Γυναίκες μάγισσες

Η μικρή μας Rosalie Cunningham δεν είναι κάτι άλλο παρά μια μάγισσα. Οι Purson δεν είναι κάτι άλλο παρά μια μικρή Λονδρέζικη μπάντα που διαθέτει περισσότερη μαγεία από τον ίδιο τον Μέρλιν, τον Χουντίνι και εκείνον τον Ισραηλινό βλάκα με τα κουτάλια που δεν θυμάμαι. Κάπως έτσι χαλάνε τα καλύτερα σπίτια...

Wool (new recording) by Purson

Από Ισλανδία μεριά

Ντάξει, όταν συστήνονται σαν λίγο πιο χορευτικοί Μοτέρχεντ, ε, εννοείται ότι θα κάτσω να τους ακούσω...

Τι ακούσαμε φέτος; (3)

Your Hand In Mine - The Garden Novels

Προσπαθώ να θυμηθώ σε ποια εμβριθή κριτική είχα διαβάσει τη φράση «you can have too much of a good thing» -ή κάπως έτσι. Δεν θυμάμαι ούτε τον επιφανή μουσικοκριτικό (μού μυρίζει γραφιά του uncut ωστόσο) ούτε το άλμπουμ το οποίο χαρακτήριζε εντέλει αρνητικά (κάποιο άλμπουμ των M83 ίσως;), ότι κοντολογίς μπούκωσε από την υπερβολική ομορφιά του δίσκου, πράγμα ακατανόητο, διότι πρώτον από την πολλή ομορφιά κανείς δεν έπαθε τίποτε, ούτε σε υποχρεώνει κανείς στην υπερβολική επαφή μαζί της, είναι σαν τη σοκολάτα ρε παιδάκι μου ή σαν τις πίτσες, όσο κι αν φας, πάντα θέλεις κι άλλο.

Όταν λοιπόν ως καλλιτέχνης καταφέρνεις να κατακτήσεις την ομορφιά –ή σαν μάγειρας καταφέρνεις να φτιάξεις την τέλεια πίτσα- για ποιον λόγο πρέπει ντε και καλά να αλλάξεις τη συνταγή; Ούτως ή άλλως οι καταναλωτές, το κοινό, αν δεν σ’ αρέσει η λέξη «καταναλωτής», αυτόν τον ήχο αγαπούν, αυτές τις γεύσεις προτιμούν, για ποιον λόγο να τους σερβίρεις (να τους προσφέρεις) κάτι διαφορετικό; Για την εξέλιξη, σου απαντούν οι σοβαροί μουσικόφιλοι, οι βλοσυροί αναζητητές του καινούργιου, του κάθε νέου μουσικού –ισμού, που αποφαίνονται επί παντός άλμπουμ άμα τη διαρροή του και μέχρι την επίσημη κυκλοφορία του έχουν ήδη προχωρήσει παρακάτω βαφτίζοντάς το «παλιό», «ξεπερασμένο», «περσινό ξινό σταφύλι».
Κάπου εκεί εστίασαν οι -όποιες- αρνητικές κριτικές για τον φετινό δίσκο των Your Hand in Mine. Ότι δηλαδή δεν εξελίχθηκαν τα παιδιά, προτίμησαν να πατήσουν στη μανιέρα της προηγούμενης δουλειάς τους, ότι σέρβιραν «μία από τα ίδια», ότι δεν τόλμησαν να καινοτομήσουν. Όταν ακούω τη λέξη «καινοτομία» στο ίδιο context με τη μουσική, αρρωσταίνω. Άμα μεγάλε σε ενδιαφέρει η καινοτομία τράβα στην Αλεξάνδρεια Ζώνη, τράβα να πάρεις κάνα ΕΣΠΑ. Κι απορώ επίσης με ποιο κριτήριο λέμε πχ για τους Ramones ή τους Motorhead, που όλη τους την καριέρα παίζουν το ίδιο πάνω κάτω πράγμα, ότι αυτό είναι το μεγάλο τους ατού, η πίστη στον ήχο που αγαπούνε, αλλά όταν κάποιοι σαν τους Your Hand in Mine –στο μόλις δεύτερό τους άλμπουμ!- παρουσιάζονται πιστοί στο προσωπικό μουσικό τους όραμα, αρχίζουμε την κριτική περί στασιμότητας. Έλεος. Η ομορφιά δεν χρειάζεται ούτε εξέλιξη, ούτε βελτίωση. Την ομορφιά την απολαμβάνεις. Δεν κάνεις υπολογισμούς για την ομορφιά, λες κι είναι μπίζνες πλαν. Να πάρεις, μεγάλε, κάνα τριαντάφυλλο, που τόσα χρόνια είναι ίδιο, και να το κάνεις ομορφότερο, γιατί «έχει μείνει στάσιμο».
Ρε χάιντε απεδωχάμου.

Μακαρόνια φρικασέ

Les Discretes

Τι ακούσαμε φέτος; (2)

Teeth of the Sea - Your Mercury

Είναι η δεύτερη φορά φέτος που προσπαθώ να γράψω κάτι για τους Teeth of the sea (των οποίων ο δίσκος είναι περσινός, 2010, αλλά όπως τα κασεριά είναι καλύτερα, όταν είναι περσινά, έτσι και το άλμπουμ αυτό…).
Πριν από λίγες ημέρες μοιράστηκα στο τουίτερ ένα βίντεο των Teeth of the sea και η γνωμοδότηση δύο φίλων ήταν η εξής: “Tangerine Dream”. Δεν έχω ακούσει και πάρα πολύ από δαύτους, άρα λοιπόν ίσως πρέπει να ακούσω. Διάβολε, γενικότερα πρέπει να αναθεωρήσω την άποψή μου για το prog-ροκ. Ήδη το post rock μ’ έχει βάλει σε αυτό το λούκι. Ένεκα το πανκ παρελθόν, το ίντι ήθος και ύφος και η «λαϊκή», αντιελιτίστικη αισθητική, που επιτάσσει ότι όλοι μπορούμε να παίξουμε αριστουργηματική μουσική, χωρίς να είμαστε οι καλύτεροι οργανοπαίκται, είχα αποκηρύξει και εξοβελίσει στο πυρ το εξώτερον τη δεξιοτεχνία και τον αυτοσχεδιασμό. Βεβαίως, κακώς ίσως κάποιες φορές η δεξιοτεχνία ταυτίζεται με τον αυτοσχεδιασμό, αλλά τέλος πάντων αρκετές φορές συμβαδίζουν.
Τι εννοώ με όλα αυτά; Είναι κουραστικές οι μουσικές κατηγοριοποιήσεις, δεν είμαι σίγουρος αν οι Teeth of the sea παίζουν prog rock, post rock, kraut rock, ή δεν-ξέρω-τι-άλλο-ροκ. Κι ήμουν διστακτικός, λόγω του κακού εξωφύλλου, όταν ο Γιάννης μού έστειλε το σιντί. Το πρώτο γκουγκλισμα μ’ εφερε σε μια αποθεωτική κριτική στο NME και σε κάτι επαίνους του Τζούλιαν Κόουπ. Αυτό που άκουγα (αργόσυρτοι αυτοσχεδιασμοί, αναλογικά μπιμπλίκια, σαν μπούμπλε μπούμπλε και λοιπά αρκέιντ βιντεοπαιχνίδια, χειραφετημένα, cameo πνευστά και εξαιρετικές αν και ιδιόρρυθμες κιθάρες) ήταν πάρα πολύ γοητευτικό. Και κολλητικό, ιδίως αν αντιμετωπίζεις τη μουσική σαν ωκεανό που καλύπτει τα πάντα και όχι σαν μια πισίνα στην οποία τσαλαβουτάς τα ποδαράκια σου.

Ψιλοχάσιμο

  Marsupial - Part II (from just released album "April") by misuse

Πάρα πολύ ωραίοι. Το April ο δεύτερός τους δίσκος. Τον πρώτο δεν τον είχα πάρει χαμπάρι. Misususe, λέμε.

Τι ωραία που ήτο η βριτ ποπ!

Και κυρίως πόσο ανώδυνα ωραία ένιωθα τότες που τ' ακουγα αυτά. Ακόμη με αρέσουν, μη νομίζεις ότι τα ξεπέρασα. (για τον Πάκη, του το υποσχέθηκα κανά δυο ποστ πιο κάτω...)

Τεράτων ωδή

Ντίσκο ρυθμοί, βαθιά τύμπανα, γοτθικά μπάσα, κιθάρες – ξουράφια, μαριάτσι τρομπέτες, πένθιμα βιολιά, πανηγυρτζίδικα κλαρίνα, στερεονοβικά πλήχτρα, πενταμελής χορωδία έξι τραγουδιστών, ο Νίκος ο Σπηλιάς, ο Μάρκος ο Αμύγδαλος, ο Τζέη Τζέη Γιοχάνσον, η Ναταλία η Εμπόρου, η Αλέλα Νταϊάν και η Σιουζι Σου, στις κιθάρες ο Τζόνι Μαρ κι ο Γκράχαμ Κόξον, στο μπάσο ο Πίτερ Χουκ, στα ντραμς ο Φάιφ Γιούιγκ, υπό τις δικές μου οδηγίες. Μόνο ινστρουμένταλ τραγούδια αγαπησιάρικα με θέμα την επανάσταση. Φύγαμε για την κορυφή. The sky is the limit.  

κάπου κρυμμένο στο μυαλό μου ήταν

Τρανή απόδειξη ότι κανείς δεν μπορεί να προδικάσει τις αλλαγές που επιφέρει ο χρόνος

Μάριον Έται.

Human Puppets – Sounds Of Solitude

Τι ακούσαμε φέτος; (1)

 Low - C'mon

Από βετεράνους, στους οποίους μάλιστα ποτέ πριν δεν είχα δώσει ιδιαίτερη σημασία, δεν το περίμενα. Και όμως, αν συμμετείχα φέτος στην περίφημη μπλογκοβίζιον για τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς, το c’mon των Low θα ήταν νούμερο ένα, μάλλον - εκτός κι αν σκάσει καμιά δισκάρα από του πουθενά. 

Πρόσεξε, δεν είναι εντυπωσιακό άλμπουμ. Δεν είναι το άλμπουμ που αλλάζει τον ρου της μουσικής ιστορίας. Δεν είναι καν το άλμπουμ το οποίο θα στρέψει τα προσωπικά μου ακούσματα σε νέες κατευθύνσεις – ανάλογα τέτοια ακούσματα έχω εδώ και πολλά χρόνια. Είναι όμως: α) το άλμπουμ που έχω ακούσει περισσότερο φέτος β) είναι τίμιο, ειλικρινές και αψεγάδιαστο από την αρχή έως το φινάλε γ) είναι αγαπησιάρικο δ) έχει φανταστικά τραγούδια, υπέροχες μελωδίες ε) είναι ταυτόχρονα ζεστό σαν αγκαλιά και παγωμένο σαν νύχτα του Γενάρη.

Το δισκάκι το ‘χα πάρει χαμπάρι μόλις είχε διαρρεύσει. Το εναρκτήριο τραγούδι του άλμπουμ, Try to sleep, ήταν σαν χριστούγεννα, σαν το βελβετίσιο Sunday Morning. Προσπαθώ να θυμηθώ ποιος το απέκτησε πρώτος: εγώ ή ο φίλος μου ο Μήτσος; Νομίζω ο Μήτσος κατόπιν σχετικής υπόδειξης του Πάκη από το Λωτό. Αργότερα μου τον έκανε δώρο ο Στέφανος, σε βινύλιο. Κάβλα.

Δεν ξέρω αν πρόκειται για εντύπωση που μου υποβάλλεται από το γεγονός ότι το ζεύγος που κινεί τα νήματα των Low είναι μορμόνοι, αλλά μού φαίνεται πως πολλά από τα τραγούδια του δίσκου έχουν μια υμνητική πτυχή, ένα θρησκευτικό συναίσθημα, μια διαδικασία κάθαρσης (από τι άραγε; Άλλωστε τις περισσότερες από τις αμαρτίες μας τις απολαμβάνουμε…). Παλιά το λέγανε slowcore αυτό που παίζουνε οι Low – δεν ξέρω πώς το λένε αλλά απολαμβάνω τα κυκλικά, επαναλαμβανόμενα κιθαριστικά θέματα, τις εξαιρετικές διφωνίες (άνδρας – γυναίκα), τη μινιμαλιστική νυχτερινή ατμόσφαιρα, τον θόρυβο που καμιά φορά ξεσπά από το πουθενά, την επική διάθεση του “Nothing But Heart”, το οποίο περισσότερο από κάθε άλλο τραγούδι του δίσκου περιγράφει την ουσία της μουσικής των Low. Ψυχή ρε μουνιά  (εντάξει, μεταφραστική αδεία το “heart” το έκανα «ψυχή» και όχι καρδιά, άλλωστε ως θρησκευόμενοι άνθρωποι λογικά πιστεύουν στην ύπαρξη της ψυχής).

Φάρμακο

Εσκασε στη μάπα μου τ' αλμπουμ των we were promised jetpacks και πολύ γούσταρα ναούμε...

Σκατακούλ

Τι να σου πω τώρα; Δεν ξέρω αν με αρέσουν; Προ εικοσαλέπτου έπεσα πάνω τους. Το όνομά τους, School is cool, είναι προβοκατόρικα γοητευτικό και έτσι τούς έδωσα ολίγη σημασία. Πολύ Αρκέιντ Φάιαρ έχουν ακούσει, είναι Βέλγοι. Αυτά. Μάλλον θα τους έχω ξεχάσει αύριο. Νομίζω.

!

Ούτε που τους ήξερα, κι απ' ό,τι είδα έχουν χρόνια ήδη στην πλάτη τους. Μού 'χει πάρει τα μυαλά, ίσως πάρει και την πρωτιά για καλύτερο φετινό άλμπουμ.