτιά όμως, ακόμη και σήμερα, ο δίσκος έχει μια μαγεία, αυτήν την απλότητας και της αμεσότητας. Σφιχτοί πάουερ ποπ παιάνες, υπολείμματα ενός πανκικου παρελθόντος, προμηνύματα της κάντρι στροφής που στο μέλλον έκανε ο Εβαν Νταντό, φρέσκα (δεν βρίσκω καλύτερη λέξη) φωνητικά, η Τζουλιάνα Χέτφιλντ ως ημιεπίσημο μέλος του γκρουπ και ενδεχομένως ως γκόμενα του Εβαν (η οποία τότε θεωρούταν πολύ χοτ, δεν ξέρω τι να σας πω...).
Ελαφρώς άδικο για την ποιότητα του δίσκου, ωστόσο ήταν μια διασκευή που εκτίναξε τη δημοτικότητα των Λεμονοκέφαλων στα ύψη, το γνωστό Μίσιζ Ρόμπινσον. Ο Ντάντο κατέληξε να το μισεί, όσο μίσησε ο έτερος απόλυτα κουλ τύπος των 90ς, ο Μπεκ, το Λούζερ. Οσο μίσησαν οι απολύτως μη κουλ Ραδιοκέφαλοι το Κριπ. Οσο αγαπώ εγώ την έτερη διασκευή του δίσκου, το τραγούδι νο12, με τίτλο Φρανκ Μιλς. Τότε, μέχρι και... προχτές, που έκανα το σχετικά γκουγκλισμα, δεν γνώριζα ότι επρόκειτο για διασκευή, και μάλιστα από ένα μιούζικαλ του Μπρόντγουέι, το Χερ (Μαλλιά, όχι Αυτή) και ότι το 'χει τραγουδήσει μέχρι και η Μπαρμπρα Στράιζαντ.
Μέσα στη γενικότερη απλότητα του δίσκου, η συγκεκριμένη διασκευή είναι η πιο απλή, στα όρια του ερασιτεχνικού. Ισως εκεί να οφείλεται το άμεσον αλλά και κολλητικόν του άσματος. Ουκ ολίγες φορές έχω κολλήσει να το τραγουδάω επί βδομάδες, μετά την ακρόασή του. Αλλά πάνω απ' όλα είναι οι στίχοι που με αρέσουν, τους οποίους εννοείται ότι θυμάμαι απ΄ έξω. Εχω την εντύπωση πως λένε μια ιστορία, την οποία αφηγείται μια κοπέλα στο πρωτότυπο (ο Εβαν είχε ένα θέμα μάλλον με το να υποδύεται γυναικείους ρόλους, λίγα χρόνια μετά το Ιt's a shame about Ray κυκλοφορούσε με φορέματα και κοτσιδάκια, είπαμε, καμένος). Η ερμηνεύτρια/ο ερμηνευτής αναζητεί ένα φίλο του, τον Φρανκ Μιλς, που τον είχε γνωρίσει στις 12 του Σεπτέμβρη, μπροστά στο Γουέβερλι, αλλά δυστυχώς έχει πια χάσει τα ίχνη του. Τον αγαπώ, λέει, κι ας ντρέπομαι να κυκλοφορώ στο δρόμο μαζί του. Φοράει αυτό το άσπρο παλιοκράνος κι ένα μαύρο δερμάτινο μπουφάν με χρυσές αλυσίδες που στην πλάτη γράφει "Μαίρη, Μαμά, Αγγελοι της κόλασης". Τελευταία φορά εθεάθη με ένα κολλητό του, έναν ντράμερ που μοιάζει φυσιογνωμικά με τον Τζορτζ Χάρισον των Μπιτλζ. Και παρακαλεί ο ερμηνευτής/ερμηνεύτρια: Αν σας παρακαλώ τον δείτε, πείτε του ότι θα τον περιμένω στο πάρκο με τη φίλη μου και σας θερμοπαρακαλώ πείτε του επίσης ότι η Αντζελα κι εγώ δεν θέλουμε πίσω τα δύο δολάρια. Μόνον τον ίδιο.
Ε, εντάξει εγώ το βρίσκω πολύ συγκινητικό. Τι να κάνουμε τώρα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου